«Εκθείαζε το «πνεύμα των Φόκλαντ»…
καθώς στην πράξη αυτό σήμαινε ότι σιγούσαν οι φωνές «Διώξτε τη σκύλα!» (Ναόμι Κλέιν, «Το Δόγμα του Σοκ», Ελληνική έκδοση, σελ.190)
«Η δημοτικότητά της στις δημοσκοπήσεις διπλασιάστηκε… από 25% στην έναρξη της σύρραξης έφτασε στο 59% στο τέλος της…
Πρότυπο των σχεδιασμών της αποτέλεσε το πρώτο μεγάλο πείραμα επιβολής του νεοφιλελευθερισμού, αυτό του δικτάτορα της Χιλής Πινοτσέτ.
Η Θάτσερ, που ακόμα εκθειάζεται από τους εκπροσώπους της σημερινής κοινωνίας σαν σημαντική μορφή του «ελεύθερου και δημοκρατικού» κόσμου, είχε δημιουργήσει προσωπική φιλία με τον Πινοσέτ και «επισκεπτόταν τον ηλικιωμένο στρατηγό όταν βρισκόταν σε κατ’ οίκον περιορισμό στην Αγγλία αντιμετωπίζοντας κατηγορίες για γενοκτονία, βασανιστήρια και τρομοκρατία» (σελ. 181)
Μετά τον πόλεμο στα Φόκλαντ, «Η Θάτσερ χρησιμοποίησε την τεράστια δημοτικότητα που απέκτησε χάρη στη νίκη για να πραγματοποιήσει την κορπορατική επανάσταση την οποία θεωρούσε ανέφικτη πριν από τον πόλεμο… (σελ.190)
Η καταστολή θα αποδεικνυόταν το ίδιο απαραίτητη, όσο και στην δικτατορία του Πινοτσέτ στη Χιλή. Που ενώ ήταν εξαιρετικά δύσκολο να πάρει στη Βρετανία της δεκαετίας του 1980 τις διαστάσεις που πήρε στη Χιλή ενάντια στο γενικό πληθυσμό, ήταν απαραίτητο παρόλα αυτά, να χρησιμοποιηθεί ενάντια σε ένα τουλάχιστον κομμάτι των εργαζομένων.
Ένα κομμάτι που η υστερία των εθνικισμού των Φόκλαντ θα επέτρεπε να στοχοποιηθεί.
«Όταν το 1984 απέργησαν οι ανθρακωρύχοι, η Θάτσερ παρουσίασε την αντιπαράθεση ως μια συνέχεια του πολέμου με την Αργεντινή, απαιτώντας μια εξίσου βίαιη επίλυση…»
Η δήλωσή της, ότι «Έπρεπε να πολεμήσουμε τον εξωτερικό εχθρό στα Φόκλαντ και τώρα πρέπει να πολεμήσουμε τον εσωτερικό εχθρό, ο οποίος είναι ένας πολύ πιο δύσκολος αντίπαλος, αλλά εξίσου επικίνδυνος για την ελευθερία», είναι ενδεικτική του πώς οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου της κάθε χώρας αντιμετωπίζουν τους εργαζόμενους της κάθε χώρας. Και της απέραντης υποκρισίας τους όταν επικαλούνται την εθνική ενότητα.
Η στοχοποίηση φυσικά των ανθρακωρύχων δεν ήταν τυχαία. Οι βρετανοί ανθρακωρύχοι ήταν η πιο βαριά πυροβολαρχία του Βρετανικού προλεταριάτου. Ήταν σημαία όχι μόνο για τη Βρετανική εργατική τάξη.
Με αυτή την έννοια, ήταν πράγματι πολύ επικίνδυνοι για την ελευθερία στην οποία αναφέρθηκε πιο πάνω η Θάτσερ -την ελευθερία του κεφαλαίου να περνά τις πολιτικές του.
Η κυβέρνηση της Θάτσερ προετοιμάστηκε για το κτύπημα όσο δεν είχε προετοιμαστεί ίσως καμιά Βρετανική κυβέρνηση για ανάλογες μάχες, από την αρχή του αιώνα.
«Ήταν όπως όταν εξοπλιζόμασταν για να αντιμετωπίσουμε την απειλή του Χίτλερ στα τέλη της δεκαετίας του 1930», θα δηλώσει μια δεκαετία μετά ο Νάιτζελ Λόσον, υπουργός Οικονομικών της Βρετανίας κατά τη διάρκεια της απεργίας.
«Έχοντας καταγράψει τους Βρετανούς εργάτες ως «εσωτερικό εχθρό», η Θάτσερ εξαπόλυσε όλη την ισχύ του κράτους εναντίον των απεργών…»
«Σε μια περίπτωση, μάλιστα, 8.000 αστυνομικοί οπλισμένοι με κλομπ, πολλοί από αυτούς έφιπποι, επιτέθηκαν σε εργάτες που διαδήλωναν έξω από ένα εργοστάσιο, με συνέπεια να υπάρξουν σχεδόν 700 τραυματίες». (σελ. 191-192)
Στην επίθεση αυτή της Θάτσερ, αμέριστοι συμπαραστάτες ήταν το Ευρωπαϊκό και Αμερικανικό κεφάλαιο και κυβερνήσεις όπως του Ρέιγκαν στις ΗΠΑ.
Δημοσιεύτηκε στη εφημερίδα Χαραυγή