άδοξο τέλος ενός πολύ φιλόδοξου δημοσιοσχεσίτη.
Ενός τεχνίτη της αναρρίχησης που έφτασε σε υψηλά αξιώματα που δεν μπορούσε να υπηρετήσει, αλλά συνέχιζε στο επόμενο....
Οι παλιότεροι θυμούνται ότι ο Γιάννης Στουρνάρας ήταν ένα επίλεκτο γρανάζι του… «εφαρμοσμένου σημιτισμού»- που λειτουργούσε υπό την εποπτεία του Γιάννου Παπαντωνίου. Εμφανίζονταν ως μάνατζερ, ενώ ήταν πάντα διορισμένος και δεν είχε διοικήσει ποτέ τίποτε πέρα από το κράτος -και πάντα χωρίς επιτυχία.
Απόδειξη η ευκολία με την οποία εξανέμισε το 2000, ως επικεφαλής της Εμπορικής Τράπεζας, τα λεφτά από την πώληση της Ιονικής. Και η άνεση με την οποία πέρασε από τον «στρατηγικό» ρόλο στις οικονομικές επιλογές της κυβέρνησης Σημίτη την εποχή της φούσκας Χρηματιστηρίου, σε… ιδιωτική χρηματιστηριακή εταιρία -μετά την κατάρρευση.
Κάπου εκεί ο Στουρνάρας έφτασε στα όρια του και για πολλούς το πολύ που του έμενε ήταν να ανοίξει Γραφείο Μελετών. Αλλά τον Μάιο του 2012 ο Βαγγέλης Βενιζέλος έκανε ένα μοιραίο -και γι αυτόν- λάθος: τον αποδέχθηκε ως υπηρεσιακό υπουργό Ανάπτυξης στην κυβέρνηση Πικραμένου.
Πολλοί είπαν ότι του χαρίζει μια τιμητική αποστρατεία. Έτσι κι αλλιώς κανείς από το ΠΑΣΟΚ με το οποίο έκανε καριέρα ως τότε, δεν θα τον χρησιμοποιούσε για τίποτε.
Το βάρος της θητείας του πατέρα του στο ΕΑΜ και το δικό του φοιτητικό πέρασμα από την Αριστερά, είχαν εκπνεύσει. Αλλά το αστέρι του δεν είχε σβήσει. Είχε φροντίσει ο ίδιος γι’ αυτό...
Γιώργος Λακόπουλος
Πηγή: anoixtoparathyro.gr
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου εδώ