Η προειδοποιητική βολή της Εκκλησίας, με την καθιέρωση της "ημέρας αγέννητου παιδιού", θα έχει και συνέχεια. Το ερώτημα είναι πόσο εύκολα η κυβέρνηση θα θυσιάσει το φιλελεύθερο προφίλ της, μπροστά στις απαιτήσεις του κλήρου, που θα αυξάνονται και θα πληθύνονται...
"Η εξουσία της Εκκλησίας είναι συγκλονιστική, απόλυτη, σιωπηλή και διαρκής", είχε πει κάποτε ο Βασίλης Ραφαηλίδης και προέβλεπε ότι η εξουσιαστική σχέση της Εκκλησίας με τους θεσμούς στην Ελλάδα και την ελληνική κοινωνία δεν θα αλλάξει παρά ίσως 7-8 αιώνες αργότερα. Ίσως ήταν υπεραισιόδοξος.
Μια εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου που καθιερώνει τη "ημέρα αγέννητου παιδιού", η οποία θα εορτάζεται την πρώτη Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα, δεν μπορεί παρά να ιδωθεί υπό το πρίσμα της πρώτης παραγράφου.
Είναι προφανές ότι αυτή η απόφαση, είναι "κήρυξη πολέμου" στο νόμο για το δικαίωμα στην άμβλωση, νόμο που στην Ελλάδα αντιμάχονται ορθόδοξα χριστιανικά σωματεία και αυτοπροσδιοριζόμενα ως κινήματα, όπως για παράδειγμα το "Αφήστε με να ζήσω", που φέρεται να είναι και πίσω από τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία.
Στην Ελλάδα η άμβλωση επιτρέπεται υπό ορισμένες προϋποθέσεις. Ο Ποινικός Κώδικας στο άρθρο 304 επιτρέπει την τεχνητή διακοπή της κύησης μόνο με τη συναίνεση της εγκύου και μόνο από γιατρό μαιευτήρα - γυναικολόγο με τη συμμετοχή αναισθησιολόγου σε οργανωμένη νοσηλευτική μονάδα στις ακόλουθες περιπτώσεις:
- Εντός των πρώτων 12 εβδομάδων της κύησης σε κάθε περίπτωση
- Εντός των πρώτων 24 εβδομάδων, αν υπάρχουν ενδείξεις σοβαρής ανωμαλίας του εμβρύου που επάγονται τη γέννηση παθολογικού νεογνού
- Εντός των πρώτων 19 εβδομάδων, αν η εγκυμοσύνη είναι αποτέλεσμα βιασμού, αποπλάνησης ανήλικης, αιμομιξίας ή κατάχρησης γυναίκας ανίκανης να αντισταθεί
Χωρίς χρονικό περιορισμό, αν υπάρχει αναπότρεπτος κίνδυνος για τη ζωή της εγκύου ή κίνδυνος σοβαρής και διαρκούς βλάβης της σωματικής ή ψυχικής υγείας της, βεβαιωμένος από αντίστοιχο γιατρό.
Τα παραπάνω κινήματα και οι οργανώσεις κατά των αμβλώσεων, που πλέον έχουν και με την βούλα την κάλυψη της Εκκλησίας, δεν λαμβάνουν υπόψη οποιαδήποτε προϋπόθεση, αφού σε κάθε περίπτωση θεωρούν την άμβλωση ως "φόνο" και τη γυναίκα ως μηχανή αναπαραγωγής.
Ωστόσο για να είμαστε δίκαιοι, η Εκκλησία έχει σταθερή στάση. Ακόμα και όταν έκανε "αριστερή παρένθεση", η οποία πρόσφατα έκλεισε με τη συνάντηση πρωθυπουργού-Αρχιεπισκόπου ("η γνωστή πρόταση συμφωνίας Πολιτείας- Εκκλησίας του προηγούμενου Νοεμβρίου θεωρείται ως μη γενόμενη"), δεν παραχώρησε τίποτα. Ένας υπουργός Παιδείας εκπαραθυρώθηκε, ενώ δεν άλλαξε κάτι στις σχέσεις Κράτους-Εκκλησίας.
Μετά τις εκλογές , είναι φυσικό ότι οι ιεράρχες προσδοκούν ακόμα μεγαλύτερη παρεμβατικότητα στα κοινωνικά ζητήματα και η εγκύκλιος για τη "μέρα του αγέννητου παιδιού", είναι μια προειδοποιητική βολή.
Η νέα κυβέρνηση, σίγουρα δεν θα ήθελε να διαταράξει τις σχέσεις της με την Εκκλησία, κάτι που όπως αποδείχθηκε στην πράξη δεν επιθυμούσε ούτε η προηγούμενη.
Ωστόσο, θα έχει ενδιαφέρον να δούμε αν η σημερινή κυβέρνηση θα θυσιάσει το φιλελεύθερο προφίλ , που προσπαθεί να φιλοτεχνήσει, μπροστά στις απαιτήσεις της Εκκλησίας, που στο πέρασμα της τετραετίας θα αυξάνονται και θα πληθύνονται.