Δεν έχω κανένα πρόβλημα με την...
αισθητική. Το αντίθετο μάλιστα: Έχω πρόβλημα με την έλλειψη αισθητικής.
Αλλά, κρίμα για όσους θέλουν να την επιβάλουν, η «αισθητική» είναι προσωπική άποψη, θα λέγαμε και ταξική.
Συχνά, όταν αναφερόμαστε σε αυτή δεχόμαστε κανόνες που επιβάλλονται από τα μέσα ενημέρωσης και είναι σχεδόν πάντα «αστικοί κανόνες» ή απλά η ίδια η μόδα που υπακούει σε εμπορικούς κανόνες και μόνον!
Εξάλλου ως «αισθητική» ορίζεται η έννοια του ωραίου…
Έχει σχέση με τη Φιλοσοφία και την Τέχνη…
Αλλά αν θέλουμε πολύ σύντομα να ανατρέξουμε στους αρχαίους Έλληνες, για τον Πλάτωνα - αν και δεν περιφρονούσε την Τέχνη - πρότασσε την φιλοσοφική σκέψη, ως την ανώτερη μορφή δημιουργίας, πάνω από την παραγωγή Τέχνης και ο,τιδήποτε άλλο…
Υπάρχει κάτι το αποβλακωτικό στην αστόχαστη μορφή Τέχνης ισχυριζόταν, που αντί να ενισχύει το λογιστικόν, επιτείνει την προϋπάρχουσα βλακεία! (σ.σ. πρόκειται για απλοποιημένη προσέγγιση).
Με απλά λόγια προέχει η ψυχή και η σκέψη…
Με μια προσαρμογή στη σημερινή μας εποχή, θα λέγαμε πως το «κομψό» και το «αισθητικά» αποδεκτό είναι δευτερεύον μπροστά στο λογισμικό του ανθρώπου: Την ψυχή, το ήθος, τη γνώση, την εγκεφαλική λειτουργία….
Τα παραδείγματα της ιστορίας πολλά ανάμεσα στον εσωτερικό κόσμο και το φαίνεσθαι.
Ανάμεσα στο αμπαλάζ και το περιεχόμενο…
Πόσα δώρα έχετε ανοίξει με όμορφο αμπαλάζ και σας έχουν απογοητεύσει;
Θα έλεγα μάλιστα πως στη σημερινή μας εποχή, το αμπαλάζ δίνει την αξία στο περιεχόμενο.
Μπορείς εύκολα να κρύψεις κάτι φτηνό σε όμορφη συσκευασία...
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Γιώργου Λοβέρδου στο documentonews.gr