Άλλη είναι η ουσία: ο άνθρωπος αυτός δεν φοβάται να κοιμηθεί ανάμεσα στους νεκρούς, δεν φοβάται να πλαγιάσει δίπλα στον θάνατο.
Ποτέ δεν είδαμε αυτή την σκηνή στη χώρα εδώ και 7 χρόνια. Είδαμε αυτοκτονίες, άστεγους πολλούς, αλλά όχι αυτή την σκηνή. Δεν ξέρω καν αν στην Κατοχή υπήρξαν τέτοιες περιπτώσεις. Πρέπει να σταθούμε λίγο στο γεγονός. Πρέπει να κατανοήσουμε τι σημαίνει κοιμάμαι «μέσα» στον θάνατο και δεν επιλέγω να πεθάνω.
Πρόκειται για κάτι που είναι βαθιά εγγεγραμμένο στο συλλογικό μας ασυνείδητο, κάτι που συναντάμε στις αρχαιοελληνικές τραγωδίες. Μιλάω φυσικά για το ένστικτο αυτοσυντήρησης που επικρατεί της ορμής του θανάτου, για το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας, ακόμα και αν είναι αυτό του τάφου.
Η πείνα, η έλλειψη στέγης, ο πόνος, η αρρώστια, η απόγνωση, «ξαπλώνουν» μέσα στον τάφο, δίπλα στους νεκρούς. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος επέλεξε να παραμείνει ζωντανός-νεκρός. Ζει δίπλα στο Τέλος, δεν το φοβάται. Ξέρει ότι αυτό είναι το έσχατο καταφύγιο του…
Πηγή: artinews.gr