Επιτέλους, οι Βάρβαροι ήρθαν, γι’ ακόμα μια φορά φέρνοντας τη «λύση»… (ένα πρελούδιο για την β΄ «αξιολόγηση» και τη προνομοθέτηση μέτρων)

Βασίλης Δημ. Χασιώτης :
 

«…Καρφί δεν μου καίγεται όταν μου λέτε ότι άνθρωποι πεθαίνουν στις ζώνες ευθύνης σας από την πείνα. Αφήστε τους να πεθαίνουν εφόσον έτσι δεν λιμοκτονεί κανένας Γερμανός».

(Ο Γκαίρινγκ προς τους αρμοστές του Ράϊχ και τους στρατιωτικούς διοικητές των κατεχομένων εδαφών 6 Αυγούστου 1942 - Από το : Mark Mazower : Στην Ελλάδα του Χίτλερ - η εμπειρία της Κατοχής, εκδ. Αλεξάνδρεια, 1994)

Και ιδού, που η Ελληνική Βουλή, η Ψυχή, ο Νους και η Καρδιά της Δημοκρατίας, τούτος ο Πολιτειακός Θεσμός, που την Περίοδο της Μνημονικής Κατοχής, τούτης της Νέας Εποχής της Βαρβαρότητας, κείτεται ως ερείπιο εν μέσω των ερειπίων των άλλων Πολιτειακών Θεσμών, πρόκειται, λέει, να συνέλθει για να «διαβουλευθεί» και «νομοθετήσει», νέα Μνημονιακά Μέτρα, καθ’ ότι το......

Θηρίο της Αθλιότητας, η Νέα Βαρβαρότητα, υπέβαλε αξιώσεις για νέο Φόρο Υποτέλειας.


Ο Φόρος Υποτέλειας, που η Αθλιότητα επέβαλε από το 2010 και λαμβάνει έκτοτε αδιαλείπτως, αποτελείται από το Αίμα και τη Σάρκα του ελληνικού λαού, του οποίου η προοπτική έχει προγραφεί από τη Νέα Βαρβαρότητα : Θα είναι ζωντανός, έρποντας στα τέσσερα, διότι εκεί, στη Περιοχή της Πλήρους Εξαθλίωσης στην οποία οδηγείται, υπάρχουν τούτα τα χαρακτηριστικά :


1ον] Εκεί κατοικούν «όντα» (γενικώς) και όχι «Άνθρωποι», χρήσιμα ως «συντελεστές παραγωγής» και τίποτα παραπάνω

2ον] Εκεί, τα «όντα» αυτά, αναπνέουν όπως αναπνέει κάθε έμβιο ον, του ζωικού ή φυτικού βασιλείου αδιάφορα, όμως, ΔΕΝ ΖΟΥΝ ως «Άνθρωποι», όμως, ζούνε τόσο όσο δεν επιβαρύνουν τα Κόστη της Παραγωγής Αθλιότητας

3ον] Εκεί, δεν υπάρχει χώρος για Ορθίους, αλλά μόνο για έρποντα «όντα». Όρθιοι επιτρέπεται να είναι μόνο οι Κύριοι : Οι Κυρίαρχοι Κατακτητές


Η περίοδος της αναμονής για τον Παλαιοκομματισμό και Νεοπαλαιοκομματισμό, παρήλθε, γι’ ακόμα μια φορά. Επιτέλους, οι Βάρβαροι φάνηκαν…


Γι’ ακόμα μια φορά, αφού οι Βάρβαροι άφησαν τον «Αυτοκράτορα» και τους «συγκλητικούς» (για να χρησιμοποιήσω τίτλους από το «Περιμένοντας τους Βαρβάρους» του Κ. Καβάφη) της Κατακτημένης Πολιτείας για λίγο να βγάλουν, ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ, τα «αγωνιστικά τους λογύδρια» προς τον κατεκτημένο Λαό, που, ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ, θέτουν «κόκκινες γραμμές», οι οποίες ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ, σβήνονται με τρόπο θεαματικό, επιδεκτικό αλλά και εξευτελιστικό (για τους «χαράκτες» των «κόκκινων γραμμών») από την Αθλιότητα, κι αφού η Νέα Βαρβαρότητα, ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ, απειλεί πως αν δεν γίνει δεκτή με τις δέουσες τιμές, και αν δεν γίνουν δεκτά τα αιτήματά της, στα οποία, ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ, περιέχονται και όσα σε προηγούμενες περιόδους «δεν είχαν γίνει αποδεκτά» από την κυβέρνηση της Κατεκτημένης Πολιτείας, (ΠΑΝΤΑ στα πλαίσια της Στρατηγικής του Σαλαμιού που η Αθλιότητα ακολουθεί : ό,τι δεν θα καταπιείς σήμερα, θα το καταπιείς την επόμενη φορά), δεν θα επισκεφτεί τη Κατεκτημένη Πολιτεία, και δεν θα απαιτήσει νέο Φόρο Υποτέλειας, και επειδή, ο «Αυτοκράτωρ» και η «Σύγκλητος» της Κατεκτημένης Πολιτείας υπάρχουν ελέω Νέας Βαρβαρότητας και όχι ελέω Εμπιστοσύνης του Λαού τους, από τον οποίο έχει αποστερηθεί κάθε εναλλακτική δυνατότητα απόκτησης Ηγεσίας που θα τον οδηγούσε στην Απελευθέρωσή του, σφόδρα ταράχθηκαν από την απειλή μη έλευσης της Βαρβαρότητας, του στηρίγματός τους, ιδού λοιπόν, που ΓΙ΄ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, έσπευσαν να αποδεχτούν ΤΑ ΠΑΝΤΑ, (ό,τι «διασώθηκε» θα δοθεί, ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ, στην επόμενη επίσκεψη), και ιδού που με μεγάλη ανακούφιση, λέγουν αναμεταξύ τους : «Επιτέλους, οι βάρβαροι διαβήκαν τα σύνορα…», κι ετοιμάζουν τους λόγους τους για τη «Σύγκλητο», όπου θα καταδικάσουν ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ τη Βαρβαρότητα, υμνώντας, ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ τους Βαρβάρους και τη «σωτήρια» επιβολή των «σκληρών» αλλά «αναγκαίων» μέτρων. Η λέξη «ΔΙΚΑΙΑ ΜΕΤΡΑ», δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο της Κατεκτημένης Πολιτείας, διότι οι Νεοβάρβαροι, το πρώτο που έκαναν από τη πρώτη τους επίσκεψη, ήταν να καταργήσουν αυτό που κάποτε ονομάζονταν «Σύνταγμα» της Πολιτείας αυτής και να επιβάλουν το δικό τους «Σύνταγμα»… Από τότε, ο Παλαιοκομματισμός και Νεοπαλαιοκομματισμός, ΠΟΤΕ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΛΟΓΟ, δεν απαντούν στο ερώτημα : «Γιατί δεν παίρνετε ΣΚΛΗΡΑ ΑΛΛΑ ΔΙΚΑΙΑ ΜΕΤΡΑ;» («δίκαια», όχι με το ηθικό αλλά με το νομικό, συνταγματικό περιεχόμενο της έννοιας τούτης της λέξης, δηλαδή, «νόμιμα μέτρα», δηλαδή, έκαστος με τα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ του εισοδήματα ΚΑΙ ΟΧΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΚΑ ΤΑ ΔΗΛΟΥΜΕΝΑ). Κι έτσι, ενώ η ανακούφιση έρχεται να γεμίσει τη ψυχή του Παλαιο και Νέο-Παλαιοκομματισμού, ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ, οι πολίτες επιστρέφουν σπίτια τους όπου εκεί, καθημερινά στοχάζονται το Άθλιο Παρόν, που κάποιοι το ονομάζουν «Μοίρα», ο ίδιος όμως, ξέρει πολύ καλά πως είναι χέρι ανθρώπινο, και τούτη η διαπίστωση γεννά και τη Μεγάλη Ελπίδα, διότι τίποτα φτιαγμένο από τον άνθρωπο δεν είναι άτρωτο. Με αγωνία ο λαός ζητά να βρει την Διέξοδο από την Αθλιότητα, την φτιαγμένη από Ανθρώπινο Χέρι. Και είναι τούτη η αγωνία, μαζί με την οργή που του γεννά η Μεγάλη Αδικία, μαζί με την αηδία για όλους εκείνους που του επιβλήθηκαν παίζοντας τους «ηγέτες» του, (ακόμα κι όταν τους ψηφίζουν, «μ’ όλο που βέβαια ήξευραν τι άξιζαν…, τι κούφια λόγια ήσανε αυτές η βασιλείες» (Κ. Καβάφης - Αλεξανδρινοί Βασιλείς), ελλείψει άλλων και λόγω των χωρίς τέλος διαψεύσεων των προσδοκιών του όταν έδινε και δίνει ευκαιρίες σε άλλους «πολιτικά άφθαρτους»), μαζί με τις προδομένες του ελπίδες, οι πρώτες ύλες που ετοιμάζουν τα «πυρομαχικά» του, τα οποία τα κρύβει βαθιά στη ψυχή του, το κάθε Σύνηθες Υποζύγιο, περιμένοντας τη κατάλληλη στιγμή, ώστε να μη ξοδευτούν χωρίς άξια λόγου προοπτική. Και είναι η ίδια η Σιωπή του, μεγάλη κι αυτή σύμμαχός του, που αποκοιμίζει την Αθλιότητα. Κι εκεί, κουρνιασμένος στο καναπέ του, τα βράδια, από τα Υπερυπουργεία Προπαγάνδας, τα συστημικά ΜΜΕ, θα βομβαρδίζεται με σωρό Συστημικά Άθλια Ψέματα, που θα του λένε, γιατί η Βάρβαροι είναι η «σωτηρία» του, γιατί οι Βάρβαροι είναι «Μονόδρομος», γιατί είναι ο ίδιος ένοχος για ό,τι του συμβαίνει, ενώ, δεν θα πάψουν να τον βρίζουν ως «τεμπέλη», «ανεπρόκοπο», και άλλα τέτοια. Πρωταγωνιστές τούτης της Προπαγάνδας, όλες οι υποταγμένες στην Αθλιότητα φωνές. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, τεχνοκράτες, άλλοι πνευματικοί άνθρωποι, όλο το προσωπικό που βρίσκεται στην υπηρεσία της Νέο-Βαρβαρότητας. Κι όμως! Κανένα Ψέμα, όσο καλοδουλεμένο κι αν είναι, δεν μπορεί να είναι «αποτελεσματικό», όταν η Αδικία είναι Βιωματική και Μεγάλη και Ξεκάθαρη ως προς τις Αιτίες της. Κι εδώ, ότι κι αν πούνε στα Συνήθη Υποζύγια, τη μικρομεσαία τάξη που συλλογικά προσπάθησαν να ενοχοποιήσουν, ένα είναι βέβαιο : πως ο λογαριασμός που της στέλνουν, ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ότι δεν είναι δικός τους, ποτέ δεν «ψώνισαν» από τα «είδη» που περιλαμβάνει, και ποτέ δεν συμμετείχαν στα «γεύματα» όπου κάποιοι «έτρωγαν τον αγλέορα», για τα οποία επίσης κόπηκε αυτός ο λογαριασμός. Το Ψέμα της Μνημονιακής Προπαγάνδας, ΔΕΝ κατόρθωσε να περάσει στο μέτρο που ήθελε και στο βάθος που ήθελε την αίσθηση της συλλογικής ευθύνης του λαού. Η σιωπή του, δεν είναι σιωπή. Για να χρησιμοποιήσω τις λέξεις του ποιητή (Ν. Καρούζος - Αντι-νεφέλωμα), «η σιωπή είναι ντελάλης από στάχτη», «η σιωπή περιπαίζει τα αδιέξοδα». Εδώ κάπου βρισκόμαστε, ή, έστω, σ’ αυτό το σημείο πλησιάζουμε. Έσσετ’ ήμαρ…


Η προπαγάνδα προβάλλει τον «ρεαλισμό» της Αθλιότητας. Κάθε τι, μη-Άθλιο, είναι απλή ουτοπία.


Οι «ρεαλιστές», καλούνε τους «ουτοπιστές» στον «ρεαλισμό».


Τι είναι οι «ουτοπίες»;


Κούφια λόγια!


Μεγάλα λόγια! «Εθνική κυριαρχία», σεβασμός των «Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων», σεβασμός της «Συνταγματικής Τάξης», όχι «φάρμακα που σκοτώνουν», αλλά «φάρμακα που θεραπεύουν»!


Και ποιος δεν θάθελε όλα αυτά τα ωραία και θαυμαστά;


Όμως, τι έχει «αποδεχτεί»;


Ότι απλά, αυτά τα αιτήματα δεν είναι «ρεαλιστικά», «τώρα».


Και πότε θα είναι;


Καιρώ τω δέοντι. (Μετά το 2050 προφανώς, όταν κάποιοι προβλέπουν, με ένα τόνο ευνοϊκών προϋποθετικών «αν», πως, τότε, θα έχουμε γυρίσει σε ένα είδος «δημοσιονομικής» κανονικότητας».


Συνεπώς;


«Μνημονιακός Μονόδρομος» είναι το moto της Αθλιότητας.


Διότι, ως φαίνεται, η Ανθρωπότητα μα και η ίδια η Πατρίδα μας, εν μέσω τέτοιων «ρεαλιστικών» Μονοδρόμων πορεύτηκε προς τα Εμπρός και προς τα Πάνω. Με «Μονοδρόμους». Κι όμως : ό,τι σήμερα θεωρείται ως κάτι το «αυτονόητο» να υπάρχει ως «Ανθρώπινο Δικαίωμα», ατομικό ή συλλογικό, οικονομικό, κοινωνικό ή πολιτικό, αδιάφορα, δεν ήταν σε κάποια στιγμή του Παρελθόντος, μια Ουτοπία, συνήθως δε μια Μεγάλη Ουτοπία, που αντιτίθονταν και αμφισβητούσε ένα Κυρίαρχο Ρεαλισμό μιας μορφής Αθλιότητας των εποχών εκείνων. Και σε ό,τι αφορά τα Μεγάλα Λόγια, ασφαλώς και υπάρχουν Μεγάλα Λόγια, και αναφέρομαι στα διαχορνικά και προαιώνια Μεγάλα Προτάγματα και τις Μεγάλες Αξίες του Ανθρώπου.


Το μέγα πρόβλημα δεν είναι αυτό.


Το μέγα πρόβλημα είναι πως όχι σπάνια, αυτές οι Μεγάλες Σημαίες και τα Μεγάλα Λάβαρα της Ανθρωπότητας, βρέθηκαν στα χέρια των πλέον ανεπαρκών και ακατάλληλων ανθρώπων, που τα ποδοπάτησαν, τα ευτέλισαν και τα εξευτέλισαν.


Δεν πρόκειται για ιστορικά καινοφανές γεγονός.


Αντίθετα, είναι σύνηθες.


Διότι είναι συχνή η Κυριαρχία της Αθλιότητας.


Και όταν αυτό συμβαίνει, ο καλύτερος τρόπος να απαξιώσεις μια Μεγάλη Αξία, κι αυτό κάνει ακριβώς η Βαρβαρότητα, είναι να μην την καταδιώξει, αλλά αντίθετα, να την θέση προς υλοποίηση στα πιο ακατάλληλα και ανίκανα χέρια, όχι μια φορά, μα αρκετές φορές, ώστε να δεχτεί η αξιοπιστία της επαναληπτικά πλήγματα, που θα προπαγανδίζονται κατάλληλα στο λαό, ως Μεγάλη Ουτοπία. «Ιδού», λέει η Αθλιότητα : «Ιδού τι σημαίνει Ουτοπία. Και κυρίως, ιδού και ο λογαριασμός της, τον οποίο καλείστε να πληρώσετε, ώστε να αμφισβητείτε τον Μονόδρομο που σας προσφέρω».


Έτσι σήμερα ο Μνημονιακός Μονόδρομος, δομεί την επιχειρηματολογία του, στο γεγονός ότι οι μη μνημονιακές Εναλλακτικές που είχαν προταθεί από τις εκάστοτε αξιωματικές αντιπολιτεύσεις και όχι μόνο, μόλις αυτές κατέλαβαν τη κυβέρνηση, μεταβλήθηκαν σε μνημονιακές, προσγειούμενες, λιγότερο ή περισσότερο ανώμαλο στον «μνημονιακό ρεαλισμό».


Τι συνέβη;


Απλά, όπως συμβαίνει με ένα γιατρό ή έναν οικονομολόγο ή έναν ειδικό επιστήμονα του μάνατζμεντ, δεν αρκεί να κάνεις τη σωστή διάγνωση, ούτε να γνωρίζεις να χαράσσεις θεωρητικές στρατηγικές εναλλακτικής θεραπείας, ούτε πως πέτυχαν άλλοι σε παρόμοιες περιπτώσεις, διότι, ΤΟ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΒΑ ΚΑΝΕΙΣ ΕΣΥ, στο επίπεδο της μεταφοράς της θεωρίας ΣΤΗ ΠΡΑΞΗ, ή της εφαρμογής στρατηγικών που χρησιμοποιήθηκαν από άλλους σε παρόμοιες περιπτώσεις, δεν έχει καμία σχέση ΜΟΝΟ από την ικανότητα σωστής διάγνωσης. Σε καμία περίπτωση δύο άνθρωποι των οποίων οι διαγνώσεις των αιτίων ενός φαινομένου συμπίπτουν, όπως συμπίπτουν και οι απόψεις τους επί των ακολουθητέων στρατηγικών και πολιτικών, διαθέτουν και την ίδια ικανότητα να εφαρμόσουν και την κοινά αποδεκτή λύση, η και αν τελικώς έχουν όντως μια τέτοια ικανότητα.


Στην δική μας ελληνική μνημονιακή πραγματικότητα, αυτό που συνέβη είναι πως οι πολιτικές ηγεσίες των αρχικά αντιμνημονιακών πολιτικών δυνάμεων, πριν αυτές καταλάβουν τη κυβέρνηση και μεταλλαχθούν, κατά τη δική μου βεβαίως αντίληψη των πραγμάτων, απλά, δεν διέθεταν τις πολιτικές ικανότητες να υποστηρίξουν τους ίδιους τους στόχους τους που έθεταν ως αντιπολιτεύσεις. Μένω μόνο σ' αυτή την εκδοχή, διότι και η απλή μνεία πως ίσως τα πράγματα να μην είναι απλά θέμα ικανοτήτων, τα ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση που ξεφεύγει από το σκοπό του παρόντος άρθρου. Τώρα αν με ρωτήσει κανείς τι περιμένω από τις επόμενες κυβερνήσεις που θα προέρχονται από το Μνημονιακό Τόξο, απαντώ : Τίποτα πέραν όσων επιτάσσουν ΟΙ ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΕΣ ΕΠΙΤΑΓΕΣ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ, αν είμαστε τυχεροί και δεν προκύψουν ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, που είναι και το πιο πιθανό.


Τρεχόντως, η κοινοβουλευτική κυβερνητική μνημονιακή πλειοψηφία, (το λοιπό «μνημονιακό» τόξο της αντιπολίτευσης δεν γνωρίζω τι θα κάνει, αν και δεν έχει σημασία, αφού, τελεί πάντα εν εγρηγόρσει, ώστε να συνδράμει στη κυβερνητική πλειοψηφία, αν τυχόν «διαρροές» -κάτι που δεν φαίνεται επί του παρόντος-, απαιτήσουν να συμπληρωθεί το «κενό», πράγμα που θα το κάνει, όπως το έκανε όταν χρειάστηκε «να βάλει πλάτη», προκειμένου να ψηφιστεί το τρίτο Μνημόνιο), έχει ήδη κληθεί να βρίσκεται σε ετοιμότητα για τη ψήφιση των νέων Μέτρων Υποτέλειας, Λεηλασίας και Πλιάτσικου, που, ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ, θα παρουσιαστούν ως «Μέτρα Σωτηρίας», διότι, «τι μπορούσαμε να κάνουμε», κ.λπ., κ.λπ., ό,τι δηλαδή ακούμε εδώ και εφτά χρόνια. Τα χρόνια αυτά, οι πλέον θλιβερές φιγούρες ήταν και είναι, οι κατά καιρούς διαπρύσιοι κήρυκες των «Εναλλακτικών Δρόμων» -προς τον Μνημονιακό Μονόδρομο-, οι οποίοι ερχόμενοι στη κυβέρνηση, μεταβάλλονται σε υποστηρικτές όλων εκείνων που προηγούμενα στηλίτευαν και κατάγγελλαν με τους πιο απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς ακόμα και με λοιδορίες.


Θα ψηφίσουν, λένε, τα «προαπαιτούμενα», για να κλείσει η β' αξιολόγηση του Τρίτου Μνημονίου.



Το παιχνίδι, ΓΙ’ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΜΕ ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΠΙΣΤΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ, αποκαλύπτεται ξεκάθαρα, όταν δει κανείς ποιες είναι οι εξελίξεις εκείνες που επηρεάζουν «θετικά» τις ΕΚΑΣΤΟΤΕ αξιολογήσεις των δανειστών μας και που οδηγούν σε «συμφωνίες». ΠΑΝΤΑ ΟΙ ΙΔΙΕΣ :


Ψηλά στο κατάλογο οι μειώσεις συντάξεων και μισθών, μείωση του αφορολογήτου,(όπερ σημαίνει περαιτέρω μειώσεις μισθών και συντάξεων, πέραν των αμέσων περικοπών) απορρύθμιση αγοράς εργασίας, υπερφορολόγηση της μικρομεσαίας τάξης, (κι εδώ, το μεγάλο βάρος πέφτει πάλι κατά προτεραιότητα στους μισθωτούς και συνταξιούχους, ιδίως σε ό,τι αφορά τον φόρο εισοδήματος), μείωση δημόσιων κοινωνικών δαπανών, (εξάρθρωση δημόσιας υγείας και εκπαίδευσης, αστυνόμευσης, κ.λπ.), ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας και ΔΕΚΟ, (τώρα και η ΔΕΗ), κι ακόμα, και (έμμεσες) πολιτικές κατατείνουσες στη μείωση του αριθμού των μικρομεσαίων επαγγελματιών και επιχειρηματιών και ένταξή τους στη μισθωτή εργασία μέσω της διατήρησης ή και αύξησης του αναγκαίου ρυθμού των επιχειρηματικών «λουκέτων», παντελής έλλειψη κάθε αναπτυξιακής πολιτικής, υψηλή ανεργία, ύφεση. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ΜΕΤΡΟ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΣΤΟΝ ΠΥΡΗΝΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΤΟΥ ΤΟ ΠΛΙΑΤΣΙΚΟ ΚΑΙ ΤΗ ΛΗΣΤΕΙΑ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ : ΟΣΩΝ ΔΗΛΑΔΗ ΔΕΝ ΤΑ ΕΦΑΓΑΝ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΚΑΡΧΑΡΙΕΣ, ΑΛΛΑ ΠΡΠΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΑ ΓΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥΣ…


Τα υπό λήψη νέα μέτρα, στα πλαίσια της β΄ αξιολόγησης, που περιλαμβάνουν όλο το πιο πάνω «μενού», θα στοιχίσουν κοντά στα 4,3 δις κατά πως διαβάζουμε.


Όμως :


Δεν πρόκειται για νέες «περικοπές» μισθών και συντάξεων!


Είναι νέα ληστεία, διότι ΚΑΜΙΑ μείωση μισθού ή σύνταξης δεν ήταν κάτι λιγότερο από ληστεία!


Είναι χρήματα, ρευστότητα που θα λείψει από την αγορά, από τις επιχειρήσεις!


Προσοχή όμως! Δεν θα λείψουν μόνο 4,3 δις! Θα λείψουν πάνω από 15 δις από την ενεργό ζήτηση! (Για τους οικονομολόγους : θυμηθείτε τον πολλαπλασιαστή της ζήτησης και την υψηλότατη οριακή ροπή προς κατανάλωση των μισθωτών και συνταξιούχων με βάση τα μνημονιακά τους εισοδήματα! Εδώ, τον πολλαπλασιαστή αυτό τον θέτω γύρω στο «3», κάτι πολύ στενόκαρδο…) Όπως ακριβώς, τα 50 δις των συντάξεων που αφαιρέθηκαν κατευθείαν από τη τσέπη των συνταξιούχων την περίοδο 2010-2016, (ξέχωρα από τη λεηλασία των Ταμείων τους), με το ίδιο αμέσως παραπάνω σκεπτικό, επέφεραν μια μείωση της ενεργού ζήτησης τουλάχιστον κατά 150 δις ευρώ, ώστε, να διερωτάται κανείς, ποιο ακριβώς υπέρτερο εθνικό συμφέρον υπηρέτησε η μεταφορά τους στους δανειστές, και κυρίως, αυτά τα χρήματα, αν παρέμειναν και ενίσχυαν την οικονομία, και άρα την απασχόληση και άρα την ανάπτυξη, τελικώς, αυτό δεν θα ήταν ΚΑΙ προς ζημία των δανειστών; (Όμως μη βιαστείτε να ρωτήσετε : καλά, οι δανειστές δεν γνωρίζουν το συμφέρον τους, ότι δηλαδή, μονάχα από μια οικονομικά αναπτυγμένη και οικονομικά εύρωστη Ελλάδα, θα διασφαλίσουν ακόμα περισσότερο το λαβείν τους; Η απάντηση εδώ, βρίσκεται στη λάθος χρησιμοποίηση της λέξης «δανειστές». Αν ήταν δανειστές αυτό θα έκαναν. Αλλά δεν είναι. Δεν ήρθαν για να βοηθήσουν. Ορισμένα κοράκια ήρθαν να λεηλατήσουν. Ο ΚΟΡΑΞ-ΗΓΕΜΩΝ όμως, ήρθε εκτός από το να λεηλατήσει, ΚΑΙ να κατακτήσει. Το ότι λεηλατούμαστε, έχω την αίσθηση ότι το έχει πια αντιληφθεί και ο πλέον πιστός οπαδός της Εκκλησίας της Σωτηρίας του Μνημονιακού Μονοδρόμου. Οι «ιερείς» της «Εκκλησίας» αυτής, έχουν ξεμείνει ή κινδυνεύουν να ξεμείνουν εντελώς από «ποίμνιο»).


Ποιο είναι το τρέχον από άμβωνος κήρυγμά τους;


«Μην ανησυχείτε»!, λένε. «Διότι ουσιαστικά, αυτά τα μέτρα, δεν θα στοιχίσουν τίποτα! Διότι σε ευρώ που θα σας πάρουμε από τη τσέπη σας, θα σας επιστρέψουμε ακριβώς 1 ευρώ, ώστε, δημοσιονομικά, να έχουμε 1-1=0». Τι είδους είναι αυτά τα μέτρα; Φοροελαφρύνσεις (3 εκατοστιαίων μονάδων για τις επιχειρήσεις, 2 μονάδων για τους χαμηλόμισθους και μικροσυνταξιούχους), προοδευτική μείωση της εισφοράς αλληλεγγύης, «επανασχεδιασμός» του ΕΝΦΙΑ ώστε η ετήσια απόδοσή του να πέσει από τα 2,6 με 2,7 στα 2,4 δις (!!!), διάφορες κοινωνικές παροχές (από σχολικά γεύματα ίσαμε αυξήσεις στεγαστικών επιδομάτων), και άλλες «διαρθρωτικές» παρεμβάσεις στη Δημόσια Διοίκηση, τέλος πάντων, 4,3 δις θα παρθούν, 4,3 δις θα επιστραφούν.


Λέει κανείς όχι;


Εγώ πάντως λέω ναι σε ο,τιδήποτε δίνεται, ακόμη και παροχή που μπορεί να ισοδυναμεί με ένα κουλούρι ημερησίως. Στην Ελλάδα των Μνημονίων, ποτέ το «κουλούρι», δεν είχε μεγαλύτερη «αξία χρήσης».


Την ίδια όμως στιγμή, σε καμία περίπτωση δεν συμψηφίζω το τι μου δίνεις με ό,τι ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΑΔΙΚΑ μου αφαιρείς. Ιδίως, όταν η «αφαίρεση» αφορά διαρκή καταλήστευση του εισοδήματος και της περιουσίας ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ ΥΠΟΖΥΓΙΩΝ ΕΠΙ ΕΠΤΑ ΣΥΝΑΠΤΑ ΕΤΗ, και ασφαλώς, δεν συμψηφίζω λεηλατούμενο εισόδημα με παροχή σε είδος, όπως π.χ. τα σχολικά γεύματα.


Βεβαίως, αυτό το 1 ευρώ, δεν θα επιστρέφει κατ’ ανάγκην στον ίδιο από τον οποίο και θα το παίρνει. Αυτό προφανώς, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Κάπου αλλού θα πάει στα πλαίσια της «κοινωνικής αλληλεγγύης», που ΩΣ «ΠΡΟΣΦΟΡΑ», είναι σχεδόν αποκλειστικό «προνόμιο» των ΙΔΙΩΝ ΠΑΝΤΑ ΥΠΟΖΥΓΙΩΝ τούτης της χώρας, ενώ, όπως έχω σημειώσει σε παλαιότερα άρθρα μου, έχει βρεθεί και το τρυκ της διαρκώς επαναοριζόμενης τάξης των «εχόντων και κατεχόντων», ολοένα όμως και προς τα κάτω. Έτσι, αν πριν ήταν οι μισθωτοί και συνταξιούχοι που έπαιρναν τις καλές μέρες άνω των 2000 ή 2500 ευρώ οι «πλούσιοι» της υπόθεσης, που καλούνταν να συνδράμουν τους πιο «φτωχούς» συναδέλφους τους, σήμερα φτάσαμε «πλούσιοι» να θεωρούνται όσοι παίρνουν πάνω από τα 1200-1300 ευρώ, πάνω στα κεφάλια των οποίων πέφτουν διαρκώς όλα τα Μνημόνια και όλα τα μέτρα. Την ίδια στιγμή, ουσιαστικά, τούτοι οι «πλούσιοι», έχουν και την πρόσθετη «κοινωνική αλληλεγγύη» να στηρίζουν και τα προγράμματα που αφορούν πτωχεύσαντες συνανθρώπους τους από τον τομέα της επιχειρηματικότητας, ή απλώς, αναστείλαντες την επιχειρηματική τους λειτουργία ελλείψει αγοραστικής ζήτησης, μιας και φορολογικά, οι μισθωτοί και συνταξιούχοι, όχι σήμερα μα πάντα, ήταν η «άρχουσα τάξη», αφού οι λοιπές τάξεις, είχαν -και έχουν- πολλές ευκαιρίες να αποκρύβουν τα εισοδήματά τους, ενώ είναι αυτοί στους οποίους στέλνονται οι λογαριασμοί όλων των δημοσιονομικών «τρυπών», παρότι δεν τις δημιουργούν οι ίδιοι, όπως οι τρύπες από τη φοροδιαφυγή, την εισφοροδιαφυγή, τη μαύρη εργασία, το λαθρεμπόριο, τη διαπλοκή, τις μίζες, κ.λπ., κ.λπ. Υπ’ αυτή την έννοια, ΤΑ ΣΥΝΗΘΗ ΥΠΟΖΥΓΙΑ, χρηματοδοτούν και την «κατανάλωση» κοινών δημόσιων αγαθών και της πλουτοκρατίας, εκείνης τουλάχιστον, που δηλώνει φορολογικά «φτωχή» εισοδηματικά.


Όμως, με τα παραπάνω «αντίμετρα», δεν σχεδιάστηκαν για να παρθούν, αλλά μάλλον πώς θα γίνει να μην παρθούν, ή αν ενεργοποιηθούν, αυτό να γίνει υπό την αυστηρά προϋπόθεση η οικονομία μας να παράγει πλεονάσματα ΠΛΕΟΝ του 3,7% του ΑΕΠ. Επειδή όμως, ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ μνημονιακή χρονιά που να μην ξεφύτρωναν «αιφνιδίως» διάφορες «μαύρες δημοσιονομικές τρύπες», που όλο και ανέβαλαν τις όποιες «ελαφρύνσεις», και όλο και μας οδηγούσαν, και μέχρι τούτη τη στιγμή που μιλάμε, μας οδηγούν σε συνεχώς νέα μέτρα, (ήδη το ΔΝΤ, καθώς διαβάζω τα διάφορα ρεπορτάζ, από τώρα αμφισβητεί ότι τα μέτρα αυτά μπορούν να πετύχουν το πλεόνασμα του 3,7% και από τώρα μας προϊδεάζει για νέες μαύρες τρύπες 2 και πλέον δις το 2018), πάντα σε βάρος ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ ΥΠΟΖΥΓΙΩΝ, από τώρα γίνεται λόγος, πως η ενεργοποίηση των παραπάνω αντίμετρων, για να γίνει, θα πρέπει να επιτευχθούν πλεονάσματα 5,5% και άνω, κάτι που παραδέχτηκε και ο ίδιος ο υπουργός οικονομικών κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος (!!!) (δες π.χ., Σπύρου Δημητρέλη : Ποιοι φόροι μπορεί να μειωθούν και υπό ποιες προϋποθέσεις, εις www.capital.gr).


Με λίγα λόγια : πλεονάσματα σαν τα παραπάνω, (εγώ μένω στο 3,7%, παρά τη βεβαιότητά μου, ότι το 5,5% αποτελεί το πιο ρεαλιστικό σενάριο), δεν είναι μόνο υφεσιακά, δεν σημαίνουν ακόμη περισσότερο βάθεμα και πλάτεμα της φτωχοποίησης και εξαθλίωσης, δεν σημαίνουν ακόμα περισσότερα λουκέτα, δεν σημαίνουν ακόμα περισσότερη ανεργία φανερή ή συγκαλυμμένη, δεν σημαίνουν μόνο περαιτέρω μαύρη εργασία, σημαίνουν επίσης, όπως όλα τα προηγηθέντα μέτρα, πως αφαιρούμε ζωτικό αίμα από τον οργανισμό της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή ρευστότητα, ενώ δεν περιέχουν και κανένα άξιο λόγου συγκροτημένο και άξιο λόγου αναπτυξιακό «αντίμετρο».


Τι σημαίνει η παραπάνω επίτευξη του θηριώδους αυτού πλεονάσματος; Καλύτερα να μην το πετύχουμε διότι, τα «αντίμετρα», θα μας κοστίσουν ο κούκος αηδόνι.


Όμως, η κυβέρνηση, γιατί τελικά υπέκυψε στους νέους όσο και αναμενόμενους εκβιασμούς των δανειστών μας; (Τόσο αναμενόμενους, όσο αναμενόμενοι είναι και οι εκβιασμοί που θα γίνουν σε επόμενες αξιολογήσεις).


Ιδού το μέγα επιχείρημα, που αποτελεί τη «μαμή όλων των επιχειρημάτων».


Κανένα μέτρο δεν θα ενεργοποιηθεί, ΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΨΗΦΙΣΤΕΙ, αν δεν δρομολογηθεί προηγούμενα η διαπραγμάτευση για την «αναδιάρθρωση του χρέους».


Έτσι, φτάνουμε «στη καρδιά» της όλης υπόθεσης.


Βέβαια, ένα πρώτο, προκαταρκτικό ερώτημα, είναι τούτο : γιατί προκειμένου να αρχίσει η διαπραγμάτευση για το χρέος, απαιτείται νέο αίμα και σάρκα από τους πολίτες αυτής της χώρας. Τώρα, το να εικάσω, πως ο «δρόμος» της διαπραγμάτευσης για το χρέος, μέχρι το «τέρμα» του, που θα είναι και η οριστική συμφωνία, αν ποτέ γίνει, δεν θα έχει ενδιάμεσα «διόδια» και ένα τελικό «τέλος εξόδου» από τον «δρόμο», δηλαδή, επιπρόσθετα μέτρα, προκειμένου να φτάσουμε στο «τέλος», αυτή την εικασία μου, προκειμένου να την απορρίψει κανείς, καλό είναι προηγούμενα να σκεφτεί και να αναλύσει (αν εφτά τώρα χρόνια δεν το έχει κάνει), μα τι είδους ακριβώς «δανειστές» έχουμε να κάνουμε.


Και ας πάμε τώρα λίγο παρακάτω. Πρώτα στο τι είναι αυτή η «διαπραγμάτευση», και τι σημασία έχει η ΠΡΟΦΟΡΙΚΗ δήλωση του πρωθυπουργού, πως το 2019 και 2020, τα μέτρα δεν θα τα εφαρμόσει, αν δεν ξεκινήσει αυτή η διαπραγμάτευση για το χρέος. Σε ό,τι με αφορά, δεν αντιλήφθηκα πλήρως, αν η δήλωση αυτή αναφέρεται απλά στην έναρξη των διαπραγματεύσεων για το χρέος, ή στην έναρξη και την ολοκλήρωση ΠΡΙΝ την 1/1/2019, οπότε και θα αρχίσει η σταδιακή υλοποίηση των μέτρων.


Το ερώτημα όμως παραμένει : Πόθεν το ενδιαφέρον των δανειστών για το τι θα γίνει αν δεν υλοποιηθούν τα μέτρα του Μνημονίου και πρέπει από τώρα να δεσμευτεί η κυβέρνηση τι μέτρα θα ληφθούν το 2019 και 2020, και δεν ενδιαφέρονται να υπάρχει από τώρα δέσμευση τι μέτρα θα απαιτηθούν αν δεν επιτευχθούν ούτε τα νυν προνομοθετούμενα, και παίζοντας το άθλιο αυτό παιχνίδι της κολοκυθιάς, να προ-προ-προνομοθετήσουμε από τώρα, τι μέτρα θα ληφθούν εφόσον και τα προ-προνομοτηθέντα μέτρα πέσουν κι αυτά έξω, και πάει λέγοντας, δηλαδή, τι θα ισχύσει το 2021 , το 2022 και πάει λέγοντας.


Όμως, και η προνομοθέτηση που έγινε, ασφαλώς, δεν έχει ούτε την επιθυμία του Βερολίνου μπας κι έρθει η Νέα Δημοκρατία ή το ΠΑΣΟΚ η το Ποτάμι ή η Ένωση Κεντρώων στη κυβέρνηση και σηκώσουν αυτοί το μπαϊράκι της αποστασίας που δεν σήκωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, ή μάλλον το σήκωσε για να το υποστείλει με τον πλέον εξευτελιστικό γι' αυτόν τρόπο, ούτε, επομένως, φοβούνται ότι τα μέτρα αυτά τελικώς, με το καλό ή με το κακό, δεν θα λαμβάνονταν.


Τέτοιος φόβος, από ένα πολιτικό σύστημα εξουσίας, που έχει αποδεχτεί, εκόν άκον αδιάφορο, ότι σωτηρία εκτός Μνημονίων δεν υπάρχει, απότοκο μιας άλλης θεμελιώδους πεποιθήσεώς του, αυτής της ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ ΕΥΡΩ, ακόμα κι αν απαιτηθεί γι' αυτό να εξαθλιωθούμε πλήρως, να διαλυθεί η κοινωνία, να διαλυθεί το κοινωνικό κράτος, να διαλυθεί η μικρομεσαία τάξη, να αφελληνιστεί η ελληνική οικονομία, να καταλυθεί η εθνική κυριαρχία, να καταλυθεί εν μέσω επιδεικτικών εξευτελιστικών διαδικασιών το Σύνταγμα της χώρας, των πλέον κρίσιμων ρυθμίσεών του σχετικών με τη λειτουργία των πολιτειακών θεσμών και της Δημοκρατίας, αλλά και των πλέον κρίσιμων προνοιών του για θεμελιώδη Ανθρώπινα και Κοινωνικά Δικαιώματα.


Μάλιστα, δεν είναι τυχαίο πώς προνομοθετούνται και μέτρα που ήδη κρίθηκαν αντισυνταγματικά, κάτι που έρχεται να επιβεβαιώσει πόση μεγάλη σημασία δίνουν στον εξευτελισμό των συνταγματικών θεσμών, της Δικαιοσύνης μη εξαιρουμένης. Ο εξευτελισμός, είναι μια ενέργεια επιβεβαιωτική, πως η εξουσία της Αθλιότητας καλά κρατεί στο τόπο αυτό, όσο ο άλλος ανέχεται τον εξευτελισμό. Η προνομοθέτηση γίνεται υπό καθεστώς στυγνού εκβιασμού, (καθόλου πρωτότυπο βεβαίως), αν δεν δεχτούμε ό,τι ζητάνε «λεφτά γιοκ». Και μάλιστα, χωρίς καμία ταυτόχρονη νομική δέσμευση της Αθλιότητας για τις υποτιθέμενες «δεσμεύσεις» της, που είναι εντελώς αόριστες και στηρίζονται σε προφορικές δηλώσεις (κι αυτές αντικρουόμενες). Ενώ δηλαδή, το ελληνικό Κράτος, υποχρεώνεται να λάβει συγκεκριμένα και κοστολογημένα ΠΑΡΑΝΟΜΑ μέτρα (έχουμε φύγει προ πολλού από τα απλώς «σκληρά» μέτρα, και για την ακρίβεια : ΠΑΝΤΑ ΗΤΑΝ ΠΑΡΑΝΟΜΑ, τουλάχιστον αυτά που κρίθηκαν ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ως τέτοια, πέραν όλων των άλλων που καταγγέλλονται ως αντισυνταγματικά από τη πλειοψηφία των εκρίτων Ελλήνων και όχι μόνο συνταγματολόγων), η Αθλιότητα (το Κουατρέτο, δηλαδή, το Βερολίνο), ΟΥΔΕΜΙΑ ανάλογης τυπικής (νομικής) σημασίας δέσμευση αναλαμβάνει, αναφορικά με το τι θα γίνει π.χ. με το χρέος (με συγκεκριμένες δεσμεύσεις ως προς το χρόνο αποπληρωμής του, τα επιτόκια), και τούτο, αφήνοντας παράμερα το ζήτημα της εθνικής επιταγής για τον διπλό έλεγχό του, λογιστικό και νομιμότητάς του. Αντί αυτού τι έχουμε; Τη δήλωση του Έλληνα πρωθυπουργού, πως τα μέτρα (των οποίων η ισχύς ξεκινά στις 1/1/2019 και τη 1/1/2020), πως δεν θα εφαρμόσει τα μέτρα αν δεν θα έχουμε δέσμευση για το χρέος. So what? Για να ρωτήσω με τρόπο υποδηλούντα και ένα «πνεύμα ανοιχτό» στη σύγχρονη πολυπολιτισμική εποχή μας.


1ον] Θα είναι ο ίδιος πρωθυπουργός στις 1/1/2019 ή στις 1/1/2020 ώστε να τηρήσει «τον λόγο» του; (Ασφαλώς, μια πολιτικά αξιοπρεπής θέση εδώ, θα ήταν η πρωθυπουργική υπόσχεση να αποτυπωθεί στο κείμενο του Νόμου θα ψηφιστεί για τα νέα μέτρα)


2ον] Πόσο δεσμεύει την επόμενη κυβέρνηση, όταν κανείς από την αντιπολίτευση του μνημονιακού κοινοβουλευτικού τόξου, δεν πρόκειται, όπως ήδη δηλώνουν, να αθετήσει ό,τι επισήμως δεσμεύει το Κράτος; (Και ασφαλώς, προφορικές δηλώσεις ενός πρωθυπουργού, δεν έχουν καμία νομική-τυπική, και επομένως ουσιαστική ισχύ).


3ον] Ακόμα όμως κι αν θα είναι το 2019 και το 2020 η ίδια κυβέρνηση και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, και η Αθλιότητα δεν θα έχει ξεκαθαρίσει ακόμα τις θέσεις της ως προς το ζήτημα του χρέους, τι θα κάνει; Δεν θα εφαρμόσει τα μέτρα; Δηλαδή, το 2019 και το 2020, θα έχουμε βγει στις αγορές; Πόσο πολύ μπορεί να είναι κάποιος τόσο πολλαπλά αφελής που να θεωρεί πως οι «αγορές» θα σε δεχτούν με μια τέτοια εκκρεμότητα να μην έχει επιλυθεί (και ποιες είναι αυτές, αν όχι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες, κυρίως γαλλικές και γερμανικές, πλήρως ευθυγραμμισμένες, με το Βερολίνο και το Παρίσι -κι αυτό το τελευταίο, πλήρως ευθυγραμμισμένο με το Βερολίνο, αν σε λίγες μέρες δεν θάχουμε κάποιο «ατύχημα» στις επαναληπτικές προεδρικές εκλογές);


4ον] Έστω ότι μέχρι τότε παίρνουμε την υπόσχεση, οι συζητήσεις ξεκινάνε, όμως φτάνουμε σε μια συμφωνία, τόσο κατάπτυστη και τόσο παράνομη, όσο κατάπτυστα και παράνομα είναι τα ίδια τα Μνημόνια. Ποιος εγγυάται ότι οι «αγορές», που μπορεί να «χειροκροτήσουν» κατ’ αρχάς και μόνο κατ’ αρχάς, μια τέτοια εξέλιξη, εν τούτοις, δεν θα είναι ανήσυχες για τη «βιωσιμότητα» της συμφωνίας αυτής, όπως γενικώς, έωλες είναι όλες οι «συμφωνίες» που δεν απολαμβάνουν της λαϊκής συναίνεσης, των Μνημονίων συμπεριλαμβανομένων; Και τι «πρόσθετες εγγυήσεις» (διάβαζε μέτρα) θα απαιτήσουν;


5ον] Υπάρχει ακόμα και τούτη η εκδοχή, καθόλου απίθανη : Πόσα εκ των νυν Κρατών-πιστωτών μας θα δεχτούν να συνεχίσουν τη συμμετοχή τους στο ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης που λήγει το 2918, και κυρίως, ποιες θα είναι οι πολιτικές συνθήκες κυρίως στη Γερμανία, πάντα με τη διακηρυγμένη θέση του νυν υπουργού οικονομικών της χώρας αυτής, αναφορικά με τη παραμονή της χώρας μας στην Ευρωζώνη; Τι θα γίνει αν στις 1/1/2019 μας πούνε : «Ρύθμιση χρέους γιοκ. Μέχρις εδώ. Κοιτάξτε όμως να μας πληρώνετε τις δόσεις κανονικά, και κατά τα λοιπά, πηγαίνετε τώρα στις αγορές, σας ευχόμαστε καλή επιτυχία, και αν σας πούνε όχι, πορευτείτε κατά πως βολεύεστε»; Πολύ απλά : Σε μια τέτοια εξέλιξη, θα πράξουμε κατά το πατροπαράδοτο : «βλέποντας και κάνοντας». Το Ελληνικό Κράτος, μονάχα κατ’ εξαίρεση μπορεί να έχει μακροπρόθεσμο σχέδιο δράσης, μακροπρόθεσμες στρατηγικές, και αν τύχει να υπάρξει ένα τέτοιο, θα σπεύσουν όσοι έχουν συμφέροντα επενδεδυμένα στην ανοργανωσιά του Κράτους, όπως και όσοι έχουν την ανοργανωσιά στο αίμα τους, να καταγγείλουν ως «συνωμοσία», οιαδήποτε δυσμενή εκδοχή που λαμβάνεται υπόψη σε ένα σχεδιασμό, ως υπόθεση εργασίας, όπως γίνεται σε κάθε σχέδιο, επιχειρηματικό όπως και οικογενειακό και ατομικό, όταν ρωτά κανείς, «τι θα συμβεί αν τούτη η δυσμενής εξέλιξη έλθει, και τι πρέπει να κάνω;» ή «μεταξύ τούτων των δύο, τριών ή τεσσάρων εκδοχών, ποια είναι η πιο συμφέρουσα;».


Για να το πω όπως το αισθάνομαι : Γι΄ ακόμα μια φορά, τους δίνουμε χρυσάφι, τους δίνουμε το αίμα μας, και μας δίνουν χάντρες και καθρεφτάκια.