Άρθρο του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Ο Dario Fo έχει δίκιο, διαχρονικώς! «Ο εργάτης
ξέρει εκατό λέξεις, τ’ αφεντικό χίλιες: γι’ αυτό κι ο δεύτερος είναι τ’
αφεντικό»! Τι συμβαίνει όμως εκεί όπου οι λέξεις δεν έχουν πια σημασία; Κυριαρχεί
ο νόμος του εργάτη ή ο νόμος της ζούγκλας; Ο νόμος της ζούγκλας, είναι η
απάντηση της ιστορίας.
Και γιατί
έχασαν οι λέξεις την σημασία τους στην Ελλάδα; Επειδή απλώς ο κυβερνητικός
κώδικας ερμηνείας του Συντάγματος δεν σέβεται πλέον τον κοινοβουλευτικό κώδικα,
ή επειδή η κουλτούρα και πολιτική πρακτική των μνημονίων οδηγούν στην κατάλυση
του πολιτεύματος, φέρνοντας σε πλήρη αντίθεση την έννοια της αποτελεσματικότητας
με εκείνη της κοινοβουλευτικότητας και με την ........
αποθέωση του αυταρχικού και
χυδαίου «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»;
Πάντοτε έτσι
δεν γινόταν; Ποτέ τόσο, όσο σήμερα! Φταίει η κατάχρηση εξουσίας από την Ζωή
Κωνσταντοπούλου; Όχι! Απλώς η δική της κατάχρηση δικαιώματος, αποκαλύπτει
εμφατικώς την κατάχρηση δικαιώματος από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα! Μια
καταχρηστικότητα που καλύπτουν με ένα πρωτοφανώς αντιδραστικό και παιδαριώδη τρόπο
τα κόμματα ΝΔ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ, όπως και οι
«απαξιωτικοί» και σνομπιστές του κοινοβουλευτισμού από την πλευρά του ΚΚΕ.
Και πώς σκέφτεται
και δρα ο φίλος μου, Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Επίσης καταχρηστικώς! Γιατί; Διότι
βλέπει την Πρόεδρο της Βουλής ως καί δικό του πλέον αντίδικο, η οποία κατά την άσκηση
των αρμοδιοτήτων της, του δικαιώματός της ως ΠτΒ, αποσκοπεί σε ιδιοτελή
πολιτικά οφέλη και στην ταλαιπωρία όλων των αντιδίκων της, μεταξύ των οποίων
και του ίδιου του κυρίου Παυλόπουλου. Άρα, «αγνοούμε» όταν δεν αποδοκιμάζουμε
την κυρία Κωνσταντοπούλου, στο πλαίσιο της καλής πίστης και των χρηστών ηθών
του πολιτικού μας συστήματος, το οποίο μη αποδεχόμενο την καταχρηστικότητα από
την πλευρά της ΠτΒ, έρχεται να προσβάλει θανάσιμα τον ίδιο τον κοινοβουλευτισμό!
Γιατί;
Επειδή το πολιτικό σύστημα της Ελλάδα πιστεύει και ο ΠτΔ αποδέχεται, πως είναι
ο Αστικός Κώδικας που ερμηνεύει το Σύνταγμα και ο οποίος ορίζει ότι τα
δικαιώματα, που παρέχει η νομοθεσία πρέπει να ασκούνται σύμφωνα με το σκοπό για
τον οποίο θεσπίστηκαν και όπως επιβάλλουν η καλή πίστη και τα χρηστά ήθη του
μέσου ανθρώπου! Αυτό φυσικά γίνεται πάτημα για να καταλήξουμε στο: ο κοινός
σκοπός των κομμάτων της σημερινής Βουλής - όπως ασφαλώς προσδιορίζεται από την
στρατηγική της τρόικας - αγιάζει τα κοινοβουλευτικά μέσα, τα οποία προδήλως σήμερα
προσβάλουν την κοινοβουλευτική τάξη μιας ομαλά λειτουργούσας αστικής
δημοκρατίας.
Ή, με άλλα λόγια, στο βαθμό που διαταράσσεται
σοβαρά η εμπιστοσύνη της κυβέρνησης και των πολιτικών κομμάτων προς το πρόσωπο της
ΠτΒ - μια και η ίδια η έννοια της εμπιστοσύνης αποκτά πραγματιστικά χαρακτηριστικά
μέσω των μνημονιακών διαδικασιών - αντί αυτά να καταθέτουν πρόταση μομφής κατά
της Ζωής Κωνσταντοπούλου, έρχονται και ακυρώνουν την σημασία των
κοινοβουλευτικών διαδικασιών. Ακυρώνουν με την πολιτική τους συμπεριφορά τις βασικές
έννοιες του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, καταλήγοντας πως αυτές δεν έχουν
σημασία από την στιγμή που ο σκοπός της ΠτΒ, ξεφεύγει από τον σκοπό που ορίζει καλόπιστα
για αυτήν η συνταγματική τάξη, η οποία, ωστόσο, θα πρέπει να αναπροσαρμόζεται διαρκώς
στους στόχους των μνημονίων!
Συνεπώς, αν
είσαι θεσμός του ελληνικού πολιτεύματος και δεν υπηρετείς την σκοπιμότητα των
μνημονίων και την στρατηγική της τρόικας, βρίσκεσαι σε δυσαρμονία με το
πολιτικό σύστημα που αποδέχεται ή ανέχεται αυτή την διαδικασία και εν τέλει
πολιτική μεθοδολογία. Και άρα τα σύγχρονα πάθη της ελληνικής δημοκρατίας, είναι
τα ανθρώπινα βάσανα που δεν μπορούν να εκφραστούν εξαιτίας της καταχρηστικής λειτουργίας
της τρόικας στα ελληνικά πράγματα! Έτσι,
η έννομη τάξη στην Ελλάδα εμφανίζεται αντί να αποδοκιμάζει την καταχρηστικότητα
από την πλευρά της τρόικας, η οποία οδηγεί σε εννοιολογική φάρσα τον κοινοβουλευτισμό
στην πατρίδα μας, να αποδοκιμάζει την διαλεκτικού χαρακτήρα καταχρηστικότητα
που εκδηλώνει η Ζωή Κωνσταντοπούλου για να εμποδιστεί αυτή η κοινοβουλευτική ανάπτυξη
της φάρσας!
Κάπως έτσι,
αγαπητέ αναγνώστη, ολόκληρο το γενικό σύστημα που ορίζει την έννομη τάξη μίας χώρας
μεταβάλλεται σε ζούγκλα. Όταν χάνεται η έννοια των λέξεων που συστήνουν το
δημοκρατικό αφήγημα, παύει να έχει σημασία πόσες λέξεις ξέρει το αφεντικό και
πόσες ο εργάτης. Σημασία πλέον έχει η αδυναμία έκφρασης των ανθρωπίνων βασάνων
στην Ελλάδα μέσω των αντιπροσώπων στην βουλή, εξαιτίας της κυριαρχίας της discourse του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού,
που αποτελεί την κορυφαία καταχρηστικότητα της σημερινής ΕΕ επί των δικαιωμάτων
του ελληνικού λαού. Πώς μπορούν να γίνουν εκλογές σε αυτό το πλαίσιο από την
στιγμή που ακόμα και ο ίδιος ο «Λαός» εμφανίζεται σαν «δοτός» από την τρόικα –
αφού όλες οι εξουσίες που πηγάζουν από αυτόν υπάρχουν πλέον υπέρ της πάση θυσία
διατήρησης της χώρας στην ευρωζώνη και μόνον;
Τα σύγχρονα πάθη της ελληνικής
δημοκρατίας είναι τα ανθρώπινα βάσανα των ελλήνων που δεν μπορούν να
εκφραστούν, λοιπόν, μια και οι λέξεις που τα εκφράζουν χάνουν καθημερινά την
έννοιά τους εντός της κοινοβουλευτικής φάρσας που βιώνουμε και βρίσκεται σε
εξέλιξη!...