Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Κάθε μέρα και ένα βήμα προς τα πίσω και ταυτόχρονα λοξώς προς τα κάτω.
1940
μέρες μετά τον Μάη του 2010, βρισκόμαστε ήδη πολύ πίσω στο χρόνο και
πολύ κάτω από την επιφάνεια της γης. Το νέο Μνημόνιο 3, υπόσχεται ότι σε
τρία χρόνια, θα βρεθούμε ακόμα πιο πίσω κι ακόμα πιο κάτω, πιο βαθιά.
Τα
μνημόνια δεν μας πάνε μονάχα προς τα πίσω, μα ταυτόχρονα μας θάβουν και
πιο βαθιά, έτσι ώστε, όταν κάποια στιγμή απαλλαγούμε από την Κατοχή
τους, δεν θάχουμε μονάχα να τρέξουμε πάλι προς τα εμπρός, μα και να
ανέβουμε μια τεράστια ανηφόρα από τα βάθη που θα έχουμε βρεθεί, για να
ξαναδούμε την επιφάνεια της γης και τον ήλιο.
Συμπληρώνουμε
αισίως στις 20 Σεπτέμβρη, την πλέον πιθανή μέρα διεξαγωγής των εκλογών
των οποίων η........
προκήρυξη αναμένεται μόλις τελειώσει και η τελευταία
διερευνητική εντολή που ανατέθηκε στον πρόεδρο της Λαϊκής Ενότητας, 1940
μιας διαρκούς κατάστασης κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι η
διαρκής δημοκρατική εκτροπή.
Η
«Μνημονιακή Περίοδος», είναι πρώτα από όλα, μια περίοδος κατάλυσης του
ελληνικού Συντάγματος και του ευρωπαϊκού αλλά και διεθνούς κεκτημένου
του σχετικού με τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα γενικότερα πολιτικά και
κοινωνικά ατομικά και συλλογικά δικαιώματα, όπως και το δικαίωμα στην
εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία.
Τίποτα απ’ αυτά, η μνημονιακή λαίλαπα δεν άφησε όρθιο, δεν άφησε άθικτο.
Τα
Μνημόνια αν κατακρίθηκαν από το λαό έντονα, κατακρίθηκαν κυρίως στη
βάση της μεγάλης αδικίας τους και όχι τόσο της σκληρότητάς τους, διότι
αν τα μέτρα ήταν κοινωνικά δίκαια, τότε και η σκληρότητα θα απαλύνονταν.
Όμως, ακριβώς σ’ αυτό ΔΕΝ στοχεύουν οι δανειστές μας, οι οποίοι συν
τοις άλλοις, φαίνεται να ενεργούν και ως ατζέντηδες μεγάλων ξένων και
ντόπιων συμφερόντων, εξόν από το να διεκδικούν τα εν πολλοίς παράνομα,
επαχθή και επονείδιστα δάνειά τους, μικρό μονάχα μέρος πήγε στις τσέπες
του λαού ή χρησιμοποιήθηκαν για την ευημερία του λαού : των υπολοίπων,
αναζητούνται οι παραλήπτες, και όλος ο αγώνας γίνεται να μην
ανευρεθούν...
Η
οικονομική και κοινωνική καταστροφή, ακολούθησε την κατάρρευση της
Δημοκρατίας. Η Μεγάλη Κρίση, για να συμβεί, έπρεπε προηγούμενα να
επέλθει η κατάρρευση του ίδιου του Πολιτικού Συστήματος της χώρας,
κυρίως αυτό της εξουσίας μα και όχι μόνο, και μέσω αυτού, μέσω δηλαδή
της σαπίλας του, η ουσιαστική κατάρρευση της ίδιας της Δημοκρατίας.
Διότι η Αθλιότητα, δεν μπορεί να ευδοκιμήσει παρά μονάχα όταν καταλύσει
τη Δημοκρατία. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι η οικονομική ανάπτυξη
ιστορικά ήρθε εκεί όπου παράλληλα ή προηγούμενα είχε εγκαθιδρυθεί το
«μικρόβιο» της Δημοκρατίας, και δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι σήμερα που
μιλάμε, εκεί που βασιλεύει η οικονομική υπανάπτυξη, βασιλεύει και η
Αθλιότητα, η απουσία της Δημοκρατίας.
Δημοκρατία
και οικονομική ανάπτυξη, είναι ασύμβατες καταστάσεις. Μιλώ έχοντας
υπόψη μου τα «μακρά κύματα» της οικονομικής ανάπτυξης, και όχι
περιστασιακές συγκυρίες. Ακόμα και σε εποχές που η έννοια και το
περιεχόμενο της «Δημοκρατίας» δεν ήταν τόσο αναλυτικά προσδιορισμένο όσο
στις μέρες μας, αν και όχι πάντα, εν τούτοις, κι εκεί, υπήρχε μια
αίσθηση κυριαρχίας του «Δικαίου».
Μετά τρείς βουλευτικές εκλογικές αναμετρήσεις, (2009, 2012, 2015), ο λαός κυβερνάται με προγράμματα ΟΥΣΙΩΔΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ
από εκείνα επί τη βάσει των οποίων και εκλέχτηκαν οι κυβερνήσεις και
ήδη καλείται σε μια τέταρτη εκλογική αναμέτρηση (χωρίς να προσμετράμε το
πρόσφατο δημοψήφισμα), προκειμένου να επιβεβαιώσει το 3ο
Μνημόνιο, δηλαδή να επιβεβαιώσει ό,τι στην αμέσως προ οκταμήνου εκλογική
αναμέτρηση απέρριψε, δηλαδή να διαψεύσει τον εαυτό του και να τεθεί εν
αμφιβόλω και η ίδια κριτική του ικανότητα!