Άρθρο του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Αυτό που
σημειώνεται αποφθεγματικά στον τίτλο είναι και το μεγάλο ζήτημα που προκύπτει
από την άρον-άρον συμμόρφωση του Αλέξη Τσίπρα στην πολιτική μεθοδολογία της τρόικας
και από την υποταγή του στις διαδικασίες πλήρους απορρύθμισης του ελληνικού
κράτους και της εσωτερικής αγοράς, με την παράλληλη αγνόηση του ΟΧΙ στο
δημοψήφισμα που ο ίδιος προκάλεσε.
Ωστόσο, τι ακριβώς
σημαίνει «ανοικοδόμηση της αξιοπιστίας της κυβέρνησης»; Τι σημαίνει πως οι
εταίροι-πιστωτές της Ελλάδας δεν εμπιστεύονται την ελληνική κυβέρνηση και γι’
αυτό αυτή θα πρέπει να αποδείξει με την άμεση και κατεπείγουσα λήψη σαρωτικών
μέτρων εσωτερικής υποτίμησης, φορολογικής αφαίμαξης και ιδιωτικοποιήσεων των
πάντων πως είναι.......
μία υπεύθυνη κυβέρνηση;
Δεν σημαίνει
απλώς συνέχιση της διαδικασίας «μέτρα έναντι ευρώ», όπως ήταν το πρόγραμμα στο
οποίο είχαν συμφωνήσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις της ελληνικής κεντροδεξιάς
και κεντροαριστεράς με την τρόικα, αλλά κυριολεκτικώς αναστολή (suspension) της κανονικής λειτουργίας του
πολιτεύματος της χώρας σήμερα, έναντι στοιχειωδών πόρων για την
αναχρηματοδότηση του χρέους και υπόσχεσης για ένα πιθανόν τρίτο μνημόνιο με νέα
δανειακή σύμβαση ασφαλώς, στο μέλλον.
Περάσαμε,
δηλαδή, στην φάση της τελικής λύσης του Ελληνικού Ζητήματος, που ισοδυναμεί με
την τελική κατάλυση της Ελληνικής Δημοκρατίας. Τόσο απλά! Από το «η δημοκρατία στην
Ελλάδα θα πρέπει να κάνει μερικά βήματα πίσω για να σταθεροποιηθεί η οικονομία της»,
όπως δήλωνε στον ιταλικό τύπο την «εποχή του Καστελόριζου» ο Γιώργος
Παπανδρέου, περνάμε σήμερα και ορθολογικώς, κατά το κατάπτυστο κεντροδεξιό και
κεντροαριστερό κομματικό συνονθύλευμα της Ελλάδας - που φέρει ακεραία την
ευθύνη καί για την πτώχευση καί για την διαρκή φτωχοποίηση - αλλά και με την «τραβάτε
με κι ας κλαίω» βούληση της παρέας που αποτελεί τον κυβερνητικό κορμό του Αλέξη
Τσίπρα, στο δόγμα πως ολόκληρο το πολίτευμα της χώρας θα πρέπει να «μπει στον
γύψο» του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού, όπως αυτός ορίζεται από την γερμανική
κυβέρνηση και τους δορυφόρους της. Αυτή είναι η προϋπόθεση αυτή την στιγμή,
αυτό είναι το βασικό προαπαιτούμενο, αγαπητέ αναγνώστη, την ώρα που σημειώνω
τούτες τις γραμμές (πρωί Κυριακής 12 Ιουλίου 2015) για να αποφευχθεί το
περίφημο Grexit, το οποίο ουδείς μέχρι τώρα από αυτούς που το επικαλούνται, έχει
φροντίσει να ορίσει επακριβώς.
Το ακριβές
δόγμα με το οποίο έρχεται αντιμέτωπη η πραγματικότητα στην Ελλάδα είναι λοιπόν:
αναστολή του Ελληνικού Πολιτεύματος έναντι νέων δανείων από τους εταίρους-πιστωτές
της χώρας, με πιθανή αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους (OSI) στο μέλλον και αφού η αναστολή αυτή
της λειτουργίας της Ελληνικής Δημοκρατίας επιφέρει το προσδοκώμενο από την
τρόικα οικονομικό αποτέλεσμα.
Δημοκρατία έναντι ευρώ, είναι λοιπόν
το πραγματικό δίλημμα
της συγκυρίας, επί του οποίου ήδη ο
ελληνικός λαός απάντησε στο δημοψήφισμα. Με ένα συντριπτικό 62% είπε ΕΠΙΛΕΓΩ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, επιλέγω να στηρίξω
την κυβέρνηση της χώρας μου στο πλαίσιο μίας διαπραγμάτευσης με τους εταίρους-πιστωτές
του ελληνικού κράτους, υπό τον όρο να μην θιγούν τουλάχιστον τα άρθρα 1 και 2 του
Συντάγματος που ορίζουν την μορφή του πολιτεύματος και τα άρθρα του Σ. επί των
οποίων θεμελιώνονται τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα. Αυτό εξέφρασε με
σαφήνεια το ΟΧΙ και όχι τις σαχλαμάρες που ψελλίζει ο κ. Τσίπρας και οι
προπαγανδιστές του, ακολουθώντας πλέον το πολιτικό αφήγημα των ηττημένων ΝΑΙνέκων,
οι οποίοι συνεχίζουν να απολαμβάνουν την «στοργή» των διαπλεκομένων ΜΜΕ και των
δορυφόρων τους σε όλες τις μορφές των Μέσων.
Εάν, αγαπητέ
αναγνώστη, παραδοθούμε σήμερα στο κυρίαρχο αφήγημα των διαπλεκομένων και του
Σόιμπλε και μας πάρει όλους πλέον μαζί … το «Ποτάμι», όπως πήρε στην προχθεσινή
συνεδρίαση της βουλής τον Αλέξη Τσίπρα, την κυβέρνησή του και το μεγαλύτερο
κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσαμε να αντικαταστήσουμε τα άρθρα του Συντάγματος
που προνοούν για την μορφή του πολιτεύματος, ως εξής:
Άρθρο 1.
1. Αναστέλλεται η κανονική λειτουργία
του πολιτεύματος της Ελλάδας, μέχρι την
ανοικοδόμηση της αξιοπιστίας της κυβέρνησης στην Ευρωζώνη.
2.
Μέχρι τότε όλες οι εξουσίες πηγάζουν από την Ευρωπαϊκή διακυβέρνηση υπό την
ηγεσία της γερμανικής κυβερνήσεως και ασκούνται όπως ορίζει το Eurogroup και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Άρθρο 2.
1.
Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου παύει να είναι πρωταρχική
υποχρέωση της Ελληνικής Πολιτείας και μεταφέρεται στην αποκλειστική αρμοδιότητα
των λεγομένων Θεσμών, ανθρωπιστικών οργανώσεων και του ΝΑΤΟ, υπό την πολιτική
ομπρέλα των «ανθρωπιστικών πολέμων».
2.
Η Ελλάδα υποχρεούται να λαμβάνει έγκριση από το Eurogroup και να συμβουλεύεται την γερμανική
και γαλλική κυβέρνηση κάθε φορά που βρίσκεται ενώπιον διλημμάτων που αφορούν
στην εφαρμογή κανόνων του Διεθνούς Δικαίου. Δηλαδή, η ελληνική κυβέρνηση αναλαμβάνει
την υποχρέωση να ακολουθεί πιστά την κοινή βούληση των ανωτέρω παραγόντων για
την δόμηση της ειρήνης, της δικαιοσύνης και της ανάπτυξης φιλικών σχέσεων
μεταξύ λαών και κρατών.
Κάπως έτσι,
αναγνώστη μου, θα λάβει σάρκα και οστά το «Μένουμε Ευρώπη», στο οποίο προχθές
στην βουλή συναίνεσε και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δια μίας μορφής λόγου
ακραίας κινδυνολογίας, που ασφαλώς, ξεπέρασε εκείνη των Παπανδρέου και Σαμαρά. Μετά
από αυτή την προσέγγισή μου οι καραγκιόζηδες έλληνες, οι οποίοι στο δημοψήφισμα
φάνηκε για πρώτη φορά να είναι μειονότητα στην χώρα, αλλά πάντα η μεγάλη
πλειονότητα στους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, μπορούν και εμένα τον
ευρωπαϊστή, να εντάξουν στους ευρωσκεπτικιστές, για να κάνω παρέα στην Κωνσταντοπούλου
και στον Βαρουφάκη.
Αν για μια
στιγμή θεωρήσεις ότι εμείς είμαστε αντιευρωπαϊστές ή ευρωσκεπτικιστές, τότε θα
πρέπει να θεωρήσεις αυτόματα ότι η αξιοπιστία του ευρωπαϊσμού περνά από την οδό
της εξευτελιστικής κατάλυσης κάθε ευρωπαϊκού, δημοκρατικού πολιτεύματος στον βαθμό
και στο μέτρο που μια χώρα πτωχεύσει εντός του ευρώ. Δηλαδή, δεν χρειαζόμαστε
πλέον ξενοκίνητες χούντες για να
καταργήσουμε το Δημοκρατικό Πολίτευμα σε μία ευρωπαϊκή χώρα, αρκεί να την πτωχεύσουμε,
συντεταγμένως, ασφαλώς!...