Αν διαβάσεις
προσεκτικά τον παραδοσιακό δεξιό και κεντροαριστερό Τύπο, ή τις ελάχιστες νεοφιλελεύθερες
φυλλάδες, ή παρακολουθήσεις τα Ηλεκτρονικά ΜΜΕ της διαπλοκής, θα διαπιστώσεις
το μέγα πολιτικό πρόβλημα της Ελλάδας.
Θα καταλάβεις
πώς σε περίοδο διαρκώς διευρυνόμενης κοινωνικής κρίσης με την ανεργία να κατασπαράζει
ανθρώπους και την αγορά να βιώνει μια περίοδο πρωτόγνωρης ανασφάλειας και κυριολεκτικώς
τρόμου, αντί να ..........
αναζητούμε Προστασία των Δημόσιων Αγαθών και Δικαιοσύνη
(κοινωνική και αστική) παρατηρούμε να προβάλλεται ως σωτηρία η διαλεκτική των ιδιωτικοποιήσεων.
Έτσι,
αγαπητέ αναγνώστη, επιχειρείται η ωμή πραγματικότητα που οδήγησε στην κρίση και
αφορά στον δοξασμό του ιδιοτελή εγωισμού από την λεγόμενη κεντροδεξιά και
κεντροαριστερά, να αποκτήσει ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Μόνον ιδεολογικοποιούμενη
η ιδιωτικοποίηση των στρατηγικών τομέων της ελληνικής οικονομίας, που
επιχειρείται ολιστικά αυτή την περίοδο, θα μπορούσε να τυφλώσει τον ελληνικό
λαό – και αυτό ακριβώς πράττουν οι επικοινωνιακοί φορείς της δεξιάς και
κεντροαριστεράς με μεγάλη πρεμούρα αυτή την περίοδο.
Εδώ υπάρχει
ένα ιδεολόγημα που ταυτίζει σήμερα την δεξιά με την κεντροαριστερά: όχι πως
αυτόνομα ανθρώπινα όντα (έλληνες) εμπλέκονται σε ιδιοτελείς αλληλεπιδράσεις για
να ικανοποιήσουν καλύτερα τις ιδιωτικές τους ανάγκες (κλασική καπιταλιστική ιδεολογία),
αλλά πως δίχως την ταύτιση των αστικών δομών και θεσμών με την λειτουργία της (αναρχο)ελεύθερης
αγοράς, δεν μπορούν να συνδεθούν ολοκληρωμένα τα αυτόνομα άτομα (έλληνες) μεταξύ
τους, ώστε να ικανοποιήσουν τις ιδιωτικές τους ανάγκες. Εδώ πλέον μιλούμε για την
ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού με την μορφή της ολοκληρωτικής αγοράς, που ασφαλώς
δεν αφορά πλέον στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα της οικονομίας μας, αλλά στις
υποδομές και στον τριτογενή τομέα των υπηρεσιών στρατηγικού (δημόσιου)
χαρακτήρα (υγεία, παιδεία, ενέργεια μεταφορές, ασφάλεια). Από το υγιές με καπιταλιστικούς
όρους «το κράτος δεν είναι αγρότης και βιομήχανος», περάσαμε στο καταλυτικό του
κλασικού φιλελευθερισμού και της δημοκρατίας δόγμα: το κράτος υπάρχει για να ιδιωτικοποιεί
τα κέρδη και να δημοσιοποιεί τις ζημίες από την μονοπωλιακή ή ολιγοπωλιακή εκμετάλλευση
συνταγματικά προστατευμένων δημόσιων αγαθών. Και επιπλέον σήμερα, είναι σαν να λένε:
το ελληνικό κράτος θα συνεχίσει να υπάρχει στο βαθμό που πετύχει -
εξευτελίζοντας ιδεολογικά τον δημόσιο χώρο - να ιδιωτικοποιήσει τον δημόσιο
χώρο ως πολιτική κατηγορία και όχι απλώς με την μορφή της στενά οικονομικής
ιδιωτικοποίησης δημόσιων αγαθών.
Στο πλαίσιο
αυτό του ιδεολογικού πολέμου που διεξάγουν οι επικοινωνιακοί φορείς της δεξιάς
δεν διαβάζεις μόνον απολύτως φαιδρές ειδήσεις περί επενδύσεων και δήθεν επενδύσεων,
οι οποίες είναι προφανές πως εκτός από το ξεπούλημα «φιλέτων» του δημοσίου, συμβάλουν
στην μεγέθυνση της παραγωγικής στρέβλωσης της χώρας οξύνοντας το διαρθρωτικό της
πρόβλημα, αλλά και πως «Τα κολέγια ρίχνουν δίχτυα για αριστούχους - Με όπλα την
αναγνώριση των πτυχίων τους και τις χορηγίες υποτροφιών, διεκδικούν εισακτέους
σε σχολές μακριά από τον τόπο διαμονής τους» [πρωτοσέλιδο των «ΝΕΩΝ» που πρωταγωνίστησαν
στην απορρύθμιση της εκπαίδευσης στην Ελλάδα, όπως πρωταγωνίστησαν και σε όλες εκείνες
τις πολιτικές ιδιωτικοποίησης του δημόσιου χώρου].
Δεν ρίχνουν
τα κολέγια δίχτυα για να πιάσουν τα ψάρια που θα νομιμοποιήσουν πολιτικά το κοινωνικό
παράδοξο να μετατρέπεται σε νικητή ο ηττημένος σε μια διαγωνιστική, δημόσια διαδικασία,
αλλά οι φορείς του «πνευματικού βασιλείου των ζώων» - αυτοί που δίνουν σύγχρονη
νεοφιλελεύθερη υπόσταση στη Φαινομενολογία του Πνεύματος του Χέγκελ!
Όχι, αναγνώστη
μου, εδώ δεν πρόκειται απλώς περί της διαλεκτικής διαστροφής της πολιτικής
ή/και της ηθικής με την διατράνωση της πεποίθησης πως: όσο περισσότερο τα άτομα
ενεργούν εγωιστικά, τόσο περισσότερο συμβάλλουν στην κοινή ευημερία, ενώ
αντιθέτως όσοι έλληνες δείχνουν τάσεις κοινωνικής προσφοράς αποδεχόμενοι να
θυσιάσουν τα στενά προσωπικά τους συμφέροντα και να εργαστούν
άμεσα για το κοινό καλό, τότε το
κοινό καλό υποφέρει από αυτούς τους παλαβούς με έλλειψη ρεαλισμού ή
πονηρούς! Εδώ
σήμερα πρόκειται για την διάχυση στην κοινωνία μιας απολύτως
απορρυθμιστικής
για την ίδια την ύπαρξή της λογικής: αν ηττηθείς αγωνιζόμενος στον
δημόσιο χώρο,
οι προοπτικές να αποζημιωθείς κοινωνικά και να επικρατήσεις επί των
νικητών της
συγκυρίας είναι ευθέως ανάλογες της ιδιωτικοποίησης του δημόσιου χώρου! Η
ιδιωτικοποίηση,με άλλα λόγια, έρχεται να λειτουργήσει ως παρηγοριά ή
ευκαιρία των συγκυριακά
αποτυχημένων. Δεν απελευθερώνει κοινωνικές και οικονομικές δυνάμεις,
αλλά
υποτάσσει τις πλέον ικανές και δημιουργικές κοινωνικές δυνάμεις σε μία
διαδικασία
αντιστροφής των κανόνων του αγωνισμού, που αποτελεί προϋπόθεση για την
δημοκρατία και την θεμελίωση ενός Κράτους Δικαίου.
Οι φορείς της
δεξιάς, κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς στην Ελλάδα που παραδόξως εμφανίζονται
να ομνύουν στην σταθερότητα, την τάξη και την ασφάλεια, είναι εκείνοι που
αποσταθεροποιούν με βίαιο μάλιστα τρόπο την ελληνική κοινωνία δια του
ιδεολογήματος των ιδιωτικοποιήσεων. Οι έλληνες εσωτερικεύοντας αυτό το
ιδεολόγημα ως κοινωνική πραγματικότητα, ρεαλισμό και ορθολογισμό, τυφλώνονται
πολιτικά και παραλύουν. Είναι ακριβώς το παράδοξο της διαλεκτικής των
ιδιωτικοποιήσεων εντός ενός ανυπόληπτου δημόσιου χώρου, εξευτελισμένου από
λογής-λογής οικονομικά και πελατειακά σκάνδαλα, που παραλύει τον ελληνικό λαό,
διαμορφώνοντάς του μία ακόμη πιο χυδαία υπερεγωιστική συνείδηση και εκλογική
συμπεριφορά.
Η διαλεκτική
των ιδιωτικοποιήσεων στην σημερινή Ελλάδα και όχι οι ιδιωτικοποιήσεις με την
στενή οικονομική τους σημασία, είναι εκείνη που στην πραγματικότητα προσβάλλει στις
ρίζες του το πολιτικό μας σύστημα. Αυτοί που προωθούν την γενικευμένη
απορρύθμιση κανόνων και θεσμών μέσω της ιδεολογίας των ιδιωτικοποιήσεων, βάλλουν
στην ουσία (δίχως να γνωρίζω πόσοι το κάνουν συνειδητά και πόσοι ασυνείδητα)
εναντίον της φιλελεύθερης, πλουραλιστικής δημοκρατίας στην Ελλάδα. Με την πολιτική
πρακτική και προπαγάνδα τους υπηρετούν τον ολοκληρωτισμό της αγοράς σε μία ήδη
δραματικά εξασθενημένη και αποχαζεμένη κοινωνία. Συνειδητά ή ασυνείδητα,
λοιπόν, δεξιοί, κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί, εμφορούμενοι από το κοινό
ιδεολόγημα των ιδιωτικοποιήσεων, έρχονται να συμβάλλουν εμμέσως ιδεολογικά σε
αυτό που δηλώνουν πως αποστρέφονται ως κοσμοαντίληψη: υποστηρίζοντας τον
οικονομικό ολοκληρωτισμό, προωθούν τον πολιτικό ολοκληρωτισμό. Και αυτό θα ήταν
ασυγχώρητο αν δεν το επισημαίναμε όσοι καταλαβαίνουμε πού οδηγεί ο σκοπός των
ιδιωτικοποιήσεων που αγιάζει ιδεολογικώς τα πολιτικά μέσα επίτευξής του και που
αποτελεί αντικειμενικά σήμερα την κοινή γραμμή πλεύσης του κυρίαρχου πολιτικού
συστήματος στην Ελλάδα και των επικοινωνιακών του φορέων.
Η διαλεκτική
των ιδιωτικοποιήσεων στην σημερινή Ελλάδα είναι το προαπαιτούμενο για την
κατάλυση κάθε έννοιας δημοκρατίας στην χώρα. Και όπως είπε και ο πρωθυπουργός,
Αντώνης Σαμαράς: δεν πρέπει να ανησυχούμε, όπως δεν ανησυχεί και αυτός, για τα
προαπαιτούμενα. Καμία ανησυχία! Η Ελλάδα θα περάσει σχετικά ήσυχα και ομαλότατα
στην μόνιμη πολιτική ανωμαλία του ολοκληρωτισμού, αν οι άνθρωποι που
αντιλαμβάνονται την ιδεολογική παραδοξότητα του ελληνικού καθεστώτος δεν κάνουν
τίποτα και περιμένουν υπομονετικά κάποια μέρα να πέσει η κυβέρνηση και να έρθει
ομαλά ο ΣΥΡΙΖΑ στα πράγματα για ανατροπή και όχι ενσωμάτωση!