Μια -δυο ώρες μετά την ανακοίνωση του ανασχηματισμού,
άρχισαν και τα σχόλια για τα νέα πρόσωπα
της κυβέρνησης. Σχόλια που συνήθως δεν είναι θετικά. Είναι επιθετικά, ειρωνικά,
και γενικώς αρνητικά.
Αυτό είναι ένα γεγονός
που εδώ και τριάντα πέντε χρόνια που κάνω αυτή την δουλειά το παρακολουθώ να εξελίσσεται
με την ίδια λογική αλλά και ρυθμό, κάθε φορά που υπάρχει ανασχηματισμός.
Και κάθε φορά βέβαια,
βρίσκονται ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά των νέων υπουργών , ή αυτών που έφυγαν,
ή κάποια «ειδικά» χαρακτηριστικά κάποιων άλλων που χρησιμοποιούνται από....... μόνα τους
είτε ομαδοποιημένα , ώστε τα σχόλια να αποκτούν «άλλη δυναμική».
Σε αυτό τν ανασχηματισμο,
εκτος των επισημάνσεων εκλογικός , μεγαλύτερο σχήμα, ισορροπίες , και βουλευτές
από περιοχές που κέρδισε ο Σύριζα έγινα υπουργοί, υπήρξε και ένα ακόμα στοιχειό.
Η « κατηγορία» για κυβέρνηση
«τηλεπαραθυρων».
Δηλαδή για κυβέρνηση
στην οποία μπήκαν στελέχη της Νδ (αλλά και του ΠΑΣΟΚ) που το τελευταίο διάστημα
ήταν συχνά στα «τηλεοπτικά παράθυρα».
Και μάλιστα ο χαρακτηρισμός
αυτός χρησιμοποιήθηκε με «απαξιώτικο τρόπο»
όχι μόνον από πολιτικούς αντίπαλους της κυβερνήσεως αλλά και από συνάδελφους
μου οι οποίοι πολλές φορές « έκαναν το παν» για να έχουν τους συγκεκριμένους πολιτικούς
« στα τηλεοπτικά παράθυρα « εκπομπών τους ή δελτίων ειδήσεων των σταθμών που εργάζονται.
Προφανώς τότε τα συγκεκριμένα
πολιτικά στελέχη ήταν σοβαρά , ώστε να μπορούν να λένε τις απόψεις τους στο « γυαλί»
ενώ όταν έγιναν υπουργοί, αυτομάτως άλλαξαν τα πράγματα…
Πέρα όμως από αυτή την
αντίφαση, υπάρχει και το ουσιαστικό ζήτημα.
Τα πολιτικά στελέχη ,
όλων των κόμματων , που βγαίνουν στα μέσα ενημέρωσης και υπερασπίζονται τις θέσεις
και τις ενέργειες των κόμματων του αλλά και της κυβερνήσεως αν βρίσκονται σε συμπολιτευόμενα
κόμματα , γιατί δεν είναι ‘σοβαρά στελέχη».
Γιατί αυτομάτως εμείς
οι ίδιοι που τους παρακαλάμε να βγουν «στο γυαλί» , αμέσως μετά κοροϊδεύουμε την κυβέρνηση ως «κυβέρνηση τηλέπαραθυρων»…
Δηλαδή τα πολιτικά στελέχη
, όλων των κόμματων , που αποφασίζουν να βγουν μπροστά και να αγωνιστούν για τις
απόψεις και τις θέσεις τους, να παλέψουν γι αυτές αντιπαρατιθέμενοι με πολιτικούς
αντίπαλους, ακόμα και υπερασπιζόμενοι μερικές φόρες θέσεις με τις οποίες ίσως
δεν συμφωνούσαν, δεν θα πρέπει να έχουν «υπουργική τύχη».
Θα πρέπει απλώς να κάνουν
την « βρώμικη δουλεία», άστα κάποιοι άλλοι, άγνωστοι στ ευρύ κοινό να αναλαμβάνουν
τις ευθύνες?
Αυτή όπως όλοι μπορούμε
να καταλάβουμε είναι μια εντελώς τρελή και παραλογή λογική , η οποία δεν μπορεί
βέβαια να οδηγήσει πουθενά.
Δημιουργεί ένα είδος «ρατσισμού»
και χωρίζει τα πολιτικά στελέχη σε δυο κατηγορίες.
Αλλά υπάρχει και ένα άλλο
ερώτημα. Όταν γίνονται κάποιοι υπουργοί, άγνωστοι γενικώς χωρίς «φωνή», δημοσιογράφοι
αλλά και πολίτες φωνάζουμε ρωτώντας « που τους βρήκε αυτούς ο πρωθυπουργός».
Όταν τοποθετούνται γνωστοί
από τα μέσα πάλι φωνάζουμε για τους αντιθέτους λόγους.
Μήπως τελικά το έχουμε
στο αίμα μας να διαμαρτυρόμαστε.
Δεν ξέρω αν οι υπουργοί
από τα τηλεπαραθυρα , που λένε συνάδελφοι μου θα τα πάνε καλά ή όχι . ο χρόνος
θα το δείξει,.
Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν μπορεί να κρίνουμε με τέτοιες λογικές