Γράφει ο Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Μέσα στον φόβο και στες υποψίες,
με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,
λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πώς να κάμουμε
για ν’ αποφύγουμε τον βέβαιο
τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.
Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν’ αυτός στον δρόμο·
ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα
…
Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,
εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,
κι ανέτοιμους — πού πια καιρός — μας συνεπαίρνει.
Κ. Καβάφης (Τελειωμένα)
Βιάζονται κάποιοι να «γυρίσουν σελίδα».
Πανηγυρίζοντας!
Για το τέλος των........
μνημονίων!
Ένα
«τέλος», που μόλις λίγες μέρες πριν ψηφίστηκε ένα ακόμα σφαγιαστικό για
τον απλό λαό πολυνομοσχέδιο στα πλαίσια των μνημονιακών δεσμεύσεων
αυτών που υπόγραψαν και ενέκριναν τα μνημόνια χωρίς καμία εντολή από
πλευράς του λαού, ενώ, αμέσως μετά τις εκλογές του Μαΐου, σε εφαρμογή
των μνημονιακών δεσμεύσεων, έρχονται νέες σφαγές με πρώτα θύματα τις
επικουρικές συντάξεις.
Κήρυξαν
μονομερώς το δήθεν τέλος των μνημονίων, όσο μονομερώς μας το επέβαλαν
εν ονόματι του μονοδρόμου ΤΟΥΣ. «Δήθεν τέλος», διότι τα μνημόνιά ΤΟΥΣ
και όσοι εφαρμοστικοί νόμοι επιβλήθηκαν στα πλαίσια αυτών των μνημονίων,
ΑΝ παραμείνουν, εγγυώνται ότι τα εγκλήματα που επέβαλαν κατά του λαού
θα έχουν συνέχεια για πάρα πολλά χρόνια μπροστά.
«Εγκλήματα»;
Βεβαίως!
Δεν το λέω εγώ : το λένε οι ίδιοι οι ιερείς και πιστοί της Μνημονιακής Εκκλησίας.
Λένε
: «Σκληρά και άδικα» τα μέτρα που επέβαλαν τα μνημόνια. Αφήστε στην
άκρη το «σκληρά». Ας πούμε, μονάχα για την πρόοδο της κουβέντας, ότι δεν
υπήρχε άλλη επιλογή από το να παρθούν σκληρά μέτρα για την αντιμετώπιση
της κρίσης –και βεβαίως, το ζήτημα δεν είναι τα σκληρά μέτρα, αλλά η
κατανομή των βαρών, διότι εδώ ακριβώς έγινε η μεγάλη λεηλασία σε βάρος
της μικρομεσαίας τάξης.
«Άδικα», όμως;
Γιατί;
Με ποια δικαιολογία;
Όχι «άδικο». Όχι ένα «άδικο» μέτρο, σε βάρος της πλειοψηφίας του λαού και της κοινωνίας.
«Άδικα».
Πληθυντικός αριθμός. Τόσο των πλήθος των «αδικιών», όσο σχεδόν κάθε
αράδα των κειμένων των Μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων. Και
όχι απλά «άδικα», ας πούμε τόσο όσο, απλά, να σε στενοχωρεί η αδικία του
πράγματος. Εδώ αυτές οι αδικίες έκλεψαν ζωές, σκότωσαν ζωές, έκλεψαν το
βιός ανθρώπων, τον κόπο ανθρώπων, τις οικονομίες ανθρώπων, την
αξιοπρέπειά τους, την ελευθερία τους, και όχι όλων των ανθρώπων, μα
επιλεκτικά : ΤΩΝ ΣΥΝΗΘΩΝ ΥΠΟΖΥΓΙΩΝ, και είναι τούτο ακριβώς το μέτρο της
«αδικίας» που πλέον λαμβάνει τη διάσταση που της αρμόζει : του
εγκλήματος κατά του λαού. Και μένω στη μνημονιακή περίοδο, διότι θα
μάκραινε πολύ η αναφορά στο θέμα, αν πηγαίναμε πίσω μία, δύο ή και
περισσότερες δεκαετίες και σταχυολογούσαμε με ποιες λέξεις ανώτατοι
πολιτικοί και κυβερνητικοί παράγοντες του τόπου «στόλιζαν» τους
αντιπάλους τους, λέξεις που περιγράφουν εγκλήματα αποδιδόμενα από τους
μεν στους δε, από κάποιους σε κάποιους άλλους, και αθροιστικά κατά
πάντων.
Το χέρι του παλαιοκομματισμού, βιάζεται να «γυρίσει σελίδα».
Να
γυρίσει τη σελίδα του ανεκπλήρωτου λαϊκού αιτήματος για τη τιμωρία των
υπευθύνων που οδήγησαν τη χώρα και το λαό της σ’ αυτό το έγκλημα. Πού
είναι εκείνη η μία και μοναδική εξεταστική που προανήγγειλε η Νέα
Δημοκρατίας πριν διπλές εκλογές του Μαΐου – Ιουνίου του 2012, που θα
εξέταζε το πώς φτάσαμε στα Μνημόνια;
Αυτός
ο παλαιοκομματισμός, που είχε πτωχεύσει πολιτικά και ηθικά, πολύ πριν
πτωχεύσει τη χώρα οικονομικά, είναι αυτός που βιάζεται να «γυρίσει
σελίδα». Διότι κατά τρόπο ανέλπιστο, τα δικά του πολιτικά και όχι μόνο
εγκλήματα, όχι μόνο έμειναν ατιμώρητα, μα μπόρεσε ίσαμε τα σήμερα
τουλάχιστον, να εμφανίζεται, αυτός που δημιούργησε το μεγαλύτερο
οικονομικό – κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα της Ελλάδας, ως η λύση των
δικών του προβλημάτων, και ως ο «εγγυητής» της αυτοκάθαρσης και της νέας
αναπτυξιακής πορείας της χώρας.
Είναι
αυτός που υπόσχεται ότι θα αυτοδικαστεί και θα αυτοκλεισθεί στη φυλακή
για όσα εγκλήματα πρέπει να οδηγήσουν όσους πρέπει στη φυλακή από
εκείνους που βρίσκονται στα ανώτερα και ανώτατα πλέον προβεβλημένα
στρώματα του διαπλεκόμενου οικονομικού και πολιτικού μας συστήματος. Οι
υπόλοιποι πλέον, δεν είναι ανάγκη να ασχολούνται με θέματα καθάρσεως του
πολιτικού μας βίου, με θέματα απόδοσης ευθυνών, μιας και όλα αυτά, θα
γίνουν «εκ των έσω».
Και
βεβαίως, δεν είναι τώρα η στιγμή, λέει τούτη η παλαιοκομματική
αθλιότητα, για τέτοιες εξελίξεις, διότι θα ταράξουν το «καλό οικονομικό
κλίμα» που έχει επιτευχθεί χάρη στις αιματηρές θυσίες του λαού μας, και
θα προσθέσω : χάρη σε μία μνημονιακή πολιτική, που παρήγαγε εγκλήματα,
και μόνο για το λόγο, διότι ό, τι θεώρησε πρόσφορο να στραγγαλίσει, ήταν
τα ΣΥΝΗΘΗ ΥΠΟΖΥΓΙΑ, και μόνο για το λόγο, παρέσχε κάλυψη σε όσους
διαχρονικά, ιστορικά και θεσμικά πλέον πίνουν εις «υγείαν των κορόιδων».
Αυτός
ο παλαιοκομματισμός, βιάζεται να «γυρίσει σελίδα» και επίσης βιαστικά –
βιαστικά έχει αυτοχρισθεί ως η πλέον «αποτελεσματική και ικανή» δύναμη.
Αυτός ο ίδιος παλαιοκομματισμός, που έχει αναγνωρισθεί και από τον ίδιο
ακόμα σε στιγμής κρίσης αυτοκριτικής, ως το πρότυπο της
αναποτελεσματικότητας και της ανικανότητας. Και αιφνιδίως, προβάλλει ως
φορέας ικανοτήτων και δεξιοτήτων, που τώρα, στα «γεράματά» του, στα
«τελειώματά» του απέκτησε.
Αυτός
ο παλαιοκομματισμός, που εκχώρησε αμαχητί την εθνική κυριαρχία, που
εκτέλεσε την εθνική αξιοπρέπεια της χώρας και του λαού της, που
πλειστηρίασε στην πιο εξευτελιστική τιμή τους κόπους και τον ιδρώτα
δεκαετηρίδων αυτού του λαού για μια καλύτερη ζωή, που τον υποχρέωσε με
βίαιο τρόπο να γυρίσει πίσω πολλά, πάρα πολλά χρόνια, βιάζεται να
«γυρίσει σελίδα».
Τη
«σελίδα» που βιάζεται να γυρίσει ο παλαιοκομματισμός, δεν την έγραψε ο
λαός. Την έγραψε μόνος του. Και όσα έγραψε αποτελούν την αποθέωση της
Ύβρεως, την οποία επιχειρεί να διασώσει, μετονομάζοντάς την σε Νέμεση
και θέτοντας υπό διωγμό την πραγματική Νέμεση!
Τα
όσα προηγήθηκαν ως γεγονότα που μας οδήγησαν στα Μνημόνια και όσα
εξελίχθηκαν από εκεί και πέρα, είναι γεγονότα που διαμορφώθηκαν από
διαπλεκόμενες πολιτικές δυνάμεις και με διαδικασίας που ο λαός δεν
μετείχε, αντίθετα, ιδίως στη μνημονιακή περίοδο, κρατήθηκε προκλητικά
στο περιθώριο και η ψήφος του, στις προηγούμενες δύο εκλογές,
υφαρπάσθηκε με μεγαλειώδη ψέματα και με πιέσεις (στις εκλογές του 2012
ιδίως) από την Ευρώπη πρωτόγνωρες.
Ο
παλαιοκομματισμός, βιάζεται να γυρίσει τη σελίδα που πλέον μετά το
γύρισμά της, δεν θα μιλάμε για το «παλαιό καθεστώς», μα για μια «νέα
εποχή», έστω και με τους ίδιους παλιούς πρωταγωνιστές, ή τους απογόνους ή
τους πολιτικούς κλώνους τους, αλλά αυτό δεν είναι παρά μια λεπτομέρεια.
Αυτός
ο παλαιοκομματισμός, λοιπόν, βιάζεται να «γυρίσει σελίδα». Θέλει να
αφήσει πίσω του τη Νέμεση που διώκει τα πολιτικά και τα αδιερεύνητα
ίσαμε τούτη τη στιγμή ποινικά του εγκλήματα, επιδιώκει τη λήθη.
Με
αυτά τα δεδομένα, ο παλαιοκομματισμός, ασφαλώς και επιδιώκει κάτι που
είναι προς το συμφέρον του. Ως προς αυτό τουλάχιστον, δεν τον κατηγορώ,
δεν μπορώ να τον κατηγορήσω. Μπορώ όμως, μιλώντας εξ ονόματός μου, από
τη θέση του απλού πολίτη, να πω τούτο : τη σελίδα σ’ αυτό το τόπο δεν θα
γυρίσει κανένα χέρι κανενός πολιτικού : θα την γυρίσει ο ίδιος ο λαός.
Δεν ξέρω αν είναι τούτη η στιγμή ή κάποια άλλη λίγο μετά, ή ίσως, τούτο
θα γίνει με μεγαλύτερη ακόμα καθυστέρηση, αφού πρώτα υπογράψουμε κι
άλλες ακάλυπτες πολιτικές επιταγές που ατομικά ο καθείς μας κάνει με τη
ψήφο και τη πολιτική και κοινωνική του συμπεριφορά, ένα είναι όμως
βέβαιο : πως δεν μπορείς να πορεύεσαι προς το μέλλον καμώνοντας πως
έχεις απαλλαγεί από τα λάθη του παρελθόντος, όταν η ίδια σου η
συμπεριφορά, οι ίδιες σου οι επιλογές, δεν κάνουν άλλο από το να
αποδεικνύουν ότι βρισκόμαστε κάτω από την εξουσία του πιο αρρωστημένου
«παλιού», όταν ο «παλιό» εξακολουθεί να είναι ο οδηγός και «ηγέτης» μας
σ’ αυτή τη πορεία, όταν το ανίκανο παλιό «εγγυάται» την σημερινή και
αυριανή «επιτυχία», όταν το διαπλεκόμενο παλιό «εγγυάται» την ηθική
κάθαρση, όταν το ενδοτικό παλιό που διακήρυσσε ότι δεν μπορείς να
πολεμάς έναν ισχυρότερο, σου δείχνει την αυριανή προοπτική και είναι σα
να σου λέει : «Μη μου ζητάς να πολεμήσω με τα «θηρία» της Ευρώπης και να
τα ανταγωνιστώ πολιτικά και οικονομικά ώστε να συγκλίνουμε ως χώρα και
οικονομία προς αυτά τα «θηρία», μπορώ όμως να σου υποσχεθώ ότι θα
πολεμήσω να μη γίνουμε εντελώς Βουλγαρία, Αλβανία, Σκόπια, Ρουμανία,
Ινδία». Λοιπόν, διαλέξτε και πάρτε, «αγοράστε» προοπτικές και
«συγκλίσεις» : προς τα εμπρός, προς τα «θηρία», ή προς τα πίσω. Όμως, η
χώρα μας, έδειξε στην Ιστορία της, πως αρέσκεται σε πορείες προς τα
εμπρός, προς τα «θηρία». Κάποιοι, κοιτάζουν προς τα πίσω : αυτός είναι ο
παλαιοκομματισμός. Δεν μπορώ να του το απαγορέψω, αλλά δεν είμαι
υποχρεωμένος να κοιτώ κι εγώ προς την ίδια κατεύθυνση. Δεν μπορώ να του
απαγορέψω το ταξίδι του προς τα πίσω, μπορώ όμως να μην τον ακολουθήσω.
Αν όσα σημείωσα παραπάνω έχουν κάποια σημασία και κάποιο νόημα, μπορώ χωρίς καμία έπαρση, να διεκδικήσω προφητικά χαρίσματα.
Αν
λέγοντας «γυρίζουμε σελίδα» εννοούμε : «Ό,τι έγινε – έγινε», προφητεύω
ότι : όλα όσα γίνανε και μας πονέσανε ατομικά και συλλογικά, μας
εξευτελίσανε και μας διασύρανε ατομικά και εθνικά, και μας πτωχεύσανε
οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά και ηθικά, ατομικά και εθνικά, ΘΑ
ΞΑΝΑΣΥΜΒΟΥΝ. Διότι ό,τι δεν τιμωρείται, δεν αποδυναμώνεται,
ενδυναμώνεται.
Αν λέγοντας «γυρίζουμε σελίδα» εννοούμε : «Ό,τι σας εκλάπη σάς εκλάπη», προφητεύω ότι : ΘΑ ΜΑΣ ΞΑΝΑΚΛΕΨΟΥΝ.
Αν
λέγοντας «γυρίζουμε σελίδα» εννοούμε : «Δεν συνέβη και τίποτα αν
παραδίνεις αμαχητί τα κλειδιά της χώρας σου», προφητεύω ότι : εφόσον οι
τύχες της χώρας θα βρίσκονται στα χέρια των ίδιων αυτών δυνάμεων που
παρέδωσαν τα κλειδιά της χώρας αμαχητί στο παρελθόν, ΘΑ ΤΑ
ΞΑΝΑΠΑΡΑΔΩΣΟΥΝ και στο μέλλον κάτω από παρόμοιες συνθήκες.
Αν
λέγοντας «γυρίζουμε σελίδα» εννοούμε : «Κανείς δεν θα λογοδοτήσει για
το βιασμό της Δημοκρατίας» προφητεύω ότι : αυτή η ίδια η Δημοκρατία, θα
ΞΑΝΑΒΙΑΣΘΕΙ όσο οι βιαστές της τού παρελθόντος τριγυρίζουν ελεύθεροι,
πόσο μάλλον, αν, κάποιοι απ’ αυτούς, αποτελούν και τους συγκυριακούς
τωρινούς «προστάτες» της.
Αν
λέγοντας «γυρίζουμε σελίδα» εννοούμε : «Καμία λογοδοσία γιατί την κρίση
την επωμίστηκαν εργολαβικά τα ΣΥΝΗΘΗ ΥΠΟΖΥΓΙΑ», προφητεύω ότι : πάντα
όλα τα βάρη αυτού του τόπου, θα τα επωμίζονται το ίδιο «προνομιακά» τα
ΣΥΝΗΘΗ ΥΠΟΖΥΓΙΑ.
Αν
λέγοντας «γυρίζουμε σελίδα» εννοούμε : «Όσοι πίνανε εις υγείαν των
κορόιδων, όσοι μεγαλοδιαπλεκόμενοι λεηλατούσαν τον εθνικό πλούτο και το
δημόσιο χρήμα ατιμώρητοι, δεν θα ελεγχθούν και δεν θα πληρώσουν όσα
οφείλουν να πληρώσουν», προφητεύω ότι : αυτό το πάρτι όλων αυτών που
πίνουν «εις υγείαν των κορόιδων» όχι απλά θα συνεχιστεί μα και θα
ενταθεί.
Τελειώνοντας
γι’ ακόμα μια φορά λέμε τούτο, λέω τούτο : Αυτή τη σελίδα δεν θα πρέπει
να την γυρίσει το οποιοδήποτε χέρι μονομερώς. Όπως, επίσης, το ποια
σελίδα θα γυριστεί δεν θα αποφασιστεί από τον οποιοδήποτε μονομερώς.
Αυτές οι μονομερείς αντιλήψεις άσκησης της εξουσίας, μονομερώς
αποφασίζουμε ότι σας βάζουμε στο μνημόνιο, βγάλτε το σκασμό και
κολυμπήστε, μονομερώς αποφασίζουμε ότι αυτά τα μέτρα θα ληφθούν, αυτοί
θα πληρώσουν κι εκείνοι όχι, βγάλτε το σκασμό και κολυμπήστε, λοιπόν,
τέτοιες μονομέρειες, αν θέλουμε να πούμε ότι αλλάζουμε σελίδα, δεν
πρέπει να τις αποδεχτούμε ξανά.
Μπορούν
βεβαίως να γυρίσουν όσες «σελίδες» θέλουν, μα το μήνυμά μας πρέπει να
είναι ξεκάθαρο και στεντόρειο : οι «σελίδες» ΣΑΣ δεν μας αφορούν.
Οι δικές ΜΑΣ «σελίδες» για να γυρίσουν θα πρέπει προηγούμενα να έχουμε απαλλαγεί από την αρρώστια του παρελθόντος.
Δεν
μπορούμε να ξεκινήσουμε μια «νέα σελίδα» εμπιστευόμενοι τα χέρια που
έγραψαν τις παλιές σελίδες, και κυρίως, με έργα και ημέρες, όχι πριν
δέκα ή είκοσι χρόνια, μα σημερινά, τωρινά, μέσα στη κρίση που ο ξύλινος
λόγος προπαγάνδισε ως «ευκαιρία για αλλαγή», ως «ευκαιρία να αφήσουμε το
παρελθόν πίσω», έργα και ημέρες που αναβιώνουν τις πιο άθλιες στιγμές
του παλαιοκομματισμού, σαν αυτές που ενδεικτικά απαριθμήθηκαν παραπάνω.
Δεν
μπορούμε να «γυρίσουμε σελίδα» έχοντας αφήσει ανοιχτούς όλους τους
λογαριασμούς εκείνων που μας έφεραν εδώ, που κατέφαγαν τη σάρκα και
ήπιαν το αίμα της πατρίδας μας.
Ποιών «εκείνων»;
«Εκείνων»
που ο κυρίαρχος παλαιοκομματισμός αρνείται να εντοπίσει στα πλαίσια μας
γνήσιας και τίμιας εξεταστικής επιτροπής που θα έπρεπε ήδη να έχει
πιάσει δουλειά μήνες, χρόνια πριν.
Το
χέρι που θα «αλλάξει σελίδα», πρέπει να είναι νομιμοποιημένο, και
νομιμοποιημένη κυβέρνηση δεν έχουμε καθ’ όλη τη διάρκεια του Μνημονίου,
αφού ΚΑΜΙΑ κυβέρνηση τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ΔΕΝ ΚΥΒΕΡΝΑ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟ
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΟΥ ΕΞΕΘΕΣΕ ΣΤΟ ΛΑΟ, επομένως, καμία δεν είναι
νομιμοποιημένη.
Διότι
είναι ανάγκη επιτακτική και τούτη η σελίδα να γυρίσει : η σελίδα που
λέει πως αρκεί η ψήφος του λαού για να νομιμοποιήσει μια κυβέρνηση.
Λάθος! Λάθος τεράστιο! ΔΕΝ αρκεί ΜΟΝΟ η ψήφος του λαού. Είναι αναγκαία
όχι όμως και επαρκής συνθήκη. Για να είναι και αναγκαία και επαρκής η
συνθήκη της νομιμοποίησης μιας κυβέρνησης που προκύπτει από εκλογές,
πρέπει να κυβερνά ΜΕ ΒΑΣΗ το πρόγραμμα που εκλέχτηκε, διαφορετικά θα
κυβερνά ΜΕ ΚΛΕΜΕΝΗ ΨΗΦΟ, και καμία ΚΛΟΠΗ δεν νομιμοποιεί καμία κατοχή
πράγματος ή δικαιώματος που στηρίζεται σ’ αυτή. Αυτή η διαρκής, η
ιστορική, η θεσμική αθλιότητα, είναι μια ακόμα περίπτωση στην οποία
πρέπει να γυρίσουμε σελίδα. Ναι γιατί μονότονα υπογραμμίζω ότι οι
μνημονιακές κυβερνήσεις είναι ανομιμοποίητες πολιτικά, κοινωνικά, ηθικά
ΜΑ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ, διότι την νομική ερμηνεία που ζητώ, δηλαδή, αν ο
νόμος, νομιμοποιεί μια σύμβαση, μια συμφωνία, που στηρίζεται στην
εξαπάτηση του ενός εκ των συμβαλλομένων, δεν την έλαβα και δεν
χρειάζεται να την λάβω, διότι την απάντηση μου τη δίνει ο ίδιος ο νόμος,
που θεωρεί άκυρη ΚΑΘΕ τέτοια σύμβαση, ΚΑΙ ΑΚΥΡΟ το οποιοδήποτε
αποτέλεσμα παρήγαγε.