Γράφει ο Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Υπό
σχετικώς ομαλές πολιτικές και οικονομικές συνθήκες στο εσωτερικό της
χώρας και την Ευρώπη, οι προσεχείς αυτοδιοικητικές και ευρωβουλευτικές
εκλογές, θα μπορούσαν, η κάθε μια τους ξέχωρα, να έχουν ένα σχετικώς
αυτοτελές χαρακτήρα, και επομένως, ο κόσμος να ψηφίσει με κριτήρια
κυρίως αυτοδιοικητικά ή ευρωπαϊκά.
Όμως,
σήμερα, όχι μόνο στη χώρα μας μα και στην Ευρώπη, δεν συντρέχει καμία
προϋπόθεση από εκείνες που θα ήταν σε θέση να επιτρέψουν την εμφάνιση
κάποιων στοιχειωδών έστω .....καταστάσεων, που θα έδιναν ένα χρώμα στις
δίδυμες αυτές εκλογές, κατάλληλο και ανάλογο της ιδιαιτερότητάς τους :
ότι δηλαδή, ψηφίζουμε κάτι το διαφορετικό απ’ ό,τι στις εθνικές
βουλευτικές εκλογές. Αντίθετα, η σημερινή πραγματικότητα, καθιστά τις
παραπάνω εκλογές άνευ ουσίας ΑΝ αποσυνδεθούν από μείζονες εξελίξεις, που
δεν επιδρούν απλά πάνω στα αυτοδιοικητικά και ευρωπαϊκά πράγματα, μα
τις καθορίζουν αποκλειστικά.
Ως
προς τις αυτοδιοικητικές εκλογές : Η πραγματικότητα που αφαιρεί και το
ελάχιστο ενδιαφέρον γι’ αυτές και τις μετατρέπει σε εκλογές με καθαρά
πολιτικό περιεχόμενο, και μάλιστα με έντονο το στοιχείο της
επιδοκιμασίας ή αποδοκιμασίας της κυβερνητικής πολιτικής, έγκειται στο
γεγονός, ότι στην εποχή του Μνημονίου, αποτελεί τουλάχιστον αντίφαση,
για να μη πω τίποτα άλλο, το να ισχυριστεί κάποιος ότι είναι δυνατό η
χώρα συνολικά να βρίσκεται υπό τον ασφυκτικό οικονομικό έλεγχο των ξένων
δανειστών και με εκχωρημένη την εθνική της κυριαρχία, με ό,τι αυτά
συνεπάγονται, και όλοι μας γνωρίζουμε τι συνεπάγονται, και την ίδια
στιγμή, να είναι δυνατόν να βρεθεί υποψήφιος ή υποψήφια Δήμαρχος ή
Περιφερειάρχης και να προβάλλει το οποιοδήποτε αυτοδιοικητικό του προφίλ
και κυρίως πρόγραμμα, που να είναι για παράδειγμα υπέρ του μνημονίου!
Μπορεί βεβαίως να είναι υπέρ του μνημονίου, όμως, οφείλει να το
υποστηρίζει με σοβαρότητα. Και η σοβαρότητα αυτή θα του επέβαλε
τουλάχιστον να πει ότι θα κάνει ό,τι η Τρόϊκα άμεσα ή έμμεσα θα του
επιτρέψει ή και του επιβάλλει να πράξει. Βεβαίως, μπορεί να διανθίσει
την θέση του ότι θα δώσει «μάχες» και τα λοιπά, ώστε εντός του μνημονίου
να πετύχει πράγματα και ίσως και θαύματα, όμως αυτές τις
«αγωνιστικότητες», μπορεί κανείς να τις αξιολογήσει με βάση τη
γενικότερη εμπειρία του από τους «αγώνες» και τις «σκληρές
διαπραγματεύσεις» (συχνότατα σε ό,τι ήδη έχει ψηφιστεί και ισχύει ως
νόμος του κράτους‼!) που έχει στο κυβερνητικό επίπεδο. Βέβαια, τα
ανωτέρω, δεν σημαίνουν σε καμία περίπτωση, και αυτό ισχύει γενικότερα,
πως το κριτήριο της προσωπικής αξίας ενός υποψήφιου δεν παίζει ρόλο.
Αυτό είναι αυτονόητο, ώστε να μη χρειάζεται να το αναδεικνύουμε ως θέμα.
Όμως, έντιμοι, δημοκράτες και ικανοί, μπορούν να βρεθούν σε όλους τους
πολιτικούς χώρους, αν αυτό είναι το πρόβλημά μας.
Συμπέρασμα : Η ψήφος στις αυτοδιοικητικές εκλογές, έχει εξ ορισμού, έντονο πολιτικό περιεχόμενο.
Ως
προς τις ευρωεκλογές τώρα : Παραδοσιακά η ψήφος στις ευρωεκλογές
θεωρούνταν «χαλαρή». Αυτό προωθούνταν και από το κυρίαρχο πολιτικό
σύστημα εξουσίας, αν και όχι μονάχα απ’ αυτό. Η ψήφος αυτή, είχε περίπου
αυτό το νόημα : Οι σοβαρές αποφάσεις παίρνονται εδώ κι όχι στις
Βρυξέλλες, επομένως, μπορείτε κάπως να εκτονωθείτε ψηφίζοντας άλλο κόμμα
για την Ευρωβουλή απ’ ό,τι ψηφίζετε στις εθνικές εκλογές. Αυτή η
κατάδηλα ολέθρια και γεμάτη παγίδες άποψη, εν τούτοις, όσο τα πράγματα
πήγαιναν καλά ή σχετικά καλά στην Ευρώπη και κυρίως στη χώρα μας, κι όσο
η σχετική ισοτιμία των Κρατών – Μελών της Ένωσης φαίνονταν στραβά –
κουτσά να ισχύει, ήταν κάτι που δεν πολυένοιαζε το εκλογικό σώμα. Όμως
σήμερα, με την πλήρη ανατροπή αυτής της σχετικής ισοτιμίας που δεν
ανατράπηκε απλά, μα υποκαταστάθηκε από τον απροσχημάτιστο γερμανικό
ηγεμονισμό, που δεν φιλοδοξεί μονάχα να έχει την πρωτοκαθεδρία μεταξύ
ίσων εταίρων στην Ευρώπη, αλλά την απόλυτη κυριαρχία, ένα είδος νέας
απόλυτης μοναρχίας, με προφανή στόχο την ουσιαστική πολιτιστική
εκγερμανοποίηση της Ευρώπης, (η οικονομική και πολιτική εκγερμανοποίηση
θα ακολουθήσει μοιραία), πολύ απλά, αυτό σημαίνει ότι και η θεωρία της
«χαλαρής» ψήφου πάει περίπατο. Πλέον, έχει μεγάλη σημασία, όχι πια στην
Ευρώπη, μα εδώ, ποιους συσχετισμούς θα διαμορφώσουμε ώστε είτε θα
αποτρέψουμε αυτή την προσπάθεια της γερμανικής ηγεμονίας, είτε θα την
ενισχύσουμε. Κι εδώ, και πάλι φτάνουμε από άλλο δρόμο, στο ίδιο σημείο :
στη χώρα μας τούτη τη στιγμή, όσοι υποστηρίζουν με έργα (τα λόγια τους
ως έπεα πτερόεντα, δεν τα λαμβάνω υπόψη όταν επανειλημμένα έχουν
διαψευστεί από τις πράξεις τους) το μνημόνιο, είτε το θέλουν είτε όχι,
είτε το αντιλαμβάνονται είτε όχι, επί της ουσίας, στηρίζουν και την
πολιτική του Βερολίνου για την κυριαρχία του στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι,
στηρίζουν την συντελεσθείσα ανατροπή της ισοτιμίας που θα έπρεπε να
χαρακτηρίζει τα Κράτη – Μέλη της Ένωσης στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Το
μνημόνιο στην Ελλάδα, δεν είναι μια ad hoc πολιτική
που μας επιβλήθηκε. Είναι η πολιτική που θέλει το Βερολίνο να περάσει
σε μια σειρά Κρατών και λαών, στα πλαίσια της διαφαινόμενης καθαρά
προσπάθειας δημιουργίας κινεζοποιημένων ζωνών στην περιφέρεια της
Ευρώπης, και σ’ αυτή τη περιφέρεια έχουν εντάξει και τη χώρα μας, μια
νέα τάξη πραγμάτων.
Συμπέρασμα
: Η ψήφος στις προσεχείς ευρωεκλογές, έχει εξ ορισμού, έντονο πολιτικό
περιεχόμενο. Δεν θα στείλουμε στην Ευρώπη τους «αρίστους», διότι
αποτελεί κι εκεί μια άλλη θλιβερή πραγματικότητα το γεγονός ότι το
Ευρωκοινοβούλιο παραγκωνίσθηκε σε όλη τη διάρκεια της κρίσης στην
Ευρώπη, προς όφελος μιας μικρής ηγετικής ομάδας όχι πια χωρών, μα
πολιτικών ηγετών. Το ζητούμενο δεν είναι ποιους θα στείλουμε, έτσι
γενικώς : το ζητούμενο είναι ποια θέση έχουν τα κόμματά τους, και όχι
μονάχα αυτοί οι ίδιοι, για τα όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη και για τα όσα η
Ευρώπη, δηλαδή, αυτή η Ευρώπη του Ενός Ηγεμόνα, έχει επιβάλλει στη χώρα
μας.
Συνεπώς, να που οι δύο παραπόταμοι, καταλήγουν στο κύριο ποτάμι της εθνικής μας πολιτικής.