Του Πέτρου Τρουπιώτη
Δεν είναι η πρώτη φορά που από αυτές εδώ τις
στήλες, επισημαίνω ότι οι συνδικαλιστές, και το όλο συνδικαλιστικό «σύστημα»
που δημιουργήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες στην χωρά, είναι ίσως ένα από τα μεγαλύτερα
«καρκινώματα» της ελληνικής κοινωνίας.
Και βέβαια, δεν είναι λίγες οι φόρες που έχω λάβει
και αρκετά επιθετικά , θα έλεγα email, από ανθρώπους
που θεωρούν ότι με τα όσα λέω για την δράση ορισμένων συνδικαλιστών ( που δυστυχώς
κυριαρχούσαν επί δεκαετίες στοιβών χώρο)
δυσφημώ τον συνδικαλισμό.
Όμως , είναι ασαφειών δει.............. κανεις πρόσωπα και καταστάσεις,
αν σκεφτεί μόνον τι συνέβαινε στον χώρο του ( ιδιαίτερα αν εργαζόταν σε δημόσιο
ή ΔΕΚΟ), αν δει χωρίς παρωπίδες, ποιοι ήταν οι συνδικαλιστές και τι έκαναν, ότι
θα με δικαιώσει. Θα καταλήξει και αυτός στο ίδιο συμπέρασμα.
Γι αυτό εξάλλου και οι συνδικαλιστές έχουν στο μυαλό του μέσου πολίτη την ίδια …τύχη με τους
πολιτικούς.
Σωστά λοιπόν , οι κομματικοί μηχανισμοί, όσων
κόμματων μπορούν να δουν έστω ότι κάτι αλλάζει, προσπαθούν να ανιχνεύσουν το νέο
τοπίο. Προσπαθούν να δουν ποια θα είναι η μορφή του συνδικαλισμού τα επόμενα χρόνια.
Προφανώς βεβαίως για να προσπαθήσουν
να «πλασαριστούν» και αυτοί μέσα στο νέο περιβάλλον. Έστω και με αυτή την «υστερόβουλη»
σκέψη , είναι θετικό ότι προσπαθούν να δουν το αύριο. Και αυτό γιατί αυτόματα απορρίπτουν
το σήμερα και το φαύλο παρελθόν.
Στην ΝΔ , η αντίστοιχη γραμματεία , που από συνδικαλισμού μετονομάστηκε σε «εργασιακών , επιστημονικών και παραγωγικών
φορέων», (προφανώς και για να μην θυμίζει τίποτε από το παρελθόν) , προσπαθεί
να βρει «βηματισμό» στο νέο περιβάλλον. Σε ημερίδες προσπαθεί αν ανιχνεύσει το αύριο
, να δει πως πρέπει να κινηθεί.
Μια από αυτές έγινε τον Δεκέμβριο και μια με
τον τίτλο «ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ – ΙΔΕΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΟΝΤΕΛΟ
ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΗΣ» την περασμένη Πέμπτη.
Και βέβαια σε αυτές ακούγονται ωραίες ιδέες
και προτάσεις για το αύριο, μόνον που στην εφαρμογή τα πράγματα είναι δύσκολα. Και
αυτό γιατί χρειάζεται όχι μόνον αυτοκριτική( που πρέπει να είναι ειλικρινής) αλλά
και αλλαγή νοοτροπίας, στόχων και ρολών. Και όλα αυτά προϋποθέτουν και αλλαγές
, ριζικές, προσώπων. Και εδώ είναι τα δύσκολο.
Έπεσε στα χεριά μου εισήγηση της δικηγόρου
και μέλους της Πολίτικης Επιτροπής της ΝΔ κ Κλεοπάτρας Αγγελίδη, που έγινε σε ημερίδα
της γραμματείας του κόμματος, Σε αυτήν κάνει ορισμένες προτάσεις που θα τις έλεγα
τουλάχιστον τολμηρές, όχι μόνον για το κόμμα της αλλά και γενικότερα τολμηρές
για την κοινωνία.
Προτάσεις που φαντάζομαι δεν
θα άρεσαν καθόλου σε ολους αυτούς που ξέρουμε τόσα χρόνια ως «συνδικαλιστοπατερες»
και υπάρχουν σε όλα τα κόμματα. Σε ολους αυτούς που λογω συνδικαλιστικής ιδιότητας
δεν εργάστηκαν σχεδόν ποτέ, αποτελούσαν «παράγοντα» στον χώρο εργασίας τους, ήταν δυναμικά κομματικά στελέχη λογω της συνδικαλιστικής
τους ιδιότητας και βεβαίως έκαναν και τα προσωπικά τους παιχνίδια στην κάθε δημόσια
(κυρίως) επιχείρηση στην οποία εργαζόταν.
Καταγράφω ορισμένες μόνον από τις προτάσεις , τις
οποίες και προσυπογράφω:
- Απαγορεύεται κάθε κρατική ενίσχυση σε συνδικαλιστικές οργανώσεις έστω και έμμεση
- Το δικαίωμα στην απεργία είναι σεβαστό – όπως ακριβώς και το δικαίωμα στην εργασία. Αν θέλει κάποιος να απεργήσει είναι αναφαίρετο δικαίωμά του. Αν θέλει όμως να δουλέψει επίσης είναι δικαίωμά του. Κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να έχει τη δύναμη ή δυνατότητα να μπορεί να επιβάλλει στον άλλον την άποψή του δια της βίας, με την ευρεία πάντα έννοια του όρου. Η έννοια της «περιφρούρησης της απεργίας» συνιστά – και με την κείμενη νομοθεσία – παράνομη πράξη και τιμωρείται με αυτόφωρη διαδικασία. Είναι αυτονόητο ότι όταν ο εργαζόμενος απεργεί δεν θα πληρώνεται.
- θεσπίζεται συγκεκριμένος χρόνος προβολής των συνδικαλιστικών θέσεων μέσω των κρατικών μέσων ενημέρωσης στον οποίο οι ενδιαφερόμενοι συνδικαλιστές ή μη - θα μπορούν να διατυπώσουν τις θέσεις τους, με ακροατήριο όλον τον ελληνικό λαό και όχι τους περαστικούς που έτυχε να βρίσκονται στην πορεία της ... πορείας.
- Αναδρομικός οικονομικός έλεγχος, σε όσους συνδικαλιστικούς φορείς έχουν λάβει κρατική επιχορήγηση ή υποχρεωτικές συνδρομές μελών και να ερευνηθεί εις βάθος το πόθεν έσχες σε όποιες περιπτώσεις υπάρχει ακόμη και υπόνοια παραβατικότητας συνδικαλιστών
- Οι Αποφάσεις για απεργία θα πρέπει καταρχήν να λαμβάνονται από την πλειοψηφία των εγγεγραμμένων και όχι των παρισταμένων στις γενικές Συνελεύσεις.
- Να θεσπιστεί η σωματειακή αυτοτέλεια, διοικητική και οικονομική.
- Η μισθοδοσία των συνδικαλιστών και όλα τα έξοδα λειτουργίας των συνδικάτων καλύπτονται αποκλειστικά από τις συνδρομές και τις νόμιμες εισφορές των μελών τους. Για όσο χρόνο ο συνδικαλιστής υπάλληλος του ιδιωτικού ή του δημοσίου τομέα προσφέρει τις υπηρεσίες του στο συνδικάτο, τυπικά και ουσιαστικά αλλάζει εργοδότη για τη μισθοδοσία και την ασφάλισή του. Εργοδότης του είναι πλέον ο κλάδος του, δηλαδή τα μέλη του Σωματείου, στα οποία λογοδοτεί σύμφωνα τις καταστατικές και νομοθετικές διατάξεις.
Θέλω να προσθέσω και μια ακόμα , βασική κατά την
άποψη μου. Οι συνδικαλιστές μετά από συγκεκριμένο αριθμών θητειών σε όργανα διοίκησης
( πχ 4 χρόνια ή δυο θητείες) θα πρέπει να επιστρέφουν υποχρεωτικά για αντίστοιχο χρόνο
στην εργασία τους. Και μετά από αυτό τον χρόνο να μπορούν να συνδικαλιστούν πάλι
Για να αποφευχθεί έτσι
το φαινόμενο των …μονίμων συνδικαλιστών.
Αναρωτιέμαι βέβαια, πόσοι στην ΝΔ (αλλά και γενικότερα)
θα υποστήριζαν τις απόψεις της κ Αγγελίδη. Φοβούμαι , τουλάχιστον στον συνδικαλιστικό χώρο,
θα ήταν μικρή, πολύ μικρή, μειοψηφία.