Του Πέτρου Τρουπιώτη
Είναι εδώ
και λίγα χρόνια σαφέστατο ότι η πολιτική ζωή στην χωρά μας έχει μπει σε μια συνεχή
, θα μπορουσε να πει κανεις, κίνηση. Εδώ και μερικά χρόνια έχουν καταρρεύσει μια
σειρά από δεδομένα, τόσο στον ιδεολογικό τομέα ( αν τελικά υπήρξε ποτέ πραγματικά
στην χωρά μας) αλλά και στον τομέα της καθημερινής διαχείρισης των πραγμάτων.
Και βέβαια έχουν αλλάξει
τα πάντα σε σχέση με τα πρόσωπα. Κανεις δεν είναι πια ( και σωστά) στο απυρόβλητο.
Κανεις δεν μπορεί να ........εμφανίσει ως αθώος και μη γνωρίζων. Κανεις δεν είναι δυνατόν
να δηλώνει πως ήθελε να κάνει αλλαγές αλλά δεν τον άφηναν.
Ο μέσος έλληνας πολίτης
, έχοντας τα τελευταία μάλιστα χρόνια , να αντιμετωπίσει μια σειρά από τραγικά
, θα μπορουσε να πει κανεις , προβλήματα στην καθημερινή τόπι ζωή, [προβλήματα για
τα οποία (καλώς η κακώς) θεωρεί ότι φταίνε οι πολιτικοί, έχει σταματήσει πια όχι
μόνον να τους έχει την οποιαδήποτε εμπιστοσύνη , αλλά δεν τους ακούει καν.
« Ομίλουn μη ακουόμενοι» , όπως έγραφαν παλιά στα πρακτικά της
Βουλής , όταν ο βουλευτής μιλούσε εκτός μικρόφωνου.
Μέσα σε όλη αυτή την «
κινούμενη άμμο» , όπως μπορεί να χαρακτηριστεί αυτή την στιγμή το πολιτικό τοπίο
στην χώρα, είναι βέβαιο ότι μεγάλο μέρος του πληθυσμού, ακόμα και αν άλλαξε πολιτικές
επιλογές τα τελευταία χρόνια ( εκλογικά τουλάχιστον) αναζητεί αυτή την στιγμή κάτι
νέο. Κάτι στο οποίο θα μπορεί να πιστέψει, κάτι που να μπορεί να του προσφέρει αισιοδοξία.
Κάτι το οποίο θα θεωρήσει ότι έχει πραγματική δυνατότητα να παλέψει για το μέλλον
του.
Και κυρίως κάτι που
θα του μιλά όχι μόνον στην καρδιά, αλλά θα του μιλά καθαρά, απλά και λέγοντας αλήθειες,
έστω και αν κάποιες στιγμές είναι σκληρές.
Αρκετοί πολιτικοί αλλά
και κομματικοί σχηματισμοί, δεν έχουν την δυνατότητα, δυστυχώς, να δουν τις αλλαγές
που γίνονται στην κοινωνία. Θεωρούν πως συνεχίζοντας την ως σήμερα τακτική τους
, με υπεκφυγές, ψέματα και υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα, μπορούν να επιβιώσουν. Κάποιοι
άλλοι, θεωρούν πως είναι η ώρα τους να αντιγράψουν το κακό πρόσωπο των προηγούμενων,
ελπίζοντας πως θα έχουν την προ ετών (θετική) εξέλιξη τους.
Όμως όλοι αυτοί δεν έχουν
αντιλήφθη πόσο μεγάλες είναι οι αλλαγές στην κοινωνια.Δεν μπορούν η δεν θελουν
να καταλάβουν, πόσο έχει αλλάξει η αντίληψη του κόσμου και η διάθεση του.
Μέσα σε όλη αυτή την
κατάσταση, η κεντροαριστερά , στην οποία έδωσε το «βαρύ χτύπημα» ο Γ Παπανδρέου
και οι συνεργάτες του, προσπαθεί μνα ανασυνταχτεί. Η κίνηση των 58 , όπως ονομάστηκε
, με μια εκδήλωση την Δευτέρα προσπάθησε να δώσει το στίγμα της. Μόνον που και εδώ
τα προβλήματα είναι εγγενή.
Μεγάλο μέρος όσων υπογραφούν
την προσπάθεια, βρίσκονται ήδη στο πολιτικό σκηνικό και μεταξύ αυτών που (δικαίως η αδίκως) ο πολίτης
δεν θέλει να ακούει.
Άλλοι απλώς υπέγραψαν
και δεν ξαναασχοληθηκαν.
Κάποιο άλλοι έχουν ως
όραμα να αναστήσουν παλαιές ιδέες και σχέδια , που όμως χρεοκόπησαν στον χρόνο.
Και το κυριότερο πρόβλημα
είναι ότι τα κόμματα που σήμερα κινούνται στον χώρο της κεντροαριστεράς, όχι μόνον
δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε στοιχειώδη στοιχειά συνεργασίας, αλλά δείχνουν το
ένα να θέλει να καταπιεί το άλλο.
Μέσα σε αυτό το κλίμα
είναι σχεδόν βεβαία ότι οι πολίτες που αναζητούν κάτι νέο , κάτι που θα τους εμπνεύσει,
δύσκολα στρέφουν το βλέμμα προς τα εκεί. Ακόμα και αν αναζητούν ένα κόμμα του μέτρου
, δεν μπορούν να ξεχάσουν ούτε το παρελθόν , ούτε βέβαια τους βοηθούν τα κόμματα
του χώρου με τις αντιπαραθέσεις τους
Κι αυτό είναι το μεγάλο,
αξεπέραστο- τουλάχιστον άμεσα-των «58"
ptroupiotis@yahoo.gr