Γράφει ο Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Γεμάτη
και η σημερινή μέρα, όπως και οι προηγούμενες, όπως και οι προηγούμενοι
μήνες, τα προηγούμενα χρόνια, από πολιτικές συζητήσεις και αναλύσεις,
πλήρεις κενολογίας, μπουρδολογίας, αερολογίας και ανούσιας επανάληψης
ξύλινων τσιτάτων, που μαζί τους γεννήθηκα πριν 60 χρόνια κοντά, και
καθώς φαίνεται μαζί τους θα πεθάνω, αγκαλιά με ό,τι πιο ανιαρό έχει να
παρουσιάσει το πολιτικό μας σύστημα διαχρονικά, με τις όποιες του
βεβαίως εξαιρέσεις, που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Όλες
αυτές τις δεκαετίες, με τις λίγες επαναλαμβάνω εξαιρέσεις, κάθε πρώην
πρωθυπουργός, υπουργός, υφυπουργός, διοικητής οργανισμού, και άλλοι με
δημόσια αξιώματα, σαν άφηναν τα.......
αξιώματα αυτά, (ή τα αξιώματα «τους
άφηναν»), ΠΑΝΤΑ είχαν να παρουσιάσουν «λύσεις» και «διεξόδους» σε
χρονίζοντα θεσμικά, πολιτικά και οικονομικά προβλήματα, γράφοντας καμιά
φορά και κανένα σχετικό βιβλίο, εκείνα δηλαδή που οι ίδιοι δεν μπόρεσαν ή
δεν θέλησαν να λύσουν, ενώ, κάποιοι έως αρκετοί εξ αυτών, που
μπαινοβγαίνουν σε κυβερνητικούς και δημόσιους θώκους, επανειλημμένα τους
δόθηκε ευκαιρία να κάνουν τα «θαυμάσια» «εκσυγχρονιστικά» ή
«επανιδρυτικά» «οράματά» τους πράξη, όμως, το μόνο πρακτικό που βλέπουμε
είναι τα ίδια αυτά άτομα, που εμφανίζονται ως οι «σωτήρες» του τόπου,
για μεγάλες χρονικές περιόδους, ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ, ΚΑΝΟΥΝ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΡΑΓΜΑ
ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ : ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ! Ό,τι αποκαλούν «πολιτική στη πράξη», το
ζήσαμε, το ζούμε, υπήρξε, είναι, ένας όλεθρος για τη χώρα!
Λοιπόν, όσοι πιστοί σε τούτο το σύστημα, προσέλθετε!
Στη
τηλεόραση, πολιτικοί, και ιδίως εκείνοι που εδώ και 20-30-40 χρόνια το
όνομά τους ανακυκλώνεται στη πολιτική σκηνή ως εκ της συμμετοχής τους σε
θέσεις δημόσιας και κρατικής εξουσίας, με διάφορους κατά καιρούς
ρόλους, ή ακόμα πολιτικοί νεώτεροι, με ένα όμως απίστευτα γερασμένο
πολιτικό λόγο, που διαγκωνίζονται στο να ξεχωρίσουν ποιος αποστήθισε
καλύτερα τα ευτελιστικά για τη προσωπικότητά τους κομματικά non papers που
τους λένε τι να απαντούν στη κάθε ερώτηση που τους θέτουν, αναλώνονται
στο να εμούν (ήδη φύγαμε από το φτύσιμο) κατάμουτρα στο πρόσωπό μου (ας
περιορίσω όσα λέω στο άτομό μου), αμφισβητώντας ευθέως τα όσα ο ίδιος
ακούω, βλέπω και εν πάση περιπτώσει αντιλαμβάνομαι. Τόσο δε βαθιά
ριζωμένος είναι αυτού του είδους ο πολιτικός λόγος, ώστε, τυχόν
παρέκκλιση από τη «τυποποίηση» φαντάζει ως κάτι το «γραφικό» ή ακόμα και
το «εξτρεμιστικό» / «μηδενιστικό», ως κάτι το «τίποτα». «Μηδέν» είναι
εδώ, ότι απειλεί το πραγματικό Μηδέν, «τίποτα» εδώ, είναι ό,τι απειλεί
το πραγματικό Τίποτα.
Τούτη
τη στιγμή που γράφω, στη τηλεόραση, κάποιος βουλευτής λέει, ΜΟΥ λέει
δηλαδή, εμένα ΩΣ ΠΟΛΙΤΗ, ότι τα νυν κυβερνώντα κόμματα, ουδόλως
αφίστανται των προεκλογικών τους δεσμεύσεων, διότι αυτό που υποσχέθηκαν
προεκλογικά ήταν να παραμείνει η χώρα στο ευρώ!
Ευτυχώς
για μένα, τα μαχαίρια της κουζίνας του σπιτιού μου, βρίσκονται σε
ασφαλή απόσταση, πράγμα που εξηγεί γιατί δεν βρίσκουν διέξοδο οι
αυτοκαταστροφικές τάσεις που αναπτύσσονται σε τέτοιες περιπτώσεις, όπως
π.χ., το να «κόψεις τις φλέβες» σου με όσα ακούς. Δηλαδή, ΜΟΥ λέει,
τούτο το ΠΑΝΑΘΛΙΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ, που με θεωρεί κάτι χειρότερο (πνευματικά)
και από βόδι, ότι προεκλογικά, τα νυν κυβερνώντα κόμματα, αυτό που μου
είπαν ήταν τούτο : θα σε κρατήσουμε στο ευρώ, ΑΛΛΑ, από την επομένη
κιόλας μέρα των εκλογών, θα σου μειώσουμε κι άλλο τη σύνταξή σου, θα
μειώσουμε κι άλλο το μισθό σου, θα αυξηθεί κι άλλο η ανεργία, θα μπουν
κι άλλα λουκέτα στην αγορά, ΟΜΩΣ, σε αντάλλαγμα αυτών, θα σε κρατήσουμε
στο ευρώ! Αυτά διατείνεται τούτο το ΠΑΝΑΘΛΙΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ότι ΜΟΥ είπε,
και με αυτές ΤΙΣ «ΚΑΘΑΡΙΕΣ» ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ, ΤΙΜΙΑ ΚΙ ΟΧΙ ΛΑΘΡΑΙΑ, έλαβαν
τη ψήφο ΜΟΥ!
Είναι
αδύνατο για ένα υγιή ψυχικά και πνευματικά άνθρωπο, να μπορεί πλέον,
όχι να συζητά, ΑΥΤΟ ΟΥΤΕ ΚΑΤΑ ΔΙΑΝΟΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟ, μα απλά, να
ακούει τους ανθρώπους αυτούς, που έχουν χάσει κάθε επαφή με την
σοβαρότητα και κυρίως : ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΥΤΟΣΕΒΑΣΜΟ!
Λυπούμαι
όμως, πράγματι λυπούμαι, για τους ΗΛΙΚΙΑΚΑ ΝΕΟΥΣ πολιτικούς, και ιδίως
αυτούς που φέρουν το σκούφο του βουλευτή των εκάστοτε κυβερνητικών
πλειοψηφιών. Δεν γνωρίζω αν η εικόνα που έχω σχηματίσει γι’ αυτούς είναι
άδικη, νομίζω πως όχι, μα είναι τούτη αυτή η εικόνα : ότι ο πολιτικός
λόγος τους, τόπα είδα, είναι γερασμένος, (θα ήταν δικαιολογημένος ίσως
ένας τέτοιος λόγος για ανθρώπους της ηλικίας μου, -αν και ούτε αυτό το
αποδέχομαι-, όχι όμως για τις νέες γενιές), η σκέψη τους στενά
ελεγχόμενη και καθοδηγούμενη από τις κομματικές τους ελίτ, οι οποίες
βεβαίως, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι διακαώς επιθυμούν να είναι όσο το
δυνατόν πιο σίγουρες ότι κρατούν και τα (τουλάχιστον πολιτικά)
συνειδησιακά τους κλειδιά. Αυτή είναι η άποψη που έχω για τα πράγματα,
ενώ πάλι οφείλω, για το ενδεχόμενο να σφάλλω, να αναγνωρίσω την ύπαρξη
τυχόν εξαιρέσεων έστω και αγνώστων σε μένα.
Πάνω
σ’ αυτό το θέμα, των «νέων» πολιτικών, δεν εκφράζομαι για πρώτη φορά.
Πριν 16 χρόνια περίπου, σ’ ένα άρθρο μου στην «Ναυτεμπορική» («Η οντογένεση του νέου πολιτικού : Error in qualitate et substantia…», ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ,
9/3/1997), σημείωνα ανάμεσα σε άλλα : «…Ποιοι είναι αυτοί οι «νέοι»
πολιτικοί; Τι σημαίνει «νέος πολιτικός»; Ιδού δύο ερωτήματα που αξίζουν
κάποιων τοποθετήσεων και θα έλεγα, κάποιων «απομυθοποιήσεων». Το επίθετο
«νέος», δεν ταυτίζεται κατ’ ανάγκην με το νέος στην ηλικία. «Νέος»
πολιτικός μπορεί να είναι ο νέος στην ηλικία, αλλά, επίσης μπορεί να
είναι και εκείνος, που ανεξάρτητα από την ηλικία του, αποφασίζει για
πρώτη φορά να ασχοληθεί όχι απλώς ενεργά αλλά και σχεδόν αποκλειστικά με
την πολιτική, αφήνοντας ή θέτοντας σε δεύτερη προτεραιότητα μια μέχρι
τώρα άλλη επαγγελματική του ενασχόληση, επιτυχημένη ή λιγότερο
επιτυχημένη. Από την άλλη, η φράση «νέος πολιτικός», είναι ανάγκη να
διακρίνουμε ότι δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην κάτι το νέο στην πολιτική.
«Νέος πολιτικός» δεν εξισούται κατ’ ανάγκην με τη «νέα πολιτική». Τολμώ
να υποστηρίξω, ότι ακούγοντας ορισμένους απ’ αυτούς τους «νέους
πολιτικούς», πράγματι διερωτώμαι πώς είναι δυνατόν να υστερούν σε
«φρεσκάδα» απόψεων από πολλούς παρωχημένης ηλικίας. Όταν για παράδειγμα
ακούω νέους πολιτικούς, ζυμωμένους ακόμα με το κατοχικό και εμφυλιακό
κλίμα της Ελλάδας που οι ίδιοι δεν έζησαν, λες κι αυτό είναι που αυτή τη
στιγμή χρειάζεται η χώρα, με καθυστέρηση 50 ετών να καταγράψει τα
ολέθρια λάθη, σύμπαντος σχεδόν του πολιτικού κόσμου της εποχής εκείνης, ή
νέους πολιτικούς να μιλούν ακόμη για αποτυχημένα κοινωνικά πρότυπα,
ανατολικής ή δυτικής κατασκευής και προέλευσης, ή νέους πολιτικούς να
μιλούν για «αποκαταστάσεις αδικηθέντων» στο Δημόσιο, όταν αυτό αποτελεί
μια πολύ επιλεκτική αναφορά για ορισμένους, ειλικρινώς, αδυνατώ να εύρω
κάτι το «νέο» σ’ αυτούς τους «νέους» πολιτικούς. Έτσι, για να μείνουμε
σε ορισμένα μόνο παραδείγματα.»
Τίποτα
από όσα ισχυριζόμουν επί του θέματος πριν 16 χρόνια δεν φαίνεται να με
πείθει ότι πρέπει να αναιρεθεί, όπως επίσης και κανένα από τα δέκα
σημεία που παρέθετα για τον «νέο» πολιτικό, στο ίδιο παραπάνω άρθρο μου,
δεν φαίνεται να χάνει τη σημασία του σήμερα. Ήταν δε αυτά τα δέκα
σημεία, τα παρακάτω, και μ’ αυτά κλείνω το σημερινό μου άρθρο :
1. Νέος είναι ο πολιτικός που δεν απορρίπτει κάθε τι το παλαιό, απλώς επειδή δεν ειπώθηκε σήμερα.
2. Νέος είναι ο πολιτικός, που δεν αναζητά την αλήθεια μονόπλευρα «πέραν των Άνδεων».
3. Νέος
είναι ο πολιτικός, που δεν αμφισβητεί απλώς αυτό που πρέπει ν’
αμφισβητηθεί, ούτε ασκεί απλώς κριτική, αλλά και που θέλει και μπορεί να
προτείνει λύσεις, πολιτικές λύσεις.
4. Νέος
είναι ο πολιτικός, που δεν αρκεί να τολμά στη φραστική αντίρρηση στα
όσα το κόμμα του ως πολιτική δράση και επιλογή υιοθετεί, αλλά, και που
τολμά έργω να καταδικάζει, όταν το «καταδικαστέον» αντικρούει ισχυρές
ατομικές πεποιθήσεις περί του αντιθέτου.
5. Νέος
είναι ο πολιτικός, που δεν αντικαθιστά το Βήμα στη Βουλή με το Βήμα των
ΜΜΕ, σιωπών στο πρώτο και κραυγάζων ή έστω αναδεικνυόμενος λαλίστατος
στο δεύτερο.
6. Νέος
είναι ο πολιτικός, που δεν αισθάνεται την πολιτική σαν επάγγελμα, ούτε
καν σαν λειτούργημα. Την αισθάνεται, πολύ περισσότερο, σαν ένα χώρο
διαρκών θυσιών, για ένα «κοινό καλό», από το οποίο δεν προσδοκά κατ’
ανάγκην, ούτε σύντομη αναγνώριση.
7. Νέος
είναι ο πολιτικός, που θέτει ως όραμά του, όχι τη θεοποίηση του λαού,
αλλ’ αντίθετα, τολμά να καυτηριάσει λάθη του λαού, τολμά ν’ αμφισβητήσει
το «αλάθητό» του, στον ίδιο βαθμό που εξυμνεί τα όποια προτερήματά του,
ο πολιτικός που διαπαιδαγωγείται από τον λαό αλλά και τον
διαπαιδαγωγεί. Το «θάρρος» αυτό, σε καμία περίπτωση να μην το συγχέουμε
με την περιφρόνηση, ούτε με την αλαζονεία, που υπό μια άποψη μπορούν να
υποδηλώνουν και έλλειψη πολιτικού θάρρους.
8. Νέος
είναι ο πολιτικός, που δεν αναζητά την «αυτοεξαίρεσή» του από όσες
νοσηρές καταστάσεις του πολιτικού βίου διαπιστώνει και διαπιστώνονται,
αλλά, αναγνωρίζει ότι η δυσκολότερη μάχη που καλείται να δώσει, είναι
ακριβώς η τακτοποίηση τα του οίκου της πολιτικής, πριν απαιτήσει
τακτοποίηση στην κοινωνία.
9. Νέος
είναι ο πολιτικός, εκείνος που πράγματι αντιλαμβάνεται τι σημαίνει
ήθος και ύφος του πολιτικού λόγου, που πράγματι αντιλαμβάνεται τη
σημασία της συνέπειας σ’ αυτό το ύφος και ήθος, που πράγματι
αντιλαμβάνεται την προσωπική υπέρβαση που απαιτείται προκειμένου να
προσεγγίσει αυτές τις πολιτικές αρετές.
10. Νέος,
τέλος, είναι ο πολιτικός, που πράγματι αντιλαμβάνεται πως άλλο πράγμα η
αποστολή του έναντι του κόμματος, στο πλαίσιο του οποίου
δραστηριοποιείται, και άλλο πράγμα η αποστολή του, ως εκπροσώπου του
Έθνους. Το δεύτερο υπερισχύει του πρώτου.