Κάποια ξεχασμένα «πρέπει» από κάποιους (λαθρεπιβάτες) «καθώς πρέπει»

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ

«Ο ορισμός της ανηθικότητας είναι να μην κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις, όταν πρέπει να το κάνεις »

Jean Anouilh  Γάλλος συγγραφέας

Ποιός ορίζει τα «πρέπει» του λειτουργήματος του δικαστή   ?  Οι αυστηρές διατυπώσεις  των  νόμων και του Συντάγματος  της πολιτείας που έχει ορκιστεί να υπηρετεί  ή οι διασταλτικές  ερμηνείες τους που ο ΙΔΙΟΣ κάνει υπό την παρενόχληση μάλιστα κραυγών της… διαμαρτυρόμενης τσέπης του?  

Ποιός ορίζει τα «πρέπει» του λειτουργήματος του Ιατρού που υπηρετεί ένα Δημόσιο σύστημα υγείας έστω και το..........
πιο διαλυμένο του κόσμου    ?  Ο πόνος του συνανθρώπου του που ορκίστηκε να απαλύνει και η αξία της ανθρώπινης ζωής που ορκίστηκε να σώζει  ή ο πόνος και η επιβίωση της  τσέπης του?

Ποιός ορίζει τα «πρέπει» του λειτουργήματος του δασκάλου   ?  Οι ψυχούλες των παιδιών που έχει ορκιστεί  να βγάλει ανθρώπους χρήσιμους στην κοινωνία ή το άψυχο χαρτί της μισθοδοσίας του?

Ποιός ορίζει τα «πρέπει» του λειτουργήματος του ένστολου   ?  Το αίμα που έχυσαν ποτάμι κάποιοι άλλοι πριν από αυτόν σε  πυρκαγιές, πολέμους, και στη μάχη κατά του εγκλήματος, υπηρετώντας πατρίδα και κοινωνία   ανάγοντας την  στολή ανεξαρτήτως χρώματος  από απλό κομμάτι ύφασμα σύμβολο τιμής  , ο όρκος που ο ίδιος έδωσε και  που συνδέει την τελευταία  ρανίδα  του δικού του αίματος με την κάθε ελεύθερη σπιθαμή της πατρίδας που επέλεξε να υπηρετεί  ή η οικονομική του αφαίμαξη  ελέω πολιτικών ντενεκέδων?

Βαρύ το καθήκον του κάθε λειτουργού, βαριά και τα «πρέπει» που το συνοδεύουν. «Πρέπει» που ΔΕΝ πληρώνονται με ΚΑΝΕΝΑ ΥΛΙΚΟ αντίκρισμα, ακόμα και το πιο βαρύ χαρτί μισθοδοσίας

Εκτός και αν υπάρχει υλική αποτίμηση για το δάκρυ χαράς του δικαιωθέντα αδικημένου, για το ευχαριστώ ψυχής του ασθενή που ιάθηκε,  για το χαμόγελο της γνώσης που βγαίνει από το παιδικό προσωπάκι και το μελωδικό «κύριε» που βγαίνει από το παιδικό στοματάκι, για το από καρδιάς ευχαριστώ του συνανθρώπου που με κίνδυνο της δικής σου ζωής διασώζεις από ερείπια , πυρκαγιές,  φυσικές καταστροφές,  κοινωνικά  αποβράσματα, ή εκτός αν υπάρχει υλική αποτίμηση για τον αέρα ελευθερίας που δροσίζει τα κούτελα όλων μας χάρη στο φόρο αίματος που πλήρωσαν όσοι έπεσαν φορώντας μια τιμημένη στολή αλλά και στα καθημερινά ανεκτίμητα ρίσκα που παίρνουν οι συνεχιστές τους

Κάποια πράγματα ΔΕΝ κάνουν για όλους, και αντιστρόφως ΔΕΝ κάνουν ΟΛΟΙ για όλα!

Κάποια πράγματα είναι ασύμβατα μεταξύ τους.. Όπως  κώνειο του γίγαντα Σωκράτη  με το «χόρτασε πρώτα την πείνα σου και μετά μίλα για ηθικούς κανόνες» του γίγαντα Μπρέχτ

Στα ίσα και ειλικρινά ούτε το κώνειο  θα  έπινα αν ήμουν στη θέση του αλλά ούτε έχω καταλήξει για το αν αυτός  πίνοντάς το «έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει όταν έπρεπε να το κάνει».

Όταν όμως έχω γνωρίσει γιατρό που πριν χρόνια μου άφησε χωρίς να με ξέρει το ανήλικο παιδί του στα χέρια μου  για να συνοδεύσει με ασθενοφόρο ασθενή που έξω από το παλιό γήπεδο Καραϊσκάκη κατέρρευσε , κάνοντάς του επί τουλάχιστον μισή ώρα μαλάξεις και τεχνητές αναπνοές όταν έχω γνωρίσει γιατρό που όχι μόνο δεν έπαιρνε επίσκεψη αλλά ενίσχυε οικονομικά από την τσέπη του φτωχούς ασθενείς του πώς μπορώ να ταυτίσω τα ηθικά  «όταν» και τα ηθικά  «πρέπει» αυτών των Λειτουργών με τα νόμιμα  «όταν» και τις «πρέπουσες» απεργίες εις βάρος της κοινωνίας   των  συντεχνιών  της άσπρης ποδιάς των επί χρόνια μουγκών και τυφλών μπροστά στα  φακελάκια?

Όταν έχω ακούσει με τα ίδια μου τα αυτιά Δάσκαλο να λέει «εγώ πλούτισα χρόνια πριν από χρόνια όταν μου πρωτογέλασε μαθητής μου και γίνομαι χρόνο με το χρόνο πλουσιότερος όταν τους βλέπω να προοδεύουν»    ποια «όταν» και ποια «πρέπει» μπορούν να δώσουν ηθική χροιά στις νόμιμες απεργίες των συντεχνιών της εκπαίδευσης  προς προάσπιση των αποδοχών τους  που αρνούνται όμως πεισματικά να  συνδέσουν με την αξιολόγηση του έργου τους?  

Όταν βλέπω το τελευταίο καταφύγιό μου  που τυγχάνει να είναι και  τελευταίο καταφύγιο του κάθε αδικημένου πολίτη σε μια χώρα-βασίλειο της αρνησιδικίας να μετατρέπεται σε  τσιφλίκι της επαναστατημένης τηβέννου που από την μια δίκην αρχιψωνάρας και επικαλούμενη  την κοινωνική ευθύνη  της έννοιας Λειτουργός,  ΑΡΝΕΙΤΑΙ να απογραφεί ως δημόσιος υπάλληλος ΑΠΑΙΤΩΝΤΑΣ ειδική μεταχείριση με την δημιουργία  ΕΙΔΙΚΗΣ  κατηγορίας στο σύστημα  απογραφής και από την άλλη μιμείται  την αντικοινωνική συμπεριφορά των κομματικών στρατών των βολεμένων στο δημόσιο πρυτανείο  για ποια «πρέπει» και για ποια «όταν» μπορώ να μιλήσω?. Σιωπώ προσπαθώντας να δω πως συμβιβάζεται το αίσθημα κοινωνικής ευθύνης με την κάθοδο από την έδρα «όταν» το ρολόι δείξει  10 το πρωί !!!    

Όταν τέλος υπηρετώντας την θητεία μου  έμαθα πως την σκοπιά δεν την εγκαταλείπεις για κανένα λόγο μένοντας εκεί ακόμα και αν έρθουν να σε αλλάξουν μετά από δέκα μέρες, όταν έχω δει,  ακόμα και αγράμματα παιδιά στα πλαίσια εκπαιδευτικού καψωνιού να το εφαρμόζουν περιμένοντας επί ώρες την «αλλαγή» που σκόπιμα άργησε απορώ ποια «όταν» και ποια «πρέπει» δικαιολογούν το αποκρουστικό θέαμα αντισυνταγματαρχίσκου που ενώ  έχει ορκιστεί να φυλάει Θερμοπύλες  βγαίνει στα τηλεοπτικά παράθυρα και κλαίγεται για την λεηλατημένη τσέπη του

Αλήθεια αυτή η κλάψα του απερίγραπτου αντισυνταγματαρχίσκου και κάποιων άλλων ευτυχώς λίγων ομοίων του  πόσο συμβατή μπορεί να είναι με τον λυγμό της φωνής κάποιων άλλων συναδέλφων του που μιλούσαν για την ηθική ξεφτίλα που τους επιφύλαξε το παχύδερμο των Ιμίων  ή πόσο συμβατή μπορεί να είναι με  τα δάκρια  χαράς κάποιων άλλων ένστολων   που ουκ ολίγες φορές έχουμε δει να χύνουν μπροστά στον τηλεοπτικό φακό κάθε φορά που με κίνδυνο της ζωής τους σώζουν μια ανθρώπινη ζωή? (θυμηθείτε πχ την ομάδα ΕΚΑΜ αλλά και την  απάντηση πρώην αρχηγού της    σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου όταν υπερήφανα  του είπε «Ναι ρε, εγώ κάθε φορά που σώζω άνθρωπο κλαίω»!)  Και πόσο συμβατά είναι αυτά τα δάκρυα με τα νυν  χαριεντίσματα της  στολής  με τους πολιτικούς ντενεκέδες κάθε χρώματος  που ενώ την απαξίωσαν διαχρονικά  ξεδιάντροπα τώρα  την «ξεσκονίζουν» και την χτυπούν φιλικά στην πλάτη προσβλέποντας σε μερικά ψηφαλάκια?

Αξιότιμοι κύριοι λειτουργοί κάθε είδους πάρτε το χαμπάρι. Η ένστολη κλάψα, η κλάψα του πίνακα, της τηβέννου και της άσπρης ποδιάς με αφετηρία την μελαγχολία της τσέπης  είναι όνειδος. Αντίθετα τιμή και καμάρι είναι το έντιμο και από καρδιάς δάκρυ που έχει ως αφετηρία την εκπλήρωση του ιερού καθήκοντος.

Ορκισμένος κρατικός Λειτουργός-Υπηρέτης πατρίδας και  κοινωνίας  και απεργός εις βάρος πατρίδας και  κοινωνίας είναι ιδιότητες ασύμβατες. Όπως ΔΕΝ σηκώνεις χέρι σε μάνα και πατέρα όσο και αν σε έχουν αδικήσει όσο και αν σε έχουν  ταπεινώσει έτσι ΔΕΝ σηκώνεις χέρι στην κοινωνία που υποσχέθηκες να υπηρετείς.  Όσοι δεν αντέχουν το βάρος στολής, άσπρης ποδιάς, κιμωλίας και τηβέννου ας τις αφήσουν για εκείνους που το αντέχουν.

Κάποιες διαδρομές σε τούτη τη ζωή,  όσο και αν η τεχνολογία μας καλπάζει, φτιάχνοντας λιμουζίνες, κότερα, αεροπλάνα και διαστημόπλοια είναι προσβάσιμες μόνο με το λεωφορείο των «όταν» και των «πρέπει» της  ηθικής

Και γι αυτές τις διαδρομές δεν υπάρχει εισιτήριο μετ επιστροφής. Επιστρέφεις μόνο ως λαθρεπιβάτης στην οροφή εκτεθειμένος στη χλεύη του κόσμου που κάποτε τάχθηκες να υπηρετείς,  μόλις αυτό γυρνά άδειο στην αφετηρία  για  να πάρει τους επόμενους  

Αυτούς που ίσως  μείνουν  στο κοινωνικό μετερίζι που ορκίστηκαν να φρουρούν  όσο χρειαστεί. Έστω και αν η αλλαγή αργήσει να έρθει. Έστω κι αν δεν έρθει ποτέ…  

Katsikas.george@gmail.com