Του Θανάση Νικολαΐδη
ΕΙΔΑΜΕ τη βίλα να ξετρυπώνει
στο βουνό κι ολόγυρα το δάσος. «Λάδωσε την έκτισε, τελειώσαμε», σκεφθήκαμε και
η κουβέντα τέλος. Και περιμέναμε, στις δεκαετίες του κτισίματος βιλών που βγάζουν
μάτι και αποπνέουν παρανομία, να λειτουργήσει το Κράτος, η Δικαιοσύνη και
η…ευαισθησία του πολίτη. Το Κράτος εκοιμάτο, η Δικαιοσύνη έψαχνε για νομοθετικό
πλαίσιο και για στοιχεία, ο δε πολίτης δεν «καρφώνει» γιατί είναι αμαρτία. Κι
αν του ζητήσεις να καταγγείλει, «τι συμφέρον έχω;» σου λέει και πάει για ύπνο.
Και, βέβαια, εννοεί το ατομικό του συμφέρον, με το Κράτος ξένο, μακρινό και
(αμοιβαία) αδιάφορο.
Η τύχη (και η μοίρα των
ελλήνων) τα’ φερε να μας κουμαντάρει η κρίση-πηγή δεινών (και ελπίδας). Λες να
ψάχνει για λύσεις το Κράτος, ξυπνώντας ξαφνικά απ’ τον λήθαργο; Κι άρχισαν όλοι
τα.......
«πρέπει», μηδέ των φορέων της εξουσίας εξαιρουμένων, θυμίζοντας ιεροκήρυκα
του άμβωνα, παρά υπουργό σε θέση αποφασίζοντος. Είναι ο νόμος όπως τον φτιάξανε
για να καλύπτει τις βρωμιές, έχουμε και τους νομοθέτες μας ευτυχισμένους που το
κόμμα «ενέβασε τα ποσοστά του» κι αυτοί κατέβασαν τις στροφές. Θα μπορούσαν να
νομοθετήσουν εκτάκτως και επειγόντως και δεν το κάνουν. Όπως και για τόσα άλλα,
που καμώνονται πως προσπαθούν, κόπτονται και αγωνιούν. Π.χ. εμείς περιμένουμε
τη λίστα των…πατριωτών με τον ιδρώτα τους στην Ελβετία κι αυτοί ρίχνουν πάνω
της σκόνη μη ξετρυπώσει και κανένα όνομα του σιναφιού τους.
ΑΝ νομοθετούσαν επειγόντως
και ταχέως για να λύσουν τα χέρια της διοίκησης (υποχρεωμένης με νόμο και επί
ποινή να κάνει τη δουλειά της), άνθρωποί της θα σκαρφάλωναν στο βουνό για
τη…βίλα. Θα’ καναν φύλλο-φτερό τα χαρτιά για την άδεια, θα επεσήμαιναν
υπογραφές επίορκων μιζαδόρων και η συνέχεια στο…σκαμνί. Χωρίς αναβολές και «διευκολύνσεις»,
με κλειστά τα παραθυράκια του νόμου και ανοιχτή την πόρτα της φυλακής.
ΜΑΣ «τα πήραν κι έφυγαν»
κλέφτες και κλεφταράδες, τη βίλα δεν την είδαν στο βουνό κι αρμέγουν τους
«κοντινούς». Μισθωτούς και συνταξιούχους που τους «ελέγχουν» (και δεν τους
ξεφεύγουν) και, με νόμους (διατάγματα, αποφάσεις, ρυθμίσεις) ταχείας
διαδικασίας και αμέσου εφαρμογής, μαζεύουν λεφτά και βάζουν τα πράγματα σε
τάξη. Η αταξία της αυθαίρετης δόμησης με σύμπραξη διεφθαρμένων παραμένει.
Εκτεταμένη και αλώβητη. Με την ατιμωρησία να ενθαρρύνει τους συνεργούς.
ΑΝ ο πολίτης (ο κάθε πολίτης)
δεν βοηθήσει καταγγέλλοντας (όχι για ίδιον όφελος) και επιμένει να
κατασπαράσσει το Κράτος (αδιαφορία, φοροδιαφυγή)… μην το επικαλείται σε
κρίσιμες ώρες (χιόνια, φωτιά, πλημμύρες) με την κραυγή «πού είναι το Κράτος;».
Θα επανέλθουμε.