 |
| Η εικόνα του λαού για τους εχθρούς του |
Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Η κραυγή «γαμ.στε τους» της
βουλευτού του συντηρητικού λαϊκού κόμματος της Ισπανίας, την ώρα, που ο
πρωθυπουργός Ραχόϊ ανακοίνωνε τις περικοπές σε μισθούς, σε συντάξεις και σε
επιδόματα ανέργων, είναι ενδεικτική του πως βλέπουν πολλοί πολιτικοί τους
υπηκόους τους και κυρίως εκείνους που, λόγω των λανθασμένων πολιτικών τους,
δίνουν αγώνα επιβίωσης.
Αυτό που η ισπανίδα πολιτικός
είχε το θάρρος να πει δημόσια, το ψιθυρίζουν πολλοί σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις
και στη χώρα μας.
Είναι η αντίληψη εκείνων των
βολεμένων νοσταλγών της φεουδαρχίας, που νιώθουν ότι απειλούνται απ’ αυτό το
σίχαμα που λέγεται λαός.
Είναι η αντίληψη εκείνων των
δήθεν «λαμπερών» της νέας ελίτ του χρήματος και της εξουσίας που βλέπουν το λαό
σαν μια ευτελή και διεφθαρμένη τάξη υπηκόων, σαν μια ακαθαρσία της φύσης, που δεν
είναι σε θέση να ζήσει παρά μόνο με τον......
ιδρώτα του προσώπου της και που τη μόνη
αρετή που πρέπει να έχει είναι η υπομονή, η υπακοή και η καρτερικότητα. «Αυτά τα άθλια πλασματάκια, θα πρέπει να
καταλάβουν πως πέρασε πια η εποχή που τα τρώγαμε μαζί και πως, όπως έγραφε και
ο Νίτσε, τέλειωσε επιτέλους η πάλη των
τάξεων. Τώρα ήρθε ο καιρός της κυριαρχίας ημών, των Κυρίων της Γης, που
οφείλουμε να υποκαταστήσουμε το Θεό και να δημιουργήσουμε τη βαθιά κι απόλυτη
εμπιστοσύνη, απέναντι εκείνων που είναι υποταγμένοι».
Η ιστορία έχει αποδείξει, ότι
σε περιόδους κρίσεων, οι λαοί αναζητούν την αιτία του κακού, όχι στους άμεσα
υπεύθυνους, αλλά μεταξύ των ομοίων τους και μάλιστα μεταξύ των πιο αδύναμων.
Η ιστορία έχει αποδείξει ότι
σε περιόδους κρίσεων, μεγάλα τμήματα του λαού προσπαθούν να κερδίσουν την
εύνοια εκείνων που τους ταπεινώνουν και τους περιφρονούν ζημιώνοντας τους
ομοίους τους, ακόμη και τους ίδιους τους εαυτούς τους.
Μέσα σ’ αυτό το πνεύμα, το
«γαμ.στε τους» θ’ ακούγεται το επόμενο διάστημα ολοένα και πιο φωναχτά από
ολοένα και περισσότερους ανθρώπους της Νέας Ελίτ της οικονομίας και της
πολιτικής. Τα αποτελέσματα των εκλογών σε Ισπανία και σε άλλες χώρες, έχουν
αποδείξει ότι, όχι μόνο δεν κοστίζουν τέτοιες δηλώσεις αλλά και επιβραβεύονται. Εντωμεταξύ, σε ολοένα και
περισσότερες χώρες, ολοένα και περισσότερα τμήματα του λαού θα εξαθλιώνονται
και θα αυτοκτονούν, μειώνοντας το κοινωνικό κόστος.