Γράφει ο Νικηφόρος Αλεξιάδης
Για πόσο ακόμα θα ανεχόμαστε το περιβόητο <σύστημα> να διασπέρνει με τη μορφή υφέρπουσας φήμης την εκδοχή των ψυχικών και διανοητικών προβλημάτων από τα οποία δήθεν έπασχαν μέχρι την τραγική αυτοχειρία τους οι δεκάδες συμπολίτες μας που λυγίζουν κάτω από το βάρος της
οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα τα τελευταία χρόνια...
Και για πόσο ακόμα θα συγκρατούμαστε για να μην αυτοδικήσουμε επάνω στους κάθε λογής αερολόγους πελάτες και στελέχη των ΜΜΕ που με περισσή αυθάδεια και επίπλαστη επιστημοσύνη προσπαθούν να..........
κολαστήρια όπως το αλήστου μνήμης της Λέρου...
Σε πιο δραστική και γενικευμένη μορφή αποκρουστικής περιθωριοποίησης είχε καταφύγει πρώτος ο πάλαι ποτέ Αντιπρόεδρος του παλαιοπασοκικού
κυβερνητισμού, που για να δημιουργήσει αισθήματα ενοχής στον
οικογενειάρχη υπαλληλάκο των 1500 ευρώ για την κατάντια που έφεραν τη
χώρα οι σύγχρονοι πολιτικοί της ταγοί, κατέφυγε στη συλλογική απόδοση
ευθυνών με την διαβόητη ρήση του <μαζί τα φάγαμε>...
Δεν είναι δύσκολο είτε να ανακαλέσουν στη μνήμη τους οι μεγαλύτεροι σε
ηλικία, είτε να θυμηθούν οι νεότεροι όσα διάβασαν για τη ναζιστική
Γερμανία και τη σταλινική Σοβιετική Ένωση όπου ανθρωπάκια με σαλεμένα
τα μυαλά επινοούσαν ομολογίες αυτοενοχοποιούμενα κι εκλιπαρούσαν τους
δικαστές τους να πιστέψουν στην ενοχή τους και να τα καταδικάσουν...
Γιατί αυτός ήταν ο σκοπός του Αντιπροέδρου των κυβερνήσεων του Γιώργου
Παπανδρέου... Να υποχρεώσει τον κοσμάκη σε αυτοενοχοποίηση, έτσι ώστε να
δεχτεί αδιαμαρτύρητα, ως επίχειρα της υποτιθέμενης εγκληματικής του
ανευθυνότητας στη διαχείριση της δυνατής Ελλάδας που είχε επινοήσει ο
σημιτισμός, το κόστος της πολιτικής ανικανότητας των κυβερνήσεων των
τελευταίων δεκαετιών και των στιφών των παρασίτων που συντηρούσαν.
Πόσοι και πόσοι χαρακτηρίστηκαν για δεκαετίες ψυχοπαθείς και
ανισόρροποι από τον φασισμό και τον σταλινισμό και πέρασαν τη ζωή τους
στο κοινωνικό περιθώριο και τη διανοητική εξορία;
Και πόσοι ακόμα τραγικοί αυτόχειρες στη χώρα μας θα στιγματίζονται με
έντεχνα και συστηματικά διαδομένες φήμες ως ψυχασθενείς και
διαταραγμένοι που έτσι, ξαφνικά και χωρίς λόγο, αποφάσισαν να βάλουν
τέλος στη ζωή τους;
Υπάρχει κάποια διαφορά στο αποτέλεσμα των τακτικών του φασισμού και
του σταλινισμού από αυτά του σύγχρονου νεοφιλελευθερισμού; Στην
κυριολεκτική και μεταφορική εξόντωση των αντιπάλων τους δεν αποβλέπουν
και δεν οδηγούν τους αντιπάλους τους όλοι;