Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Ένα
από τα αρκετά ποιήματα με έντονο τον αλληγορικό - σημειολογικό τους
χαρακτήρα, είναι και η ποίημα «Επιφάνεια Αβέρωφ» του Γιώργου Σεφέρη.
Έξοχα μελοποιημένο από τον μεγάλο Μίκη Θεοδωράκη, ποιος άραγε, έστω για μια φορά στη ζωή του, δεν το σιγοψιθύρισε;
Κράτησα τη ζωή μου
ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα,
κάτω απ' το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες
με τα φύλλα της οξιάς
καμιά........
φωτιά
στην κορυφή τους βραδιάζει.
Συχνά βλέπω το τραγούδι αυτό, ή και το ποίημα μόνο, ανεβασμένο σε «τοίχους» στο facebook…
Κι εγώ τόχω αναρτήσει επίσης αρκετές φορές…
Παρόλα
αυτά, παρατηρώ ότι το αναρτούν και κάποιοι ένθερμοι έως πολύ ένθερμοι
της ΦΙΛΟΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ που ασκείται στη χώρα…
Γιατί;
Δεν μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να τους αρέσει ό,τι θέλουν, να ακούνε ό,τι θέλουν και να προβάλλουν ό,τι θέλουν…
Αναμφισβήτητα ΝΑΙ…
Η Τέχνη δεν έχει ιδιοκτήτες…
Όμως,
ΠΟΛΥ ΦΟΒΟΥΜΑΙ, ότι αυτοί οι άνθρωποι προβάλλουν ΚΑΤΙ ΟΥΣΙΩΔΩΣ
ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ από αυτό που τους αρέσει στο παραπάνω ποίημα (εκτός να το
ανεβάζουν ΩΣ ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ μόνο και όχι ως περιεχόμενο , ως μήνυμα)…
Κι αυτό ακριβώς είναι που θέλω να επισημάνω : την διαφαινόμενη παρανόηση, στο περιεχόμενο της αλληγορίας του μηνύματος…
Δεν
λένε βέβαια ότι το Μνημόνιο είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να μας
συμβεί, (το λένε κι αυτό ΚΑΠΟΙΟΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΙ, αλλά αυτούς, ας τους
αφήσουμε παράμερα), απλά, επαναλαμβάνουν το γνωστό ερώτημα (από την περί
μονοδρόμου Θεωρία) : και τι μπορούσαμε να κάνουμε άλλο;
Δεν θα εμπλακώ με την ουσία του ερωτήματος, αφού συχνά τόχω κάνει αλλού…
Θα παραμείνω αυστηρά σ’ αυτό που ο τίτλος του άρθρου θέτει ως πλαίσιο αναφοράς…
«Κράτησα τη ζωή μου», λοιπόν…
Λοιπόν, προσέξτε ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ…
Λέει : ΚΡΑΤΗΣΑ…
Δεν λέει : ΕΔΩΣΑ ΝΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ…
Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΦΟΡΑ…
Διότι
όταν εγώ αφιερώνω αυτό το ποίημα, θέλω ακριβώς αυτό να τονίσω : ΟΤΙ
ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΩΣ ΕΝΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΜΕ ΑΞΙΕΣ ΘΑ ΤΗΝ ΚΡΑΤΗΣΩ ΕΓΩ…
Δεν την εκχωρώ σε κανέναν, ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ Η ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ ΜΟΥ…
Από
τη στιγμή που αποδέχομαι ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΛΟΓΟ το ΜΟΙΡΑΙΟ της
παράδοσής μου στον εχθρό, επειδή δεν υπάρχει ΤΡΕΧΟΝΤΩΣ άλλη λύση, επειδή
δεν υπάρχει ΤΡΕΧΟΝΤΩΣ άλλη προοπτική, τότε, ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΙΔΩ
ΕΚΟΥΣΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΚΤΗΤΗ ΜΟΥ…
Αλλά,
με λίγες ίσως εξαιρέσεις, ΚΑΝΕΝΑΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΛΑΟΣ, ΚΑΝΕΝΑ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟ
ΑΤΟΜΟ ΔΕΝ ΠΡΟΣΦΕΡΕ ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΥΠΕΡΟΧΗΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑΚΤΗΤΗ ΤΙΣ
ΑΞΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ…
Ακόμα
κι όταν χάθηκαν ΟΧΙ ΜΑΧΕΣ ΜΑ ΠΟΛΕΜΟΙ, οι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΕΣ
ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ, δεν έμειναν να συζητούν με τον ΚΑΤΑΚΤΗΤΗ, αλλά πήραν τα
βουνά ή το δρόμο της εξορίας, ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΣΥΖΗΤΟΥΝ ΜΑΖΙ ΤΟΥ «ΟΙ ΑΛΛΟΙ»…
Κι
όσοι από τους απλούς πολίτες έμειναν πίσω, δεν μοίραζαν ευχάριστες
«καλημέρες», «καλησπέρες» και άλλες ευχές στο διάβα τους με όσες
περιπόλους του κατακτητή συναντούσαν, ούτε συνεργάζονταν μαζί του σε
οποιοδήποτε επίπεδο και για οποιοδήποτε θέμα, ούτε βεβαίως ανέπτυσσαν
κοινωνικές, οικονομικές ή άλλες σχέσεις μαζί τους, ΕΞΟΝ ΑΠΟ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ…
Αλλά αυτοί οι «ΑΛΛΟΙ», αυτές οι «ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ», ήταν αποκομμένοι απ’ το λαό…
ΔΕΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣΑΝ ΤΙΠΟΤΑ…
Μάλιστα, υπάρχουν περιπτώσεις, δεν ξέρω λίγες ή πολλές, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣΑΝ ΟΥΤΕ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΤΟΥΣ…
Κάθε
συζήτηση μιας νόμιμης εξουσίας με τον ΚΑΤΑΚΤΗΤΗ, ΑΠΛΑ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙ ΤΟΝ
ΚΑΤΑΚΤΗΤΗ ΚΑΙ ΑΠΟΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΝΟΜΙΜΗ ΕΞΟΥΣΙΑ…
«Κράτησα τη ζωή μου» λοιπόν… και όχι : «Έδωσα να μου την κρατάνε»…