Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Συχνά
πυκνά έρχεται στην επιφάνεια η συζήτηση για την επανάσταση (το κίνημα
καλύτερα) του Γουδί. Το έχουν επικαλεστεί υπουργοί, πολιτικοί,
δημοσιογράφοι, απλοί πολίτες, ο καθένας με διαφορετική αφορμή, αλλά
τολμώ να πω με «κοινό υπονοούμενο» : ότι οι καιροί είναι ώριμοι για
τιμωρία της Ύβρεως! Και επίσης συχνά πυκνά ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ με τα όσα
συμβαίνουν σήμερα. Σχετίζεται ως δυνητική προοπτική (ίσως με άλλα μέσα)
του παλιού που πνέει τα λοίσθια και του νέου που δύσκολα βρίσκει το
δρόμο προς το άνοιγμα της μήτρας, προκειμένου να βγει έγκαιρα στον
«αέρα» και να μην έχουμε επικίνδυνες επιπλοκές κατά τον τοκετό. Φαίνεται
σαν ο κόσμος να διακατέχεται ακόμα από ένα είδος ιδρυματισμού, η
προσκόλληση στο παλιό που την ίδια στιγμή κανείς δεν το επικροτεί…
Απορρίπτουμε το παλιό, αλλά το νέο δεν έχει ακόμα ονοματεπώνυμο, και
στις εκλογές, δεν αρκεί να καταψηφίσουμε κάποιος, είναι ανάγκη να
γνωρίζουμε το όνομα του νέου που μας εκφράζει. Μας εκφράζει όμως κάτι
κατά τρόπο ικανοποιητικό; Αυτό είναι ΤΟ ερώτημα…
Πάντως, κι ανεξάρτητα απ’ τα παραπάνω, σε ό,τι με...... αφορά, το δικό μου «Γουδί» το έχω ήδη στήσει.
Το
Πολιτικό Σύστημα Εξουσίας που εκπροσωπεί στη ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ μου τη διαφθορά
και τη παρακμή, το ζύγισα, το μέτρησα το έκρινα ένοχο σε όλες τις
κατηγορίες που του αποδίδονται, και του επέβαλα τη ποινή του θανάτου δια
του συνειδησιακού τυφεκισμού.
Ακόμα
κι αν δεν υπήρχε καθόλου η πτυχή της διαφθοράς, υπάρχει αυτή η
ομολογημένη και πιστοποιημένη ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού του
Συστήματος αυτού να διδαχτεί απ’ τα ίδια του τα λάθη με αποτέλεσμα τα
ίδια προβλήματα να ανακυκλώνονται απ’ το ίδιο σύστημα κι απ’ το ίδιο
πολιτικό προσωπικό δεκαετίες ολόκληρες, με αποτέλεσμα, να τίθεται κατ΄
ουσίαν υπό επιτήρηση αν όχι υπό καθοδήγηση από «συμβούλους» που η
Κατοχική Δύναμη (Τρόϊκα) επιβάλλει, μη έχοντας προφανώς καμία
εμπιστοσύνη στο υπάρχον ελληνικό πολιτικό προσωπικό. Ο πλήρης
ευτελισμός, ο πλήρης εξευτελισμός, που τίθενται στον υπερθετικό βαθμό,
αν κανείς κάνει το κόπο να δει τι είδους πια «τεχνογνωσία» μας φέρουν
που κανείς στη χώρα αυτή δεν διαθέτει, και για να το πω όσο πιο απλά
γίνεται αυτή η τεχνογνωσία δεν αποτελεί παρά κοινότυπες αρχές
διαχείρισης και διοίκησης…
Βεβαίως,
το πολιτικό προσωπικό δεν είναι παντελώς ανίκανο. Είναι ικανότατο στην
διατύπωση υψιπετών θεωριών και προτάσεων του τύπου «τι θα έπρεπε να
γίνει», που τις επικαλούνται όχι μόνο στα πλαίσια του αντιπολιτευτικού
λόγου, που εκεί έχουν κάποιο νόημα, μα κι όταν κυβερνούν, εγκαλώντας
κατ΄ουσίαν τον εαυτό τους. Ο ακαδημαϊσμός στη πιο στείρα του μορφή, όπου
οι επιτυχημένοι κάνουν και οι αποτυχημένοι διδάσκουν και εγκαλούν και
παίρνουν και διδακτορικά μελετώντας πώς οι επιτυχημένοι –που δεν
διδάσκουν- πέτυχαν. Ο Ωνάσης π.χ., δεν θα μπορούσε να διδάξει ελλείψει
τυπικών προσόντων, ενώ οι έχοντες τα τυπικά προσόντα στερούνται συχνά (ή
έστω ενίοτε) των ουσιαστικών. Κυρία υπουργέ της Παιδείας –δηλαδή της
Εκπαίδευσης- ιδού θέμα μέγα για προβληματισμό και μεταρρύθμιση…
Όμως,
την ίδια στιγμή που η καταδικαστική μου απόφαση για το φαύλο και
επικίνδυνα ανίκανο πολιτικό μας σύστημα εκδόθηκε από το ατομικό μου
δικαστήριο της συνείδησης, την ίδια στιγμή, ΣΕ ΑΤΟΜΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ, αθώωσα
όσους ήταν αθώοι στη ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ μου.
Διότι
υπάρχει και ικανό πολιτικό προσωπικό μόνο που ως φαίνεται, δεν ανήκει
πάντοτε στις παρέες των κομματικά πρωτόκλητων και των πρωτοκλασάτων.
Όπως στην οικονομία το κακό χρήμα διώχνει το καλό, έτσι και η «κακή
πολιτική» διώχνει την «καλή πολιτική» και οι «κακοί πολιτικοί» διώχνουν
τους «καλούς πολιτικούς». Αναμφίβολα, προς επίρρωση του κανόνα, υπάρχουν
και οι εξαιρέσεις εκείνες κατά τις οποίες ικανοί πολιτικοί και
ταυτόχρονα χωρίς προσωπικές ηθικές σκιές, πράγματι άφησαν το στίγμα τους
στον ρου της ιστορίας του τόπου αυτού…
Η
ποινή εκτελέστηκε ήδη. Ο Παλαιοκομματισμός, (ως συνισταμένη κατάσταση)
στη ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ μου είναι πλέον νεκρός. «Αυτό» που έρπει στη πολιτική
σκηνή, είναι «κάτι» (πάντως Πολιτικό δεν είναι) που υποχρεωτικά το
ανέχομαι αλλά στη ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ μου, δεν είναι παρά ένα «ζωντανό» πολιτικό
πτώμα, ταυτόχρονα αυταρχικό και ξένο από τη κοινωνία και το λαό που
υποτίθεται ότι εκφράζει και βέβαια με έντονη την οσμή της πολιτικής
σήψης. Δεν εκπροσωπεί παρά όσους το αποδέχονται κατά συνείδηση.
Υπάρχουν συμπολίτες μου που το αποδέχονται; Σαφώς και ναι.
Αποτελεί η άποψη μου την «ορθή» εκτίμηση των πραγμάτων;
Δεν
θα το θέσω έτσι το ζήτημα : θα πω ότι σέβομαι όσους σέβονται το
πολιτικό αυτό σύστημα, απλά, όμως, τυχαίνει να μην το σέβομαι εγώ, διότι
το ίδιο αυτό πολιτικό σύστημα έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να μη κερδίσει
τον σεβασμό μου. Δεν γνωρίζω μάλιστα αν επιδίωκε καν τον δικό μου
σεβασμό ή την αποδοχή του από άλλους… Άλλωστε, η αποδοχή και πολύ
περισσότερο ο σεβασμός, δεν διατάσσονται, κατακτώνται…