Γράφει ο Βασίλης Νικολόπουλος
Εδώ και χρόνια
η ελληνική κοινωνία στέκει με βήμα μετέωρο, προβληματίζεται και αγχώνεται
για το "μεταναστευτικό".
Πέρα από τις τεχνοκρατικές και οικονομικές διαστάσεις του
θέματος (αριθμός μεταναστών, χρηματοδότηση ένταξης κλπ) όλο αυτό το διάστημα η
«σιωπηλή πλειοψηφία» μοιάζει παγιδευμένη μεταξύ σφύρας και άκμονα.
Από τη μια μεριά οι επαγγελματίες του
«εθνικοπατριωτισμού» ( έτοιμοι πάντα να υποταχθούν στη Δύση αλλά και να φύγουν
με το αλογάκι της φαντασία τους κατακτητές για τα Σούσα και τη καθ υμάς Ανατολή)
με προτάσεις για μεγαλεπήβολα «τείχη» και οργισμένα πογκρόμ, να εντάσσουν τους μετανάστες στη κατηγορία των
υπανθρώπων, φορείς μιας σκοταδιστικής αντίληψης που δαιμονοποιεί και
απανθρωποποιεί το μετανάστη.
Και από την άλλη οι επαγγελματίες του «προοδευτισμού»,
των «ανοιχτών συνόρων», της «παγκοσμιοποίησης» και της «πολυπολιτισμικότητας»
έτοιμοι να ανυψώσουν το μετανάστη λόγω φτώχειας, κατατρεγμού, προσφυγιάς στην
κατηγορία του Αγίου, απανθρωποποιώντας τον..... επίσης, «χαϊδεύοντας» ή παραβλέποντας
σκοταδιστικές αντιλήψεις που μπορεί να κουβαλάει από τη χώρα καταγωγής του( περί
κατωτερότητας της γυναίκας, υπερίσχυσης του θρησκευτικού δικαίου, άρνησης της
κριτικής επί θρησκευτικών δογμάτων, τυφλής υπακοής στις προσταγές των
«εκπρόσωπων του Θεού» κλπ) καταλήγοντας δηλαδή από τον πολύ «προοδευτισμό» να
υπερασπίζονται ένα βαθύτατα μεσαιωνικό και μισαλλόδοξο σκοταδισμό.
Όμως ο μετανάστης δεν είναι ούτε διάβολος ούτε άγιος
είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Κι ως Άνθρωπος μπορεί κάλλιστα να ζήσει, να σπουδάσει, να
εργαστεί και να προσφέρει στην ελληνική κοινωνία, όπως όμως επίσης και ως
Άνθρωπος είναι φορέας αξίων που έχουμε κάθε δικαίωμα (στη δική μας κοινωνία) να
κρίνουμε, να αντιπαρατεθούμε με τον
τρόπο ζωής του, να αμφισβητήσουμε δογματικές και σκοταδιστικές του αντιλήψεις,
να επιχειρηματολογήσουμε ενάντια σε ιδέες και συμπεριφορές του, γιατί αυτό γίνεται με όλους τους
Ανθρώπους που ζουν σε αυτή τη χώρα από τη εποχή του Διαφωτισμού και μετά
(αρχαιοελληνικού και ευρωπαϊκού), και γιατί αυτό απαιτεί και κατοχυρώνει ο
δημοκρατικός τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας μας.
Ως εκ τούτου ο μετανάστης δεν είναι σε καμία περίπτωση
Διάβολος και σίγουρα δεν είναι και Άγιος, είναι όμως ένας άνθρωπος που σε αυτή τη
χώρα τα δικαιώματα και οι
υποχρεώσεις του απορρέουν από τη Πολιτεία κι όχι από «ιερά» βιβλία, που κρίνει
και κρίνεται.
Αυτή και μονό αυτή μπορεί να είναι η βάση της κοινής μας
(και καθόσον φαίνεται αναπότρεπτης) συμβίωσης.
ΥΓ Για να το πούμε απλά αν οι πιστοί του (υπό σκέψη)
τεμένους (μπορούν να) προσέλθουν σε αυτό κατά το πρότυπο του Διαφωτισμού
περιορίζοντας τη θρησκεία στα του οίκου της ή όπως εύστοχα το συμπυκνώνει και ο
λαός μας κατά τη ρήση «ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς» κανένα πρόβλημα.
Διαφορετικά διακινώντας το
σκοταδισμό μιας θρησκείας που επιδιώκει να οργανώνει το σύνολο της ζωής τους( με
ιερείς που είναι και δικαστές και
αστυνομικοί και λογοκριτές και πολιτικοί), αμφισβητώντας το δημοκρατικό
κεκτημένο της άσκησης κριτικής επί των δογμάτων της ( ακόμη και το προφήτη ή το
θεό της ) και τις αρχές της κοινωνίας μας περί διάκρισης των θεσμών, θα βρουν πολλούς από εμάς απέναντι τους,
κι όχι επειδή είναι μετανάστες.
Σε αυτή τη χώρα «κι αν είσαι και (χριστιανός ή
μουσουλμάνος ) παπάς με την αράδα σου θα πας».- Νικολόπουλος
Βασίλης