Γράφει ο Μανώλης Κυπραίος
Η δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια επιβεβαίωσε πλήρως πως η «νέα γενιά» τρομοκρατών, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τις ενέργειες της «Σέχτα Επαναστατών» και του «Επαναστατικού Αγώνα» υποδεικνύει μια ποιοτική επιχειρησιακή αναβάθμιση αλλά επ΄ουδενί ιδεολογική.
Μέσα από αυτό το άρθρο, θα προσπαθήσουμε να φέρουμε για πρώτη φορά στο φως άγνωστες πτυχές της οργάνωσης, έχοντας ως «οδηγούς» αφενός τα μέχρι σήμερα στοιχεία που υπάρχουν για τη δράση τους και έχουν βγει στη δημοσιότητα και αφετέρου αναλύοντας τις μέχρι τώρα προκηρύξεις τους.
Η ιδεολογία που πρεσβεύουν οι εν λόγω οργανώσεις και το σκεπτικό της σύγκρουσης με την εξουσία δεν είναι διαφορετικό από αυτό που αντιπροσωπεύει τη δράση «αστικών» τρομοκρατικών οργανώσεων από το 1960 και μετά.
Ο δολοφονηθείς Σωκράτης Γκιόλιας δεν ήταν για τους τρομοκράτες τίποτε περισσότερο από ένας «στόχος-εκπρόσωπος» (message target) της «ομάδας-στόχου» (hard target group) η οποία δεν είναι άλλη από μια «ομάδα» οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων με την οποία η οργάνωση βρίσκεται σε ιδεολογική αντιπαράθεση.
Η οργάνωση αυτή ανήκει την ομάδα τρομοκρατών «αριστερής» βίας και βάσει της ανάλυσης των προκηρύξεών τους, κινούνται μέσα σε ένα σύμπλεγμα ιδεών και τακτικής που προέρχονται από τον Μαρξ τον Εγκελς, τον Τρότσκι, τον Μαλατέστα και τον Μάο Τσε Τουνγκ, περί ανατροπής ή «παράδοσης» της κρατικής εξουσίας προς τις απαιτήσεις της οργάνωσης, που θεωρεί εαυτόν ως αντιπρόσωπο της καταπιεσμένης μάζας των εργαζομένων (προλεταριάτο).
Ετσι λοιπόν το ιδεολογικό υπόβαθρο απέχει μακράν από αυτό που αντιπροσωπεύει τη δράση εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων ή θρησκευτικών ενόπλων οργανώσεων σε ό,τι αφορά τους σκοπούς.
Τις επόμενες ημέρες θα υπάρξει προκήρυξη-απολογία προς τους πολίτες και «προειδοποίηση» προς την «ομάδα-στόχο», στην οποία κατά κανόνα θα εξηγούνται κυρίως οι λόγοι για τους οποίους έγινε η επιλογή του «στόχου-εκπροσώπου» με αναλυτικές αναφορές στο ποιόν και τη δραστηριότητα του εκτελεσθέντος σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, ώστε να αιτιολογηθεί η «ηθικότητα» της πράξης.
Και αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο στοιχείο. Η επίδειξη και προσπάθεια δικαιολόγησης της «ηθικότητας».
Γιατί οι εκτελέσεις και το «αντάρτικο πόλεων» αποτελούν μία μόνο συνιστώσα του «οράματος» των τρομοκρατών.
Στο εγχειρίδιο του Μάο Τσε Τουνγκ «Περί ανταρτοπολέμου», υπάρχουν σημαντικές πολιτικές οδηγίες, τις οποίες χρησιμοποιούν-ιδιαίτερα από τις αρχές του 1960 και μετά οι λεγόμενες «αριστερές» τρομοκρατικές οργανώσεις, αποφεύγοντας αποτυχημένους συναισθηματισμούς και αυτόνομες πράξεις, τύπου Μπλανκί ή Μπρουντόν.
Στις συμβουλές αυτές, αναφέρεται πως αυτό κυρίως που μετρά στις ανατρεπτικές πράξεις, είναι να υπάρξει ουσιαστική πολιτική και «ηθική» υποστήριξη από τα φτωχότερα στρώματα μιας κοινωνίας. Εκτός του ότι.................... αποτελούν το μεγαλύτερο τμήμα συνήθως ενός πληθυσμού είναι και αυτά που θα δώσουν την «έγκριση» στην οργάνωση να συνεχίσει δίνοντάς της, την αναζητούμενη «ηθική».
Αυτό θα επιτρέψει στους τρομοκράτες (στους μαχητές κατά το προλετάριο) να μπορούν να «κινηθούν» ελεύθερα και σε κάποιες περιπτώσεις να υποστηριχτούν πολιτικά αν όχι και πρακτικά από τα φτωχά κοινωνικά στρώματα. Η επιχειρησιακή και η πολιτική δράση πρέπει να είναι αλληλένδετες μεταξύ τους οι επιχειρούντες εξαρτώνται από τη λαϊκή υποστήριξη, την οποία μπορούν να εξασφαλίσουν τότε και μόνο τότε με το να μεταφέρουν τα πλεονεκτήματα που έχει η δράση τους υπέρ των συμφερόντων της καταπιεσμένης μάζας των εργατών. Οι μαχητές πρέπει να είναι τα ψάρια και ο λαός η θάλασσα μέσα στην οποία κολυμπούν, συμβουλεύει ο κινέζος ηγέτης.
Η «Σέχτα Επαναστατών» φαίνεται πως κινείται σε αυτό το ιδεολογικό υπόβαθρο, έχοντας παράλληλα όμως κατά νου πως πρώτα πρέπει να προηγείται η επιχειρησιακή δράση ως «αποδεικτικό στοιχείο» και μετά η πολιτική, ένας τρόπος σκέψης που ουσιαστικά υποστήριζαν οι Φρίντριχ Εγκελς, Λεον Τρότσκι και Ερνέστο-Τσε-Γκεβάρα, ερχόμενοι σε πλήρη αντίθεση με τον «ορθόδοξο» λόγο του «Μαρξισμού». Για αυτό άλλωστε θεωρούνται και λόγω ιδεολογίας, αλλά και λόγω του ιστορικού εξάρθρωσης τέτοιων οργανώσεων πως τα μέλη που τις απαρτίζουν βρίσκονται στο χώρο της «εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς».
Ακόμη και η επιλογή του ονόματός της οργάνωσης, έγινε με βάσει τη διαφοροποίηση που έχουν ιδεολογικά από την «κλασική αριστερά», μιας και η λέξη σέχτα σημαίνει ουσιαστικά σχίσμα. «Αιρετικοί αριστεροί» που επέλεξαν ως πρώτη επιλογή την ένοπλη δράση και κατόπιν την πολιτική.
Το σίγουρο είναι πως οι ηγέτες και τα μέλη της «Σέχτας Επαναστατών» αγνοούν μια ιστορική αλήθεια: Το «αντάρτικο πόλεων» δεν έχει πετύχει καμία νίκη μέχρι σήμερα και οι αντάρτες των πόλεων έχουν ανακαλύψει πως η επιβίωσή τους είναι τόσο δύσκολη, όσο έλεγε πως θα είναι και η μαοϊκή θεωρία.
Η επιχειρησιακή οργάνωση και οι τακτικές της «Σέχτα Επαναστατών»
Η «επιλογή» του Σωκράτη Γκιόλια έγινε σε επιχειρησιακό επίπεδο, γιατί αποτελούσε τον λεγόμενο «μοναχικό στόχο» (lonely target). Κύριο χαρακτηριστικό των λεγόμενων «μοναχικών στόχων» είναι πως ότι δεν διαθέτουν μηδενική ή ελάχιστη φρούρηση ώστε με αυτό τον τρόπο να επιτευχθεί:
- Η κατά 90% σε ποσοστό, επιτυχία του σκοπού. Δηλαδή, η «εξουδετέρωση» του στόχου.
- Η μη εμπλοκή με αστυνομικές δυνάμεις, που θα μπορούσαν να επιφέρουν τον τραυματισμό ή τον θάνατο μέλους της οργανώσεως, που θα μπορούσε να δώσει πληροφορίες στις διωκτικές αρχές.
- Η αποφυγή «παράπλευρων» απωλειών, δηλαδή πολιτών που θα βρίσκονταν είτε στο σημείο της εμπλοκής, είτε θα διέρχονταν πεζή, ώστε να μην αντιμετωπίσουν το κόστος μιας ενδεχόμενης κοινωνικής κατακραυγής και ακυρώσουν αυτά που στις προκηρύξεις-ιδρυτικές διακηρύξεις αναφέρουν.
Ο Σωκράτης Γκιόλιας βρισκόταν υπό παρακολούθηση τουλάχιστον επί έναν μήνα υπό συνθήκες άκρας μυστικότητας και μαθηματική συνέπεια. Η παρακολούθησή των καθημερινών δραστηριοτήτων του είχε κυρίως ως σκοπό την επιλογή της κατάλληλης στιγμής ώστε να αποφευχθεί ο τραυματισμός ή η ύπαρξης πολιτών μη-στόχων, για τους λόγους που προαναφέραμε.
Όπως έχουν καταδείξει και οι ενέργειες της οργάνωσης στο παρελθόν η οργάνωση δρα σε ομάδες των τριών.
Η πρώτη ομάδα είναι η «ομάδα-εκτέλεσης». Ο ρόλος της είναι η «επαφή» με τον «στόχο» και η «εξουδετέρωσή» του με τα όπλα «σφραγίδες» της οργάνωσης.
Η δεύτερη είναι η ομάδα «τακτικής υποστήριξης και εποπτείας». Αποστολή της είναι η κάλυψη της πρώτης ομάδας σε περίπτωση που υπάρξει εμπλοκή είτε με φρουρούς του «στόχου» είτε με τυχαίο περιστατικό, όπως για παράδειγμα η εμφάνιση ενός περιπολικού ή μιας πεζής ομάδας περιπολίας της αστυνομίας, ενώ παράλληλα έχει ως ευθύνη την απομάκρυνση τυχόν πολιτών που θα βρεθούν σε περιμετρική απόσταση των 60 μέτρων πλησίον του συμβάντος.
Ο συνήθης εξοπλισμός τους περιλαμβάνει υποπολυβόλα αστικής κρούσης, όπως το Uzi, Ingram ή Scorpion ενώ σε ελάχιστες περιπτώσεις θα μπορούσαν να έχουν και επαναληπτικές καραμπίνες. Συνήθως διαθέτουν επίσης και έναν μικρό αριθμό αμυντικών χειροβομβίδων.
Η τρίτη είναι η «ομάδα μέσων διαφυγής» που διαθέτει δίκυκλα ή αυτοκίνητα ανάλογα με τον τρόπο και τον στόχο. Για παράδειγμα όταν ο στόχος είναι φυλασσόμενος, είναι προτιμητέο να χρησιμοποιούνται δίκυκλα μέσου κυβισμού, με δυνατότητες «εκτός δρόμου», ώστε να μπορούν να διαφύγουν μέσα από δύσβατες περιοχές σε περίπτωση καταδίωξης ή εντοπισμού. Ένα δίκυκλο πόλης της Ελληνικής Αστυνομίας δεν μπορεί να εισέλθει εντός ενός πάρκου ή μιας δασικής περιοχής, σε αντίθεση με μια μηχανή κατασκευασμένη για διαδρομές «εκτός δρόμου».
Στην περίπτωση του Σωκράτη Γκιόλια, χρησιμοποιήθηκαν τρία με τέσσερα αυτοκίνητα, το ένα για την μεταφορά (το οποίο κάηκε) και τα υπόλοιπα «καθαρά» το οποία μετέφεραν ξεχωριστά τους τρομοκράτες σε διαφορετικές ασφαλείς τοποθεσίες.
Αυτή η συνοπτική επιχειρησιακή εικόνα-και μετά το τελευταίο δολοφονικό «χτύπημα» δείχνει τις τακτικές που χρησιμοποιούν μόνο εκπαιδευμένοι τρομοκράτες στο «αντάρτικο πόλεων».
Σε αντίθεση δηλαδή με την «17 Νοέμβρη» η οποία εκτελούσε την τακτική του «χτυπάω και φεύγω» (Hit and run) ή αυτή των ενεργειών εξ αποστάσεως (τοποθέτηση βομβών), η εν λόγω οργάνωση διαθέτει στρατηγικό και τακτικό σχέδιο ώστε να αντιμετωπίσει κάθε πιθανό ενδεχόμενο η επιχείρηση να βγει «εκτός προγραμματισμού».
Προβλέπεται βάσει όλων των στοιχείων πως λόγω των αυξημένων μέτρων που έχουν παρθεί από τις κρατικές αρχές για την προστασία της «ομάδας-στόχου» το επόμενο χτύπημα της οργάνωσης, θα είναι είτε με πλήγμα εξ αποστάσεως (όμοιο με αυτό ενάντια στην αμερικανική πρεσβεία, όπου χρησιμοποιήθηκε ρουκέτα αντιαρματικής κεφαλής από εκτοξευτήρα RPG-7), είτε με χτύπημα από τοποθετημένη βόμβα με τηλεχειριστήριο.
Η εσωτερική οργάνωση της «Σέχτα Επαναστατών»
Η «Σέχτα Επαναστατών» χρησιμοποιεί οργανωτικά το λεγόμενο «Ιρλανδικό πρότυπο» (Irish Barrier), πρότυπο το οποίο εγκαινίασε ο διοικητής της στρατιωτικής πτέρυγας του Σιν Φέιν (τον ΙRA) Μάϊκλ Κόλλινς, κατά τον πόλεμο της ανεξαρτησίας του ιρλανδικού λαού από τους Βρετανούς. Η δομή αυτή δημιουργήθηκε με μια κεντρική διοίκηση όπου μέσω κωδικών μηνυμάτων όριζε στις ομάδες εκτελεστών τον στόχο, περιμένοντας από αυτές να «επιτελέσουν το καθήκον τους».
Οι εκτελεστές δεν γνώριζαν τον αρχηγό, ούτε τα μέλη των άλλων ομάδων, ενώ υπήρχαν πάντα «εφεδρικές» ομάδες εν υπνώσει οι οποίες ενεργοποιούνταν σε περίπτωση σύλληψης ή εξουδετέρωσης μιας εκ των ενεργών ομάδων εκτελεστών.
Παράλληλα, με διαφορετικές προκηρύξεις, εμφανίζονταν πολλές οργανώσεις «συμπαθούντες» τον αγώνα του IRA και αναλάμβαναν την ευθύνη για τις επιχειρήσεις δολιοφθοράς ή τις εκτελέσεις.
Αυτό είχε προκαλέσει πραγματικό χάος στις βρετανικές υπηρεσίες ασφαλείας, οι οποίες είχαν διασπασθεί αναζητώντας τις οργανώσεις-«μαϊμού», χάνοντας το «κέντρο βάρους» που ήταν ο IRA.
Το ίδιο ακριβώς πράττει και η «Σέχτα Επαναστατών». Αν και εμφανίζονται διάφορες οργανώσεις με διαφορετικό επιχειρησιακό προφίλ-ιδεολογικά βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος-ουσιαστικά φαίνεται πως δεν υπάρχει παρά μόνο μια «μητρική οργάνωση» (mother mind), που αποσκοπεί στο να προκαλέσει χάος στις διωκτικές αρχές και κυρίως να τις αναγκάσει να πιεστούν, ώστε να κάνουν «λάθος βήματα», είτε δίνοντας πληροφορίες για να καθησυχαστεί η κοινή γνώμη, είτε αμελώντας σημαντικούς «στόχους-εκπροσώπους». Μια από αυτές τις «οργανώσεις» φαίνεται πως είναι και εκείνη που απέστειλε την επιστολή-βόμβα στον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλη Χρυσοχοϊδη, με αποτέλεσμα να απολέσει τη ζωή του ο αστυνομικός Γ. Βασιλάκης.
Η οργάνωση της Σέχτα είναι πυραμοειδής.
Στην κορυφή υπάρχει η κεντρική διοίκηση το λεγόμενο και ως «πολίτ μπιρό». Σε αυτή την ομάδα δεν πρέπει να υπάρχουν πάνω από 5 άτομα τα οποία αποφασίζουν για τους «στόχους» και συντάσσουν τις προκηρύξεις. Το εύρος της ηλικίας των «ισχυρών» της οργάνωσης κυμαίνεται από τα 40 έως τα 55 έτη, διαθέτουν υψηλό μορφωτικό επίπεδο και προέρχονται από τη μέση και ανώτερη αστική τάξη.
Η δεύτερη ομάδα είναι η σημαντικότερη, γνωστή και ως τακτική ομάδα (tactical operation unit). Αυτή δηλαδή που αναλαμβάνει το σχεδιασμό της επιχείρησης, παρακολουθώντας τις κινήσεις του στόχου και συλλέγοντας πληροφορίες από την ιδιωτική και δημόσια ζωή του. Παράλληλα, η ίδια ομάδα είναι αυτή που διατηρεί σχέσεις με τον υπόκοσμο για την προμήθεια όπλων και πυρομαχικών καθώς και την παροχή πληροφοριών από αυτούς. Επίσης είναι επιφορτισμένη για την «παροχή οικονομικών πόρων» για τις ανάγκες της οργάνωσης, κυρίως μέσω ληστειών τραπεζών ή την εκτέλεση «συμβολαίων θανάτου» για λογαριασμό «εντολοδόχων».
Η τρίτη είναι οι λεγόμενες «επιχειρησιακές ομάδες» που αποτελούνται από τους εκτελεστές, την ομάδα υποστήριξης και την ομάδα μέσων διαφυγής. Είναι τουλάχιστον δύο και κάθε μια από αυτές δεν συνδέεται με την άλλη και παίρνουν τις εντολές μέσω κωδικοποιημένων μηνυμάτων, είτε μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, είτε μέσω αλληλογραφίας (η οποία είναι και η ασφαλέστερη μέθοδος).
Οι σχέσεις με τον υπόκοσμο
Τα όπλα που διαθέτει η οργάνωση-βάσει όλων των στοιχείων-είναι ποικίλα και τα αναγκαία για την εξαπόλυση «αντάρτικου πόλεων». Αυτό σημαίνει: Μικρά σε όγκο όπλα, με μεγάλη ισχύ πυρός, μικρή οπισθοδρόμηση, ταχυβόλα και εύκολα αποκρύψιμα σε «ειδικές τοποθεσίες». Χειροβομβίδες, εκρηκτικά καθώς και σφαίρες είναι τα επιπλέον απαραίτητα «καλούδια» που διαθέτει η οργάνωση. Μάλιστα σε μια επίδειξη ισχύος, η «Σέχτα Επαναστατών» προχώρησε και σε χρήση αντιαρματικής ρουκέτας κινεζικής κατασκευής (η οποία όμως ήταν ληγμένη) από επίσης κινεζικό αντίγραφο του σοβιετικής σχεδίασης εκτοξευτήρα RPG-7.
Πιστόλια Tokarev, υποπολυβόλα Scorpion, τυφέκια εφόδου Kalasnikov και αντιαρματικοί εκτοξευτήρες RPG-7 πιστοποιούν ένα πράγμα: τα όπλα αυτά προέρχονται από τις αποθήκες του αλβανικού στρατού που λεηλατήθηκαν στην εξέγερση του 1997. Και αυτό το «μυστικό» βρίσκεται καλά θαμμένο στο παρελθόν. Οταν οι σχέσεις της Αλβανίας με την Σοβιετική Ενωση οδηγήθηκαν σε τέλμα το 1956, τέσσερα χρόνια αργότερα ο Ενβέρ Χότζα επέλεξε τον «κινέζικο δρόμο», διατηρώντας διπλωματικές και στρατιωτικές σχέσεις μόνο με την Κίνα. Ο Μάο Τσε Τουνγκ δεν στερήθηκε απλοχεριάς και προμήθευσε με άφθονο στρατιωτικό υλικό την Αλβανία, κυρίως για τακτικές «αντάρτικου».
Για την προμήθεια αυτού του υλικού προς τους τρομοκράτες μια είναι η ουσιαστική πηγή: Ο υπόκοσμος. Όχι όμως ο ελληνικός, ο οποίος εμπεριέχει την πιθανότητα της «διάβρωσης» από τις διωκτικές αρχές. Τα όπλα μάλλον τα προμηθεύτηκαν οι τρομοκράτες και από την αλβανική και την γεωργιανή μαφία (η οποία τους πούλησε τα υποπολυβόλα Scorpion) ώστε να υπάρξει διάχυση εξοπλισμού (για διαφορετικές ενέργειες), να διαθέτουν και τις δύο «πηγές» ανοικτές και κυρίως να μην κινηθούν υποψίες από τη μαζικότητα αγοράς παρανόμων όπλων στη «μαύρη αγορά».
Η πιθανότητα η «Σέχτα Επαναστατών» να εκτέλεσε «συμβόλαιο θανάτου»
Εδώ όμως υπάρχει και μια ανατριχιαστική λεπτομέρεια που δεν πρέπει επ΄ ουδενί να παραβλεφθεί.
Ποια είναι αυτή;
Ο Σωκράτης Γκιόλιας να εκτελέστηκε από τη «Σέχτα Επαναστατών», ως αποτέλεσμα «συμβολαίου θανάτου». Οι σχέσεις της «Σέχτα Επαναστατών» με τον υπόκοσμο είναι δεδομένη και αναλύεται παρακάτω. Υπάρχει βάσιμη πιθανότητα να υπήρξε «μίσθωση τρομοκρατών» (Terrorist on Demand) από κάποιους που θα επιθυμούσαν την «σιωπή» του. Είναι μια τακτική που έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν στο εξωτερικό από τον υπόκοσμο και αυτό γιατί:
-Εξασφαλίζει χρηματικούς πόρους στην τρομοκρατική οργάνωση.
-Καλύπτει τα ίχνη των «εντολέων», μιας και την ευθύνη την αναλαμβάνει η χρησιμοποιούμενη οργάνωση με «πολιτικό περίβλημα».
-Εξυπηρετεί τη «συνέχεια» των ενεργειών της τρομοκρατικής οργάνωσης.
Είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό δεδομένο, το οποίο μπορεί να οδηγήσει τις διωκτικές αρχές στο ξέμπλεγμα του «μίτου της Αριάδνης» που θα τους οδηγήσει όχι μόνο στη «Σέχτα Επαναστατών» αλλά και στους ηθικούς αυτουργούς.
Επίλογος
Το σίγουρο είναι ένα: αυτή η οργάνωση δεν είναι «17 Νοέμβρη». Διαθέτει διαφορετικές δομές, είναι καλύτερα εξοπλισμένη και εκπαιδευμένη και κυρίως σχεδόν αδύνατο να εξαρθρωθεί μέχρι την κορυφή της.
Οι διωκτικές αρχές θα βρεθούν απέναντι σε πρωτόγνωρες επιθέσεις και τακτικές οι οποίες θα πολλαπλασιάζονται ανάλογα με τη δυσαρέσκεια της κοινής γνώμης από την οικονομική κρίση, που προσφέρει το απαραίτητο υπόβαθρο για την ιδεολογική «αιτιολόγηση» των πράξεών τους, πέρα από τις όποιες άλλες «δυνάμεις» που μπορεί να κρύβονται από πίσω και επιθυμούν την εσωτερική αποσταθεροποίηση της Ελλάδας.