Γράφει ο Βασίλης ΧασιώτηςΟ Παπανδρέου έχει κάνει τον άνεμο κουβάρι, ελπίζοντας ότι μπορεί να αλλάξει τη ρότα του καραβιού που κοντεύει να τσακιστεί στα βράχια, αλλά οι περισσότεροι υπουργοί του, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουν μάλλον κάποιο θαύμα. Αν ζούσε ο Ντασσέν, θα μου έλεγε: «Λόγια, παιδί μου. Πολλά λόγια. Και όλο τηλεόραση!». Και θα είχε δίκιο… Γι΄ αυτό και η κυβέρνηση- όπως έγραφε ο Λυγερός- θυμίζει, συχνά, κάτι σαν παιδική χαρά… Μερικοί αξιωματούχοι θυμίζουν ζαλισμένα κοτόπουλα. Άλλα λένε τη μια μέρα, άλλα λένε την άλλη, άλλα την τρίτη. Και ο καιρός περνάει με ταχύτητα αστραπής. Ήδη η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει δαπανήσει το 1/8 τής από το Σύνταγμα προβλεπόμενης θητείας της.
Λευτέρης Π. Παπαδόπουλος (17/4/2010, εις «ΤΑ ΝΕΑ on line» (www.tanea.gr))
Άβυσσος προσκαλεί άβυσσον…
Ψαλμοί, μβ’, 7
Προ μηνών εκδίδονταν από το Αρχηγείο η Ημερήσια Διαταγή, που ανακοίνωνε ότι η χώρα (κι άρα κι λαός) βρίσκονταν σε πόλεμο. Με τους «κερδοσκόπους», έλεγε. Έτσι, λοιπόν, σύμπας ο λαός ζώστηκε τις μπαλάσκες, φόρεσε το κράνος, πήρε το όπλο κι ετοιμάστηκε να πάει στο μέτωπο. Όμως, άδικα πρόσμενε να φανούν οι στρατηγοί που θα ηγούνταν της «επίθεσης». Και το κυριότερο, να λέγανε στο στράτευμα, ποιος ή ποιοι ήταν οι εχθροί, ποιοι ήταν αυτοί οι περίφημοι «κερδοσκόποι». Αντίθετα, κάποιοι ........
στρατηγοί ήδη έκαναν γύρω στα στρατόπεδα και «εξηγούσαν» ότι η ήττα ήταν προδιαγραμμένη. Έτσι, τούτος ο πόλεμος έληξε χωρίς ποτέ ν’ αρχίσει. Αντί για μάχες στο Μέτωπο, γίνονταν διαβουλεύσεις πολύ πριν ανακοινωθεί η κήρυξη του «πολέμου». Δεν ήταν Στρατιωτικός Πόλεμος Στρατιωτών τούτος. Ήταν μια ανόητη απειλή πολέμου : «ένα πιστόλι στο τραπέζι εναντίον των κερδοσκόπων». Ήταν ανόητη η απειλή, (ΑΝ ΗΤΑΝ ΟΝΤΩΣ ΑΠΕΙΛΗ), διότι : [1] η τέχνη της μπλόφας είναι μια τέχνη που τη γνωρίζουν πολύ καλά οι «μάγκες» της αγοράς, κι οι πολιτικές μας ηγεσίες από «αγοραία μαγκιά», πώς να το κάνουμε δηλαδή, άστο καλύτερα, δεν τόχουν το πράγμα, [2] διότι ούτε έβλεπαν οι δικοί μας ιθύνοντες ούτε και μπορούσαν να καταλάβουν ότι ενώ εμείς είχαμε πιστόλι οι αντίπαλοί μας (δηλαδή : οι «κερδοσκόποι» και οι εταίροι μας στην Ευρώπη που με τη στάση τους τούς ενθάρρυναν -όταν δεν ήταν οι ίδιοι οι κερδοσκόποι) διέθεταν μπαζούκας εξ αρχής, και [3] και σπουδαιότερο, οι στρατηγοί μας είχαν υποκύψει εκ των προτέρων στο «μοιραίο» της ήττας μας, σ΄ αντίθεση με τους «εχθρούς» μας (είπαμε ποιοι είναι), οι οποίοι είχαν πιστέψει στη «νομοτελειακή νίκη» τους ακριβώς όπως η δική μας ηγεσία είχε πιστέψει στην «νομοτελειακή ήττα» της : η διαφορά ηθικού συνεπώς ήταν τεράστια ανάμεσα στις δυό ηγεσίες. Οι «όροι της ειρήνης», που επήλθε, συνεπώς, γράφηκε με τη πέννα των νικητών, και για να το πούμε πιο απλά, είναι οι όροι των κερδοσκόπων, αλλά το μελάνι μέσα στο οποίο βουτά η πέννα, το πρόσφερε η δική μας αδυναμία κι ανικανότητα. Είναι οι όροι που θα τους ηρεμούσαν. Ήθελαν μια γονατισμένη Ελλάδα, διότι, εκτιμούν, ότι το μεγάλο πλιάτσικο θ’ αρχίσει ΑΠΟ ΔΩ ΚΙ ΕΠΕΙΤΑ. Όσο πιο φτωχή κι αδύναμη μια χώρα, τόσο περισσότερο το πλιάτσικο. Έτσι, παραδοθήκαμε αμαχητί, και πολύ φοβάμαι, για να πω τη δική μου εκτίμηση, δεν υπήρχε καν σχεδιασμός για σύγκρουση. Εγώ διαπίστωσα μια παράδοση άνευ όρων, κι αυτό είναι –το επαναλαμβάνω- η δική μου αντίληψη των πραγμάτων. Όμως, τούτη η Συνθήκη Ειρήνης, μοιάζει σε πολλά με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Όπως η τελευταία έτσι και τούτη, εγκυμονεί ανέμους και θύελλες, φέρει μέσα της το σπόρο ενός πραγματικού «πολέμου» : της σύγκρουσης της κοινωνίας με την ακαταδίωκτη λαμογιά, με την ακαταδίωκτη ντόπια λεηλασία. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Ταυτόχρονα, το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα μας καληνυχτίζει. Είναι το Σύστημα – Εκτελεστής των Οραμάτων και των Αγώνων του Λαού. Υπήρξε ο Μεγάλος – Προστάτης της Διαφθοράς και της Διαπλοκής. Υπήρξε ταυτόχρονα η Σειρήνα που, αλίμονο, το τραγούδι της χρησιμοποιούνταν μονάχα για να παρασύρει το Λαό σε δρόμους χωρίς προοπτική, ή σε μονοπάτια προκειμένου να ληστευθεί : όπως όταν τον καλούσαν να «επενδύει» στο Ναό του Χρήματος. Βαριές λέξεις; Τα έργα δυστυχώς τούτου του ανίκανου και διαφθαρμένου συστήματος υπήρξαν βαρύτερα. Προσπαθεί όσο ακόμα μπορεί να ψευτοπαίξει με το φως του δειλινού, δηλώνοντας τάχα την παρουσία του, αλλά η Δύση του έφτασε κι είναι αναπόφευκτη. Τούτο πια δεν μας απασχολεί. Μας απασχολεί όμως η νέα Ανατολή όταν θα φωτίσει το τοπίο, τι θα μας δείξει. Θα δούμε κάτι το πράγματι Νέο, ή απλά θα δούμε κόσμο πολύ να περιμαζεύει τα παλιά υλικά για να φτιάξει ένα σπίτι, χρησιμοποιώντας παλιά υλικά;
Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα υπήρξε το παράγωγο αποτέλεσμα της Πολιτικής Κρίσης του Μεταπολιτευτικού Μοντέλου στη χώρα μας, στη καρδιά της οποίας βρίσκεται το γεγονός του Μεταπολεμικού Κενού Ηγεσίας και ταυτόχρονα το γεγονός μιας Προϊούσας Αποπολιτικοποίησης του Λαού, που τα τελευταία 10-15 χρόνια, πήρε σχεδόν ανοιχτά τη μορφή μιας ανοιχτής και εντελώς ορατής ΠΑΘΗΤΙΚΗΣ απόρριψης του πολιτικού συστήματος, μέσα όμως από μια μορφή που ενίσχυε τη δυσλειτουργία και τις νεοπλασίες του συστήματος αυτού : τη μορφή της ειρωνείας και της μπαχαλοποίησης της πολιτικής συμμετοχής, όταν ο πολίτης δεν είχε ανταλλάξει την ιδιότητά του σε «κομματικό πελάτη» υποκύπτοντας στο σύστημα των πελατειακών σχέσεων των δυό κομμάτων εξουσίας, αν κι αυτό, συχνά, δεν αποτελούσε συνειδητή και επιθυμητή πολιτική ενέργεια, μα μια αναγκαστική εξώθηση που το σύστημα επέβαλε προκειμένου αυτονόητα κατά τ’ άλλα δικαιώματα των πολιτών να μη μπορούν να ικανοποιηθούν χωρίς τη μεσολάβηση του «προστάτη» πολιτικού, που λογικά ανέμενε την «αμοιβή» του (δηλαδή τον ψήφο του πολίτη), όταν τα εμπόδια δεν προβάλλονταν από διαφθαρμένους και επίορκους δημόσιους λειτουργούς, προκειμένου να εισπράξουν είτε το «γρηγορόσημο», είτε να κάνουν τα στραβά μάτια όταν τα δικαιώματα του πολίτη δεν ήταν τυπικά «εν τάξει».
Το μεταπολιτευτικό μας σύστημα λεηλάτησε προσδοκίες και οράματα, και πολύ περισσότερο πρωτοφανή χρηματικά ποσά που ήταν προορισμένα για την οικονομική ανάπτυξη, δηλαδή για την ευημερία του Λαού. Έτσι, μοιραία καταλήξαμε στον θανατηφόρο εναγκαλισμό υπερνεοφιλελεύθερων οντοτήτων. Όμως, το υπερνεοφιλελεύθερο ΔΝΤ, ή η υπερνεοφιλελεύθερη ηγετική τεχνοδομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης που κυριαρχεί και πολιτικά. Ασφαλώς και πρόκειται για οντότητες, εναντίον των οποίων δεν μπορούμε να τους προσάψουμε τίποτα άλλο εξόν απ’ το ότι διαφωνούμε με την ιδεολογία τους. Όμως, την ιδεολογία τους, τουλάχιστον, δεν την κρύβουν! Τη δείχνουν και με λόγια και με έργα, σ’ αντίθεση με το ντόπιο πολιτικό μας σύστημα, που μέσα από τετράπαχα λόγια περί «σοσιαλισμού» και περί «κεντροδεξιάς» ή περί «κεντροαριστεράς», έκρυβαν το επίσης υπερνεοφιλελεύθερο πραγματικό τους πρόσωπο. Moto τούτων των υπερνεοφιλελεύθερων, ξένων και ντόπιων, είναι το : «η κοινωνία είναι κάτι που δεν υπάρχει». Αυτό το λένε ευθαρσώς όσοι εντίμως προβάλλουν την υπερνεοφιλελεύθερη ιδεολογία τους, και φυσικά, δεν το λένε αλλά με τις πολιτικές του το υπηρετούν αυτό το moto όσοι κρύβουν την υπερνεοφιλελεύθερη ιδεολογία τους πίσω από τετράπαχα λόγια που δηλώνουν το αντίθετό της, αλλά που με τις πολιτικές τους την υπηρετούν. Είναι, έτσι, η «κοινωνία», μια συνάθροιση ατόμων, αλλά τίποτα παραπάνω. Ίσως – ίσως, κι η οικογένεια, να είναι κι αυτή απαράδεκτη, διότι αποτελεί το σκαλοπάτι προς τη «κοινότητα» κι από κει στη «κοινωνία». Σημασία έχει το άτομο και μόνο το άτομο. Τα άτομο το έξω απ’ την κοινωνία, ή αν θέλετε, το άτομο χωρίς συναισθηματικές ή άλλες εξαρτήσεις απ’ τη κοινωνία, τη κοινότητα. Επομένως κάθε τι που περικλείνει τις έννοιες της κοινωνικότητας, της κοινότητας και της συλλογικότητας, όπως π.χ. «κοινωνικό» κράτος, «συλλογικές» διαπραγματεύσεις κ.λπ., τους προκαλεί εύλογη αποστροφή. Αν και, –κι αυτό αποτελεί μια αντινομία στην ιδεολογία τους, όχι βεβαίως τόσο αθώα- την «κοινωνία» την αναγνωρίζουν ως οντότητα σε μια και μόνο περίπτωση : όταν καλείται η «κοινωνία», αυτό το «πράγμα» που «δεν υπάρχει», να πληρώνει την κάθε φορά, τις ζημιές και τη καμένη γη που αφήνουν, όταν την αφήνουν, τα μεγάλα –και μικρά- ατομικά συμφέροντα, όταν το ατομικό παιχνίδι της ανταγωνιστικότητας δεν καταλείπει κέρδη μα και ζημιές για το κράτος (που είναι βέβαια κάτι το διαφορετικό απ’ τη κοινωνία, αν κι αυτό δεν το θέλουν ως έχει, δηλαδή ως «εθνικό κράτος» : θα προτιμούσαν την αντικατάστασή του από ένα παγκόσμιο κράτος, με τους ίδιους προφανώς ως κυβερνήτες!). Γι αυτούς τους νεοφιλελεύθερους, πράγματι, η ζωή είναι ένα πράγμα : ανελέητος ανταγωνισμός κι όποιος επιζήσει, ή, το ίδιο πράγμα, όποιος δεν μπορεί να επιζεί στον ανταγωνισμό δεν έχει θέση στη ζωή! Λοιπόν την ιδεολογία τους αυτή ή την αποδέχεσαι ή την πολεμάς. Έτσι, όταν μιλάμε ότι το ΔΝΤ και η Ευρώπη μας επέβαλαν μέτρα που τείνουν στην αποδιοργάνωση του «κοινωνικού ιστού», δεν λέμε κάτι που τους ενοχλεί ιδιαίτερα : για την ακρίβεια δε τους ευχαριστεί, διότι γι’ αυτούς «κοινωνική αποδιοργάνωση» σημαίνει ένα βήμα πιο κοντά στον ακραίο ατομικισμό που πρεσβεύουν, ένα βήμα πιο κοντά στη «φυσική αρμονία του πλήρους ανταγωνισμού ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΠΑΝΤΩΝ» που λατρεύουν. Η αποθέωση του Νόμου του Ισχυρότερου! Επιστροφή στην Προ – Προϊστορία, πριν ο άνθρωπος ανακαλύψει τούτο το καταραμένο πράγμα : τη Κοινωνία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται!
Το πρόβλημα όμως αλλού βρίσκεται.
Το πρόβλημα βρίσκεται με τις κυβερνήσεις που δηλώνουν ότι δεν είναι νεοφιλελεύθερες (πόσο μάλλον όταν δηλώνουν ότι είναι «σοσιαλιστικές»!) και που ταυτόχρονα δηλώνουν «αδυναμία» προ της «πραγματικότητας» της υπερνεοφιλελεύθερης λαίλαπας, υποταγή στις απαιτήσεις της.
Εδώ ισχύει το απλό : η κυβέρνηση που «υποχρεώνεται» να υποταγεί σε καίριες επιλογές που βρίσκονται έξω από το ιδεολογικό της πιστεύω, ΟΦΕΙΛΕΙ Η ΝΑ ΠΕΦΤΕΙ ΜΑΧΟΜΕΝΗ στο Πεδίο της Μάχης παλεύοντας για τα ιδανικά της, ΕΙΤΕ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΕΙΤΑΙ Η ΤΕΛΟΣ ΝΑ ΘΕΤΕΙ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ (των Ξένων Δυνάμεων και τις δικές της) ΣΤΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ. Όταν το Μέτωπο καταρρέει, κι όταν οι Δυνάμεις Κατοχής καταλαμβάνουν τη χώρα, η νόμιμη κυβέρνηση (εφόσον δεν έπεσε στο Πεδίο της Τιμής) οφείλει να εγκαταλείψει την έδρα της και να πάει ή στα βουνά ή στο εξωτερικό καταγγέλλοντας την Κατοχή και συνεχίζοντας τον Αγώνα. Συγκατοίκηση με τον Ξένο Κατακτητή, δεν νοείται.
‘Ηδη όμως ανακοινώθηκαν τα μέτρα στα πλαίσια της κοινής συμφωνίας με το ΔΝΤ και την Ευρώπη. Είναι τα αναμενόμενα. Τη ληστεία θα τη πληρώσουν οι άφταιγοι. Δηλαδή όσοι δεν πήραν μέρος στο Μεγάλο Φαγοπότι. Οι όντως Μεγάλοι Υπεύθυνοι της Διαπλοκής (πολιτικών ΚΑΙ ιδιωτών), οι όντως Μεγάλοι Υπεύθυνοι της Μεγάλης Λεηλασίας της Περιόδου 1982-2010, αυτοί, επί του παρόντος, εισπράττουν, ΠΑΝΤΑ ΜΗ ΚΑΤΑΝΟΜΑΖΟΜΕΝΟΙ, τις κατάρες όλων, περιλαμβανομένων κι όσων δεν ασκούν ως θα όφειλαν και θα μπορούσαν τις εναντίον τους διώξεις, τουλάχιστον επί του παρόντος. Τώρα, για κάτι διώξεις του τύπου κάποιων επίορκων μεσαίων δημοσίων στελεχών, που αν αθροίσεις τα όσα τους καταμαρτυρούν δεν αντιπροσωπεύουν ούτε το ένα δάχτυλο του τέρατος της Μεγάλης Διαπλοκής, αυτές ούτε καν τις λαμβάνω υπόψη.
Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΙΩΞΗ ΟΣΩΝ ΛΕΗΛΑΤΗΣΑΝ ΤΗ ΧΩΡΑ, ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟΤΕ, ΟΤΑΝ ΟΣΟΙ ΑΠΟΔΕΙΧΤΟΥΝ ΕΝΟΧΟΙ ΘΑ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΟΥΝ ΔΙΑΣΠΑΘΗΣΗ ΚΑΙ ΚΛΟΠΗ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 100 – 150 ΔΙΣ (ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ) ΕΥΡΩ! ΑΠΟ ΤΟ 1982 ΩΣ ΤΑ ΣΗΜΕΡΑ! ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ! ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΑΦΟΥΝ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΧΕΣΗΣ ΚΑΘΕ ΚΙΝΗΤΗΣ ΚΑΙ ΑΚΙΝΗΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ (ΕΔΩ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ) ΟΣΩΝ ΚΡΙΘΟΥΝ ΕΝΟΧΟΙ!
Και μια παρατήρηση που την καταθέτω σήμερα με την ευχή να διαψευστεί στο μέλλον. Τα σκληρά ΚΑΙ άδικα μέτρα που πάρθηκαν μ’ αφορμή την οικονομική κρίση, μέτρα που κύρια πλήττουν τους ασθενέστερους οικονομικά, μακροπρόθεσμα ΟΥΤΕ το χρέος θα εξυπηρετήσουν, μα, και κυρίως αυτό, ΟΥΤΕ την πραγματική οικονομία την οποία απειλούν με βαθιά ύφεση. Εκτιμώ, μ’ αυτή την έννοια, ότι σε λίγα χρόνια θα ξαναβρεθούμε μπροστά σε καινούργια κρίση, ακριβώς λόγω της ύφεσης, ίσως πολύ σοβαρότερη απ’ τη κρίση λόγω χρέους, και υπ’ αυτή την έννοια, οι σημερινές θυσίες με πολύ κόπο μπορεί κάποιος να βρει στοιχειώδη επιχειρήματα ότι θα πιάσουν τόπο, προσωπικά δε εκτιμώ ότι δε θα πιάσουν τόπο. Κανένα πρόβλημα δεν λύνεται, αντίθετα δημιουργούνται πολλά άλλα, με την αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού. Αυτό που ονομάζουν «λύση» είναι μια μετάθεση του προβλήματος στο κοντινό μέλλον. Τελικά το «πιστόλι» που ήταν προορισμένο τάχατες εναντίον των «εχθρών» μας, χρησιμοποιήθηκε : χρησιμοποιήθηκε εναντίον του ίδιου του Λαού. Κανείς εκ των «εχθρών» μας δεν έπαθε τίποτα απ’ το περιβόητο αυτό πιστόλι. Αντίθετα, σφαίρες, πολλές σφαίρες μας ήρθαν κατακέφαλα σ’ όλους εμάς, τα καθ΄ έξιν και κατά σύστημα υποζύγια κάθε βάρους τούτης της χώρας…
Κλείνω το σημερινό μου άρθρο, με μια σημείωση : το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, οι μεγάλες ευρωπαϊκές οικονομίες, δεν παίζουν αμιγώς οικονομικά παιχνίδια. Επομένως δεν χρησιμοποιούν στην οικονομία τους αμιγώς «οικονομικά εργαλεία διαχείρισης». Συμπλέκονται τα οικονομικά παιχνίδια με ευρύτερα πολιτικά και γεωστρατηγικά παιχνίδια, κι επομένως συμπλέκονται και τα σχετικά «εργαλεία». Πρόκειται για παμπάλαια πραγματικότητα. Ήταν ήδη το 1871 όταν ο Τσάρλς Άνταμς, έλεγε ότι οι μεγάλες εταιρείες «κηρύσσουν πολέμους, συνάπτουν ανακωχές και συνθήκες ειρήνης και αναγκάζουν δικαστήρια, νομοθετικά κράτη και κυβερνήσεις να υπακούουν στη θέλησή τους.» (Anthony Sampson : Οι Επτά Αδελφές, εκδ. Κάκτος, Αθήνα, 1979, σελ. 44). Τόσο οδυνηρά απλά τα πράγματα! Εδώ στη χώρα μας, η σκέψη να «ανακατέψουμε» τη τράπουλα και να μεταβάλλουμε το ζήτημα του χρέους σε ευρύτερο ζήτημα πολιτικών και γεωστρατηγικών σχέσεων της Ελλάδας με την Ευρώπη (και όχι μόνο), και να επιδιώξουμε λύσεις μέσα στο ευρύτερο αυτό πλαίσιο, ούτε καν πέρασε ως φαίνεται από το μυαλό των τεχνοκρατών μας εδώ στην Αθήνα, αλλά κι ούτε κι απ’ το μυαλό των πολιτικών μας. Ακόμα – ακόμα, δεν εξαντλήσαμε και τα αμιγώς οικονομικά εργαλεία. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο, διότι σε προηγούμενα άρθρα μου, έχω αναφερθεί σε όλα τα παραπάνω, ώστε μια επανάληψη να μην είναι πια αναγκαία εδώ.