ΙΔΕΟΕΠΙΛΟΓΕΣ: ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ

4

ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑ

1877 – 1940

[Καρπενήσι 1877- Αθήνα. 1940] Ποιητής, πεζογράφος, δημοσιογράφος, αισθητικός της τέχνης και ακαδημαϊκός. Από το 1890 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Παρακολούθησε μαθήματα ιατρικής, ενώ παράλληλα σπούδαζε και ζωγραφική. Ακολουθώντας τη δημοσιογραφία συνεργάστηκε στην εφημερίδα Ακρόπολις του Γαβριηλίδη και στο έντυπο Σκριπτ όπου εργάστηκε και ως αρχισυντάκτης γράφοντας πολιτικά άρθρα και χρονογραφήματα. Το 1912, αφού πρόσφερε τις υπηρεσίες του και στο Εμπρός ως τακτικός χρονογράφος, εγκατέλειψε τη δημοσιογραφία και διορίστηκε νομάρχης στην αρχή Ζακύνθου, έπειτα Κυκλάδων, Καλαμάτας κλπ., όπου και παρέμεινε μέχρι το 1917. Το 1918 η επιτροπή σύνταξης διδακτικών βιβλίων ανέθεσε σ αυτόν τη σύνταξη, πρότυπου αναγνωστικού βιβλίου για την Γ΄ δημοτικού, γεγονός που τον οδήγησε στη συγγραφή του βιβλίου "Τα ψηλά βουνά", το οποίο υπήρξε σταθμός για τους μετέπειτα σχολικούς συγγραφείς. Το 1918 διορίστηκε διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης και ........
αργότερα πρόεδρος του μόνιμου πενταμελούς καλλιτεχνικού συμβουλίου της. Το 1923 έλαβε το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών και διορίστηκε στο Αμαλίειο Ορφανοτροφείο καθηγητής της Εφαρμοσμένης στη γυναικεία βιοτεχνία διακοσμητικής. Στη λογοτεχνία παρουσιάστηκε πολύ νωρίς μαθητής ακόμη μ` ένα σατιρικό στιχούργημα "Αι μηχανορραφίαι" και με το διήγημά του "Ο Ψωμάς" που με εισήγηση του Ξενόπουλου συμπεριλήφθηκε στις σελίδες της Εικονογραφημένης Εστίας. Στη συνέχεια συνεργάστηκε στα καλύτερα περιοδικά της εποχής, στα "Παναθήναια", στον "Νουμά", στην "Ηγησώ", στον "Καλλιτέχνη", στη "Νέα Ζωή" κ.ά. Το 1897 εκδόθηκαν τα "Πολεμικά τραγούδι"α και το 1920 τα "Χελιδόνια" παιδικά διηγήματα για τα σχολεία μελοποιημένα από τον Γ. Λαμπελέτ. Ακολούθησαν οι "Πεζοί Ρυθμοί" 1923, τα "Διηγήματα" 1927 και τα "Θεία Δώρα" 1932. Εκτός από το διδακτικό βιβλίο του "Τα ψηλά βουνά" εξέδωσε για σχολική χρήση τα "Νεοελληνικά αναγνώσματα". Το 1929 διδάχτηκε από το θέατρο Κοτοπούλη το θεατρικό του έργο "Ο Όρκος του Πεθαμένου", μια ελεύθερη διασκευή του δημοτικού "Το τραγούδι του νεκρού αδελφού". Ως πεζογράφος, θεωρείται μεταξύ των αρίστων, χαρακτηριστικά του υπήρξαν η πρωτοτυπία, η σαφήνεια, η πυκνότητα και η γραφικότητα. Γλώσσα του, με μικρές εξαιρέσεις, υπήρξε η απλή αστική καθομιλουμένη με στοιχεία καθαρεύουσας, στα χρονογραφήματά του. Ως διηγηματογράφος χρησιμοποιεί τη δημοτική. Το περιεχόμενο των διηγημάτων του είναι ποικίλο, οι τύποι του παρμένοι από την αστική επαρχιακή ζωή. Χαρακτηριστικό του γνώρισμα, η φυσιολατρία. Η ποίησή του ως προς τη στιχουργία χαρακτηρίζεται από ευχέρεια, επιμέλεια και μετρική ποικιλία. Ως προς τη μορφή είναι γραφική, ως προς το περιεχόμενο απαισιόδοξη. Ως σχολικός ποιητής και συγγραφέας, είναι ενθουσιώδης οπαδός της συναισθηματικής αγωγής. Από ηθική άποψη οπαδός των ομαδικών ιδεωδών. Ό,τι ωριμότερο είχε σε ευρήματα ύφους, σε ποιότητα στοχασμού και σε ψυχολογικό βάθος το έδωσε με το οδοιπορικό του Άγιον Όρος. Μαζί με τον Βιζυηνό και τον Πάλλη πρόσφερε πάρα πολλά στη σχολική λογοτεχνία. Πέθανε από συγκοπή καρδιάς μέσα σε κάποιο όχημα.

Δημοσίευση σχολίου

4Σχόλια
  1. Τα ψηλά βουνά ήταν το αγαπημένο μου παιδικό βιβλίο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτά τα αναγνώσματα γαλούχησαν παιδικές ψυχές και μεγάλωσαν μαζί τους πολλές γενιές.
    Τι κρίμα που στις μέρες τα παιδιά μας διδάσκονται στα σχολικά βιβλία από το δημοτικό μέχρι το λύκειο κάτι άθλια κείμενα κατασκευάσματα και όχι λογοτεχνήματα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
Δημοσίευση σχολίου