Γράφει ο Ευγένιος ΑνδρικόπουλοςΕπιχείρηση σκούπα κατά των δημοσιογράφων έχει εξαπολύσει το Δυτικών Προαστίων Κούριο Κανάλι. Διεκδικεί ωστόσο μια ιδιαιτερότητα. Επικαλείται την κρίση την ίδια στιγμή που οι ισολογισμοί του το προβάλλουν μεταξύ των 200 επιχειρήσεων της πλέον πλούσιας κερδοφορίας στον τόπο. Ως συνέπεια τούτων δώδεκα συνάδελφοι ονομαστικής αξίας 1500 ευρώ μηνιαίως απολύθηκαν του ALTER. Διευθυντικό δικαίωμα ορίζει ο αστός νομοθέτης το δίκαιο του τσιφλικά. Ζωής και θανάτου επί των κολίγων του διευκρινίζω εγώ. Επειδή η απόλυση της εργασίας δεν αφορά έναν αριθμό. Αλλά μια ζωή. Μια ανάσα. Επί το ορθότερο πλείστες της μιας. Η αναλγησία της εργοδοτικής απληστίας η συνήθης ύποπτη ερμηνευτική όψη. Εκ της δευτέρας ωστόσο εντοπίστηκε και η αισχρή.. «προαγωγή» στις χηρεύουσες θέσεις μιας σειράς καμπυλωτών γλουτών οι οποίοι εκτός της γεροντικής άνοιας πιστεύεται ότι θεραπεύουν την των μεσήλικων σεξουαλική ανία. Αυτών που ελλείψει καλλιτέρου κοιμούνται δυσανασχετώντας με την ευτραφή κυρία τους. Του μικρόκοσμού μας ετερόφωτους Λουδοβίκους, που ευνοήθηκαν της κυριόσταλτης ευκαιρίας να επιλέγουν από τον ανθρώπινο σωρό, τα εκ της σωματικής τους νηστείας ψυχικά εξασθενημένα κορμιά.
Θύματα της μεταξύ τους διαφορετικής πείνας είναι ωστόσο και οι δύο. Αλλού εντοπίζεται ο δράστης. Ως εκλογικό σώμα τον καλούν αλλά επειδή δεν διαθέτει ώτα δεν ακούει. Κυρίως τον απόηχο από τον θόρυβο της ψήφου του. Όταν αυτός μεταφράζεται σε μεταρρυθμίσεις οι οποίες ποτέ δεν έχουν ορισμένα διατυπωθεί εκ των προτέρων. Διαφεύγουν της προσοχής μας συστρεφόμενες στο βάθος ενός ομιχλώδους προεκλογικού τοπίου. Δεν μας ήρθε έτσι το «διευθυντικό δικαίωμα» ως κεραυνός εν αιθρία. Σερνόταν πίσω από την των Διόσκουρων νεοφιλελεύθερη ιαχή του «λιγότερου κράτους». Κατά την ψύχραιμη μετεκλογική σκέψη αποδείχθηκε πως λιγότερο κράτος σήμαινε λιγότερη κοινωνική προστασία. Και στην ουρά της η ζούγκλα η κοινωνική. Δυσδιάκριτα γράμματα που αφού ξέφυγαν της δημοσιογραφικής όρασης γιατί να εστιάσει επ’ αυτών ο άνθρωπος του καθημερινού μόχθου, θα διερωτηθεί ένας εξ αποστάσεως παρατηρητής. Να ο λόγος που πρώτοι (εξαιρουμένων των λαμόγιων της εργοδοσίας) καλούνται να καταβάλλουν τον λογαριασμό οι δημοσιογράφοι. Κυρίως οι νέοι που παρά τον πτυχιακό τους πλούτο στερούνται πολιτικής διορατικότητας. Ή ακόμη χειρότερα. Πείστηκαν στα φρούδα εργοδοτικά επιχειρήματα ότι ως οι εκλεκτοί του συστήματος δεν θα τους αφορούσε. Για να έλθει ο ALFA και στην συνέχεια ο Ελεύθερος Τύπος η Καθημερινή και τώρα το ALTER και να τους αδειάσει της αδιαφανούς τους προστατευτικής σακούλας στον κάδο των ανθρώπινων απορριμμάτων. Και είναι η ένοχα σιωπούσα στις πολιτικές αποφάσεις ΕΣΗΕΑ που φέρει την εγκληματική ευθύνη. Κι αν δεν υψώσει άμεσα το συνδικαλιστικό ανάστημά της οχυρό στις κατά κύματα επιθέσεις των εργοδοτών, ο χρόνος που απομένει μεταξύ του κάδου και της χωματερής για τον οριστικό ενταφιασμό των συναδέλφων είναι ελάχιστος.
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
eandrik@otenet.gr