Διάβασα μερικά από τα δελτία τύπου - ομιλίες σχετικές με τον θάνατο των δύο χειριστών του ελικοπτέρου Apache.
Θα συμφωνήσω με κάποιους που έγραψαν ότι δεν υπάρχει άλλο θέμα σήμερα πέρα από την πτώση του ελικοπτέρου.
Σήμερα είναι η ημέρα της κηδείας των δύο ηρωικών πιλότων.
Καλά τα αγήματα, καλές και οι τιμές, αλλά .....
Οι δύο πιλότοι ήταν έγγαμοι και άφησαν πίσω τους τρία ορφανά παιδιά.
Το λιγότερο που μπορεί να κάνει η πολιτεία είναι να φροντίσει για τα τρία αυτά παιδιά.
Να φροντίσει όμως όχι δίνοντας τους ψίχουλα. Όχι δίνοντας τους την προβλεπόμενη σύνταξη - όχι προσλαμβάνοντας κάποιο μέλος της οικογένειας στο δημόσιο και τις άλλες δήθεν φιλανθρωπίες που κάνει κατά καιρούς σε παρόμοια περιστατικά.
Όταν διαβάζω ότι κάποιοι μισθοί είναι 400.000 ευρώ το χρόνο, όταν διαβάζω ότι κάποιοι καλοβολεμένοι σε ελλειματικές επιχειρήσεις λαμβάνουν απο το κράτος μπόνους χωρίς τελειωμό πολλών χιλιάδων ευρώ και όλα αυτά που με εξοργίζουν καθημερινά (γιατί στην ουσία εγώ τα πληρώνω) έχω την απαίτηση τα τρία αυτά παιδιά να έχουν απο την πολιτεία την συμπαράσταση της στο μέγεθος που πρέπει.
Και το μέγεθος αυτό δεν μπορεί να είναι μικρότερο του προηγούμενο ετήσιου μισθού, δεν μπορεί να είναι μικρότερο του δεκαπλασίου του μπόνους που θα πάρουν κάποιοι επειδή είναι προς πώληση η ελλειματική τους εταιρία κλπ
Και έχω την απαίτηση αυτή γιατί εγώ θα τα πληρώσω και αυτά ... αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση σε αντίθεση με όλες τις υπόλοιπες δεν έχω καμία αντίρρηση να τα πληρώσω.
Διαβάστε όλο το άρθρο Στα Νέα της Εδδεσσας