Και τι Θεός είναι ο δικός μας. Θεός Ελληναράς. Αντίστοιχος με τον ψυχισμό μας. Κυκλοθυμικός σαν εμάς. Τον φέρνουμε στα μέτρα μας. Αν θεωρήσουμε ότι όλα μας πάνε καλά, Τον υμνούμε για να μη χάσουμε την εύνοια Του. Αν τύχει όμως και δεν μας γίνει το ρουσφέτι που Του ζητάμε, ω ρε μάνα μου… Τον βγάζουμε κυριολεκτικά στη σέντρα και βουρ. Δεν αφήνουμε τίποτα όρθιο. Τί ότι δεν υπάρχει. Τί ότι μας ξέχασε, τί ότι μας περιφρονεί, τι ότι ενώ εμείς Του είμαστε σωστοί εκείνος δεν είναι…Τί…Τί…Τί…
Ο Ελληναράς Θεός είναι ένας Θεός αλά κάρτ και μόνο για μας. Για κανέναν άλλο. Άλλωστε το λέμε για τον άλλο: «Δεν έχει το Θεό του» υπονοώντας ότι εμείς Τον έχουμε!!!... Οποία αυταρέσκεια και αλαζονεία. Βλέπεις εμείς και Τον γνωρίζουμε σαν ξερόλας λαός που είμαστε και τα έχουμε καλά μαζί Του, γιατί κάνουμε τα δέοντα και επιζητούμενα από Αυτόν!!!… Τρομάρα μας…
Για να λέμε ωστόσο και την ιστορική αλήθεια θα δούμε ότι από την αρχαιότητα του δωδεκάθεου, η σχέση των Ελλήνων με το εκάστοτε ευλαβούμενου θείο ενείχε την διάσταση της οικειότητας και της υπερβολής. Εκείνος ο Δίας και τί δεν τον ήθελαν να κάνει…Μέχρι που συνουσιαζόταν μαζί με τους θνητούς Έλληνες!!!... Τουλάχιστον με τον σύγχρονο Θεό μας έχουμε μια εγκράτεια και δεν αποτολμούμε τέτοιες σκέψεις… Αλλά η γνωστή υπερβολή μας και τώρα δεν ελλείπει. Ας τολμήσει να μη μας κάνει κάτι και θα ακούσει τα καντήλια του οίκου Του να χτυπούν σαν σε σεισμό… Και όταν έρθει ο φυσικός σεισμός και πάλι στα γόνατα να Τον παρακαλάμε!!!... Μια ζωή θεομπαίχτες και σαχλαμαράκηδες που την σκαπουλάρουμε την τελευταία στιγμή από την οργή Του γιατί ή μας λυπάτε ή δεν μας παίρνει στα σοβαρά. Μήπως αν παίρναμε και μεις τους εαυτούς μας στα σοβαρά τέτοια θα λέγαμε στο Ύψιστο Άγνωστο Θείο;. Τόσο Το καταλαβαίνουμε και τόσα Του λέμε.